De Gereformeerde Kerken in Indonesië en de Wereldraad van Kerken

Het lijkt mij niet zonder beteekenis, dat onze lezers weten, hoe de Gereformeerde Kerken in Indië staan tegenover den wereldraad van kerken.
Zooals wij weten hebben deze kerken in Indië zich losgemaakt van de uitspraken van 1905, en kennen geen beperking noch nadere verklaringen van de drie formulieren van Eenigheid. Op grond hiervan hebben deze Kerken onze Deputaten gevraagd met haar in correspondentie te treden. Deputaten onzer kerken zullen zich hierover hebben te beraden.
Juist daarom is het van beteekenis te weten, hoe deze kerken staan ten opzichte van het oecumenisch vraagstuk in de wereld.
Wij geven hier de besluiten der kerken in Indië, genomen op de eerste Synode te Soerabaja op 5, 6 en 7 Juni 1949:
„De Geref. Kerken in Indonesië, zich bezinnend op de houding die moet worden aangenomen t.o.v. de wereldraad van kerken.
1. overwegende, dat zij volgens het gebod van God en het gebed van Christus geroepen zijn de gemeenschap te zoeken met alle kerken, die Jezus Christus als eeuwige Zoon van God en enige Zaligmaker belijden.
2. erkennende, dat de wereldraad van kerken bedoelt zulk een samenkomen van kerken te bieden op de basis van de belijdenis van Jezus Christus als Zaligmaker, waarin deze kerken elkaar kunnen ontmoeten, met elkaar kunnen samenspreken en meeleven, elkander dienen en voor elkander bidden, zonder dat deze wereldraad de pretentie van enige autoriteit over de deelnemende kerken wil voeren,
3. anderzijds van oordeel, dat zowel de kortheid van de basisformule als het feit, dat de nadere interpretatie daarvan wordt overgelaten aan de deelnelhende kerken, terwijl de wereldraad ook deze belijdenis niet kan handhaven, het gevaar met zich kan meebrengen van een relativering van de autoriteit van de Godsopenbaring in de Heilige Schrift,
nochtans van oordeel, dat alle kerken van Geref. belijdenis haar roeping zouden kunnen verzaken door zich van de wereldraad afzijdig te houden, met het oog op de boodschap, die de Geref. Kerken in de wereldraad hebben te brengen, en de steun, die zij daarin kunnen ontvangen van en bieden aan andere kerken, die de waarheid van Gods Woord belijden in het bijzonder met betrekking tot de jonge kerken in 't Oosten,
a. een beslissing over deze zaak thans nog niet te nemen, maar de besprekingen en de beslissingen van de Generale Synode der Geref. Kerken in Nederland en de Geref. oecumenische Synode af te wachten met 't oog op het licht, dat deze kunnen brengen voor onze beslissing
b. voorts de kerken op te wekken de betekenis van de wereldraad van kerken en de oecumenische gedachte elk in eigen kring te bespreken
e. en op de volgende vergadering van de Synode een beslissing over deze aansluiting te nemen."
Wie deze besluiten rustig overweegt beseft hun vaagheid, te meer te betreuren, omdat hier Geref. Kerken spreken. Anderzijds begrijpelijk, als men weet, dat reeds Kerken in Indië van Ger. belijden, nl. de inheemsche kerken, bij den wereldraad zijn aangesloten.
Om iets te laten uitkomen van deze vaagheid moet men er bijv. op letten, hoe gesproken wordt over den Christus in punt 1 en daarna in punt 2. In pnt. 1 Zoon van God en enige zaligmaker.
In punt 2 als het den wereldraad geldt wordt Christus slechts genoemd Zaligmaker, een woord, waarmede men alle kanten uit kan.
Vervolgens lijkt het niet zonder bedenking wanneer hier gesproken wordt van „de Gods openbaring in de Heilige Schrift", een Barthiaansche term, die herinnert aan de oude Catechisatievraag: is Gods Woord in den Bijbel, óf is de Bijbel Gods Woord?
En wanneer wordt betoogd, dat de Gereformeerde Kerken een roeping hebben, zoo wordt hier vergeten, dat onttrekken meer positief is, dan het zich aanpassen.
Onze Gereformeerde Vaderen durfden „NEEN" te zeggen. Ge moet er de „verwerping der dwalingen" in de Dordtsche leerregels maar eens op nalezen.
Wanneer het den Christus en Zijn gerechtigheid geldt zeiden onze Vaderen: „deze leer stoot om het artikel des geloofs, waarmede wij bedoelen: dealgemeene Christelijke Kerk." (Zie verwerping der dwalingen Hoofdstuk 2 art. 1).
Inderdaad, daar is een roeping voor deze Algemeene Christelijke Kerk om te getuigen tegen alle nivelleering en relativeering, wanneer het raakt den Christus der Schriften. Maar wee de Kerk, die het relativisme voedt door aan zijn zijde te gaan staan! Zij houdt op Kerk, kerk van Christus te zijn, ook al zal daar nog wat naglanzen van een Christelijke Kerk, gelijk Calvijn ook in de Roomsche kerk ontdekte. De tijd is gekomen, dat wij ons al meer hebben te bezinnen, wat het vraagstuk der „AFSCHEIDING" beteekent.
Wij zijn immers Gereformeerde Kerken gebleven juist door Afscheiding?
Het ging om het Gereformeerd karakter onzer kerken, dat wij alleen door Afscheiding konden handhaven.
Wie hierdoor een streep wil| halen vergeet, neen, smaadt de historie, en miskent Gods werk in de historie der Gereformeerde Kerken.
Een Gereformeerde Kerk, die in den Wereldraad van Kerken stapt en deel daarvan wil uitmaken verloochent haar positie, als afgescheiden Kerk. Zij keere terug tot de Hervormde Kerk. Daar is haar plaats. Geen twee aangezichten.
Apeldoorn
J. J. van der Schuit

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen