Het juiste standpunt

Men spreekt wel eens van „het koude Noorden” en men wil dan te kennen geven, dat in ’t Zuiden de geestelijke dingen wat „dieper” liggen. Of deze groepspsychologie een zuivere maatstaf aangeeft waag ik te betwijfelen. Wanneer het er werkelijk op aankomt om de dingen wat „dieper” te taxeren, dan is men niet klaar met zulke nuchtere en al te vluchtige schematische onderscheidingen.
Maar hoe dit zij, moeilijk zal toch ontkend kunnen worden, dat de stoot der gezegende afscheiding in het Noorden van ons land werd gegeven en dat het kerkelijk besef niet minder diep, misschien nog wel iets dieper in het Noorden dan in het Zuiden is te vinden.
Hoe ik er toe kom zulke dingen te schrijven?
Wel, ik heb gekregen van den Kerkeraad van Lutjegast — U weet toch wel, lezer, waar in ons land dit plaatsje ligt? — een schrijven, dat van bijzondere betekenis is voor heel ons kerkelijk leven.
Gelijk eens Ulrum — ook al zoo’n vergeten plaatsje in het Noorden — een bazuin werd in de strijdende kerk van Nederland, zoo ook zou Lutjegast wel eens een bazuin kunnen worden, die het signaal „verzamelen” geeft.
Het is genoegzaam bekend geworden, hoe de Kerken naar art. 31 of wilt ge de leiders dezer kerken, denken, en spreken, en schrijven in hun bladen over de Christelijke Gereformeerde Kerken. Zij achten deze kerken minder valsch, dan de Gereformeerde Kerken, maar naar het beginsel van haar ontstaan in het jaar 1892 een gansch foutieve kerkelijke groepering. Zij, de kerken naar art. 31, zij zijn het, die in het jaar 1949 U vertellen, dat eerst door haar optreden de zaak der Kerk tot klare en Schriftuurlijke reformatie is gekomen. Toen kerken in 1892 een vereniging sloten met kerken, die een afwijkend gevoelen propageerden, dat door Schrift noch confessie werd gestempeld, was voor de Christelijke Gereformeerde kerk de tijd gekomen om naar art. 31 D.K.O. te handelen Aan de klem van dit betoog willen thans de kerken naar art. 31 ontkomen en er zich aan ontwringen door zich te beroepen op particuliere personen als Kuyper. Echter wordt dan geheel over het hoofd gezien, dat de vereniging niet raakte particuliere personen, noch particuliere gevoelens van theologen, maar Kerken. Kerken vroegen om vereeniging, en kerken werden binnengehaald, die leerden, wat thans door de kerken naar art. 31 zoo zeer wordt bestreden. Men moet deze feiten niet willen verdoezelen, want op deze wijze sticht men al meer verwarring, en wordt het kerkelijk vraagstuk al meer gevoerd in een slop, waar wij alleen maar tegen de muur kunnen gaan staan om elkander nog te laten passeren, zoo vol wordt het er.
Wie altijd maar weer op den persoon van Kuyper reageert, en spreekt van dat Kuyper zelf dit nooit gezegd heeft, maar altijd heeft gesproken van „onze Kerken leren”. Men is niet waar tegenover de feiten, wanneer met het jaar 1892 wil miskennen. En toch geschiedt dit telkens door de voormannen der kerken naar art. 31.
Echter gaan de ogen open, en hier en daar worden reeds stemmen gehoord, die getuigenis geven van een helderder en meer onbevangen blik in deze inderdaad gewichtige kerkelijke vraagstukken. Zoo schreef mij vóór enigen tijd een broeder uit de kerken naar art 31: „Nu de Dolerenden” hebben laten zien, wat zij steeds hebben getracht te doen, zie in 1902—1904, zijn ons de ogen opengegaan. Ik geloof zeker, dat wij als vrijgemaakten ons hebben aan te sluiten bij de Chr. Geref. kerken, omdat deze vanaf 1892 pal hebben gestaan tegen allerlei onschriftuurlijke geloofsbeschouwingen.”
Zie, zulke stemmen zijn duidelijk. Het zeggen: 1892 is voorbij … wij moeten het heden, is te veel een miskenning van historie. Want ten slotte; niet wij, maar Christus, het Hoofd der Kerk, schrijft de geschiedenis van Zijn Sion op aarde. Al zijn wij dan geweest, en al zijn wij nog een kleine kerkelijke groepering, het gaat in den strijd om de belijdenis der kerk nooit om het getal, maar om de handhaving der Waarheid, in de belijdenis vastgelegd. Dat hebben wij als Kerken willen uitspreken in onze positie ten jare 1892. Wie dat niet ziet noch eert, kan alleen maar een „sta in den weg” zijn bij het vraagstuk van kerkelijke vereniging.
Echter ik begrijp, dat velen, al lezende, vragen, maar hoe zit dat nu met Lutjegast?
Welnu, leest dan, hoe daar geworsteld is om het juiste standpunt te ontdekken. De kerkeraad van Lutjegast zond mij het volgende:

Grootegast—Lutjegast.

Ingrijpende maatregelen genomen door de Geref. Kerk ond. art. 31 te Grootegast—Lutjegast.
Nadat enige keren in het verleden samensprekingen hebben plaats gehad tussen de Chr. Ger. kerken en de Geref. kerken (art. 31) in het Zuidelijk Westerkwartier, bleek verschil van opvatting over 1892—1893.
Ook in de boezem van de Geref. kerk (art. 31) alhier was verschil van mening over de positie der kerk tegenover en naast de Chr. Geref. kerk.
Een en ander had ten gevolge, dat toen er een nieuw tal werd opgemaakt voor ouderlingen en diakenen en dit aan de Gemeente bekend werd gemaakt in Nov. 1948, een br. uit de Gemeente met bezwaren kwam tegen dit tal.
Deze br. uit de Gemeente ging van het standpunt uit, dat, wanneer iemand, die op het tal staat voor ouderling, ook de Chr. Geref. kerk evengoed als de Geref. kerk (art. 31) als ware kerk erkent, geen ambtsdrager in de Geref. kerk (art. 31) mag zijn. Volgens zijn zeggen is er maar één ware kerk hier op aarde, en dat is dan de Geref. kerk (art. 31). Al de andere noemen zich wel kerk, maar zijn niet anders dan een groep of secte, en dus vals en ook niet gerechtigd ambten in te stellen.
Met de zienswijze van deze br. uit de Gemeente bleek de praeses van de kerkeraad, Ds Th. Hoff, het volkomen eens te zijn.
Deze zaak werd zover op de spits gedreven, dat twee kerkvisitatoren van de classis Grootegast op verzoek van de praeses van de kerkeraad, Ds Th. Hoff, zich in deze zaak gingen mengen en namens de classis Grootegast hun advies gaven.
Dit luidde aldus: Eén br. ouderling uit zijn ambt te ontheffen, en twee brs. resp. ouderling en diaken, welke beide weer op het tal stonden, beide voor ouderling, van de candidatenlijst af te voeren,
Ook de kerkvisitatoren waren van mening, dat geen brs. ambtsdrager konden zijn, die ook de Chr. Geref. kerk als een wettige kerk zien.
Dus drie van de vier zittende ambtsdragers zouden hun ambt moeten neerleggen en plaats moeten maken voor personen, die willen erkennen, dat de Geref. kerk (art. 31) de alléén wettige en ware kerk is.
De drie geschorste ambtsdragers zijn met hun bezwaren gegaan naar de classis, welke gehouden is 27 Jan. 1949 te Zuidhorn. De classis Grootegast heeft tenslotte de zeer ingrijpende beslissing genomen, en de bezwaren van de drie broeders ongegrond verklaard en alzo de praeses, Ds Th. Hoff, en de kerkvisitatoren in het gelijk gesteld.
Een en ander is oorzaak geworden, dat nu een deel dezer kerk (welke het onmogelijk met deze gang van zaken eens kan zijn) zich heeft onttrokken aan de gemeenschap der Geref. kerk (art. 31). Aan de kerkeraad der Chr. Geref. kerk te Lutjegast werd daarop een verzoek gericht tot een samenspreking om te geraken tot aansluiting bij dit kerkverband, hetwelk na deze samenspreking inderdaad is geschied, zodat daardoor is samengekomen in één kerkverband, wat ook werkelijk samen hoort.
Tot zoover het verslag.

Lijkt u dit niet het juiste standpunt?

Apeldoorn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen