Rondom het kerkelijk erf

Het sociale leven is niet het terrein van den satan. Het doopersch element van „onthouding” heeft nimmer de overwinning bevochten in de gelederen van allen, die de Gereformeerde confessie liefhadden.

Het woord der Schrift heeft hier beteekenis: al wat gij doet met woorden, of met werken — hetzij dat gij eet, hetzij dat gij drinkt, hetzij dat gij iets anders doet, — doet het al ter eere Gods. Leert de Schrift niet, dat ook het loon van den arbeider een plaats heeft bij God en op Zijn onfeilbare schalen wordt gewogen?

Maar er zijn wel partijen, waarin voor God en Zijn glorie weinig of geen plaats is, en die toch niet zonder fanfares de christenen willen lokken naar „de nieuwe koers”.

Dezer dagen lazen wij een eenvoudig gedichtje. Geen naam werd er vermeld, geen jaartal kon ontdekt worden.

Maar ik geef toch te raden, op welke partij het thans slaat?

Uw godsdienst haten? — Wij? Weineen! Dat valsch bezwaar moet ge overstappen! Aanbid een God — aanbid er géén — ’t Laat de Partij zoo koud als steen! Uw hart is vrij bij ons! — Alleen — Laat ons er af en toe op trappen.

Toen de bekende heer Wibaut, één van de socialistische voortrekkers, stierf, heeft men in de bladen van de nieuwe koers den lof kunnen hooren bezingen van dezen strijder onder de roode vanen.

De idee van Wibaut is altijd geweest, dat de ongehuwde en de gehuwde moeder voor de gemeenschap gelijk zullen staan.

Ik weet niet, maar ik vrees, dat straks deze ideeën weer op den voorgrond zullen treden, als het vraagstuk van het huwelijk in de Staten Generaal zal worden behandeld.

Weet u nog, wat Wibaut schreef in „De nieuwe tijd” onder den titel: „de economische positie der vrouw”? Hier kunt ge vinden, wat het inhoudt, als bovenstaand versje zegt: „Aanbid een God — aanbid er géén — het laat de Partij zoo koud als steen.”

Wie God niet vinden kan in den gang van het sociale leven, heeft een grensloos subjectivisme opgeroepen, dat moordend en ontredderend inwerkt op alle verhoudingen, maar het allermeest op het huwelijk.

Wibaut schreef:

„De ongehuwde moeder zal de vrouw zijn, die wel een of meer kinderen begeert, doch niet noodzakelijk van denzelfden man, in elk geval zonder daarom steeds met den zelfden man, of met eenigen man te moeten samenwonen.

Er zijn thans reeds vele ongehuwde vrouwen, die op deze wijze kinderen zouden begeeren. Er zijn ook wel gehuwde vrouwen, die aan het hebben van kinderen zonder gehuwd te zijn, de voorkeur hebben gegeven. Wij weten, dat onze begrippen van maatschappelijke betamelijkheid, evenals het huwelijk, onder den sterken invloed van eigendomsverhoudingen ontstaan en gevormd, het vervullen van zulke begeerte en voorkeur beletten of belemmeren. Zoo zullen bij de onderstelde gemeenschap „ongehuwde moeders”, moeders zonder samenwonenden man, zeker meer voorkomen, dan thans. Wij vatten dus alle vrouwen, die kinderen hebben, samen onder den naam van moeder, zonder andere omschrijving.”

Wij zullen straks eens bekijken, welke de partij is, die het sterkst voor de ongehuwde moeder zal pleiten en haar gelijkschakeling vraagt?

Deze Partij trapt niet alleen op het hart van den christen, maar veel erger — zij vertrapt de ordinantiën Gods.

Hoe kunnen Bijbelgetrouwe christenen toch ooit naar een Partij heenstappen, die uit deze verwoestende beginselen opkwam en die vaandeldragers van deze revolutionnaire beginselen eert?

A.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen