Om ’t eeuwig welbehagen I

Noemen wij de titel van ons onderwerp: Om ’t eeuwig welbehagen, dan aanstonds denken wij aan de zo bekende psalm:

„Gij toch, Gij zijt de roem de kracht van hunne kracht,
Uw vrije gunst alleen wordt d’ere toegebracht,
Wij steken 't hoofd omhoog en zullen d'eerkroon dragen,
Door U door U alleen om ’t eeuwig welbehagen.”

Is er één psalm dan is het zeker deze psalm, die op schone wijze vertolkt het woord van de apostel: „Uit genade zijt gij zalig geworden, door het geloof en dat niet uit u, het is Gods gave.”
Gods gave!
Zo valt in het stuk van zalig worden niet in de mens, maar alleen in God te roemen.
„Zo is het niet desgenen die wil, noch desgenen die loopt, maar des ontfermenden Gods.”
„Opdat het zij, gelijk geschreven is: die roemt roeme in de Heere.” 1 Kor. 1:31

Deze leer van het eeuwig welbehagen is niet naar de mens.
Daar is geen leerstuk te noemen, dat de mens dieper vernedert dan dit.
Het ontneemt hem al zijn grootheid.
Het druist lijnrecht in tegen zijn zelfverheffing.
Het breekt heel zijn ingebeelde rechtspositie.
Het slaat de laatste grond zijner wettische werkheiligheid weg, en zo kan er niet anders blijven dan genade, vrije genade alleen.
Geen der andere Schriftwaarheden heeft daarom zoveel tegenspraak ontmoet als juist dit leerstuk.
Dit verwondere ons niet.
Buiten onwederstandelijke genade zoekt een mens zichzelf! Eigen grootheid, eigen rechten, eigen zelfhandhaving. Is hij met het woord genade op de lippen toch een vijand van genade.
Alleen wanneer Gods Geest zijn hoogmoed breekt, de verdorven bronnen van zijn bestaan ontdekt, zal hij genade leren kennen om te leren roemen in vrije gunst alleen.
Hoeveel bestrijding dit leerstuk in de loop der eeuwen echter heeft gehad en nu nog heeft, toch is dit leerstuk nog steeds het „cor ecclesiae”, het hart der kerk.
Slaat deze harte-slag van de kerk niet zuiver, de kerk is niet op haar plaats.
Slaat deze harte-slag hoegenaamd heelemaal niet meer, daar blijft van de kerk niet anders over dan een kerk misschien met veel vormendienst, maar innerlijk is toch alles de dood.
Waar het niet kan ontkend, dat we ondanks veel uiterlijk vertoon, in een dorre oppervlakkige tijd met elkander leven, zou het dan niet wenselijk zijn op onze jaarlijkse Schooldag eens te luisteren naar de harte-slag der kerk?
Verleen uw aandacht dan een ogenblik aan mijn onderwerp: „Om ’t eeuwig welbehagen”, en dan vragen wij
1e. Wat zegt de Schrift.
2e. Wat leert de historie.
3e. Wat vraagt het heden.
Lezen wij de Schrift als heilsopenbaring dan moet het ons opvallen, door heel de Schrift loopt een gouden draad, de gouden draad n.l. van het eeuwig welbehagen.
In het verloren Paradijs, daar waar ons aller zonde en schuld voor God ligt, zien wij vallen een lichtstraal van eeuwige liefde, van eeuwig ontfermen, een lichtstraal van de vrije souvereine genade Gods.
Vangen wij deze lichtstraal op en volgen wij haar lichtend spoor, dan blijkt al dadelijk: de genade is niet het deel van allen.
Neen! „de een zal aangenomen en de ander zal verlaten worden.”
In het huisgezin van Adam en Eva zien we reeds de lijn der verkiezing en de lijn der verwerping.
Kain en Abel!
Nog duidelijker worden deze twee lijnen in de heilige en onheilige linie.
De lijn der mensheid van God af, Kain, Lamech, Jabal, Jubal, Tubal- Kain, en de lijn der mensheid naar God toe, Abel, Seth, Henoch, Noach.
Na de zondvloed zien we de lijn der verkiezing voortgezet in Sem, Abraham, Izak, Jakob, Israel!
Israel zien we als het volk der verkiezing, maar in dat volk zien we weer de lijn der bijzondere verkiezing.
Jacob, Ezau.
Jacob heb ik liefgehad, zegt de Heere, maar Ezau heb ik gehaat, en de apostel Paulus tekent in zijn Romeinenbrief aan: „Want die zijn niet allen Israel, die uit Israel zijn, noch omdat zij Abrahams zaad zijn, zijn ze allen kinderen maar in Izak zal u het zaad genoemd worden. Dit is, niet de kinderen des vleeses, die zijn kinderen Gods, maar de kinderen der beloftenis worden voor het zaad gerekend.”
„En ik wil niet broeders”, zo zegt hij op een andere plaats, „dat ge onwetend zijt, dat onze vaders allen onder de wolk waren en allen door de zee doorgegaan zijn. En allen in Mozes gedoopt zijn in de wolk en in de zee. En allen dezelfde geestelijke spijs gegeten hebben. En allen dezelfde geestelijke drank gedronken hebben, want zij dronken uit de geestelijke steenrots die volgde, en de steenrots was Christus. Maar in het meerder deel van hen heeft God geen welgevallen gehad want ze zijn in de woestijn ter neder geslagen.” 1 Kor. 10:1-5.

Zo zien we reeds onder het Oude Verbond de gouden draad van het eeuwig welbehagen gaan dwars door de kerk.
Datzelfde zien wij onder het Nieuwe Verbond.
Christus zelf heeft de scheidingslijn getrokken tussen: maagden en maagden; belijders en belijders, schapen en bokken; koren en kaf; geroepenen en uitverkorenen.
Velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren.
Vraagt ge naar de verklaring? Naar het waarom? Daar is maar één antwoord op: Ja, Vader alzo is geweest het welbehagen voor U.
Zo stelt de Schrift het welbehagen Gods als de diepste grond én van de verkiezing én van de verwerping en dan zegt onze Belijdenis in art. 16:
„Wij geloven dat het geheele geslacht van Adam door de zonde des eersten mensen in verderfenis en ondergang zijnde, God zichzelven zodanig bewezen heeft als Hij is, te weten: Barmhartig en Rechtvaardig.
Barmhartig! doordien dat Hij uit deze verderfenis trekt en verlost degenen, die Hij in zijn eeuwige en onveranderlijke raad uit enkel goedertierenheid uitverkoren heeft in Jezus Christus onze Heere, zonder enige aanmerking hunner werken. Rechtvaardig! doordien Hij de anderen laat in hunne val en verderf, waar zij zichzelven in geworpen hebben.”
Zo stelt onze Belijdenis deze verkiezing en verwerping dus niet naar het Supra-standpunt boven of los van de val, maar naar het Infra-standpunt in verband met de val.
Rechtvaardig, zo zegt Hellenbroek, had God alle menschen kunnen laten verloren gaan, maar te midden Zijns toorns was Hij des ontfermens gedachtig en nu zie ik weer die lichtstraal van vrije genade, die gouden draad van het eeuwig welbehagen. „Zo ontfermt Hij zich dan, diens Hij wil en verhardt wie Hij wil.” Rom. 9:18.
Wie zijt ge dan o mens, die tegen God antwoordt; zal ook het maaksel zeggen tot degene die het gemaakt heeft: Waarom hebt ge mij alzo gemaakt?
Of heeft de pottenbakker geen macht over het leem om uit dezelfde klomp te maken het ene vat ter ere en het andere ter onere?
Zo straalt over heel dat leerstuk van het eeuwig welbehagen ten slotte het licht van de Souvereiniteit Gods of zoals Prof. Wisse het eenmaal noemde het licht van de Bevoegdheid Gods, die de diepste oorzaak èn van de verkiezing èn van de verwerping inzicbzelf verborgen houdt, maar die inzichzelf de vaste waarborg geeft, dat alles goed is.
„O diepten des rijkdoms, beide der wijsheid en der kennis Gods! Hoe ondoorzoekelijk zijn zijne oordelen en onnaspeurlijk zijne wegen!
Want wie heeft de zin des Heeren gekend, of wie is zijn raadsman geweest?
Of wie heeft Hem eerst gegeten en het zal hem wedervergolden worden?
Want uit Hem en door Hem zijn alle dingen, Hem zij de heerlijkheid in eeuwigheid.” Rom. 11:36.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen