Beste vriend!

Uw laatste brief aan mij behelsde een verzoek waaraan ik niet wil voldoen; n.l. om eens te schrijven over de huidige conflicten in de Geref Gemeenten (Ketterij, Steenblok, Kok etc). Ik vind het niet gewenscht om mij met al die ruzies te bemoeien. De Heere geeft onze kerken rust en vrede, laten we, dankbaar daarvoor, liever op het goede en bekende fundament voortbouwen. Voor zoover het nog zin zou kunnen hebben, ligt het meer op den weg van onzen hiertoe alleszins bekwamen Hoofdredacteur. Eén woordje wil ik er van zeggen, en dan ook niet meer. Ik geloof dat er veel misverstand heerscht; en bij wat meer en dieper theologische bezinning bij de Geref. Gemeenten zelf, er weinig motief zou overblijven om elkaar in de Geref. Gem. zelf op deze wijze te bestrijden.
Dat alle predikers zich maar meer toeleggen mogen op het verstaan en prediken van de boodschap des heils; welke is een belovend aanbod en een aanbiedende belofte. Daar is toch zulk een rijkdom, volheid, dierbaarheid en gewilligheid in dien gezegenden Borg. Dit moge vooral in deze weken weer sterk ons toespreken. Immers we zijn de „lijdensweken" weer ingetreden. Het is goed, dat men dit in eere houdt, om niet te zeggen viert. Feitelijk moeten we dagelijks verkeeren in deze sfeer. Maar ach, wat trekken de levenszorgvuldigheden niet af. Daarom acht ik het goed, dat men die weken vóór Paschen bijzonder afzondert, om onze harten en zinnen bepaald te richten op dat gadelooze slachtoffer; gelijk daar de eenige grond onzer zaligheid in ligt. Ik zeg grond. Want het is m.i. niet juist, om zooals wel gebeurt van Christus' lijden en sterven te gewagen als van de bron of oorzaak onzer zaligheid. Want de bron en oorzaak moeten we meer bepaald zoeken in de souvereine genade, in het eeuwig welbehagen. Het lijden van Christus noemt onze Catechismus de eenige grond onzer zaligheid (Zondag 25). Al ons heil ook onze heilszekerheid ligt in dat dierbare volbrachte werk van Christus. Daarom wil ik u in deze lijdensweken over dit liefelijke en heilrijke onderwerp wel een en ander schrijven. Dit worden dan geen brieven over intellectueele zaken, of in wetenschappelijken vorm; maar meer (natuurlijk gegrond op het Woord) brieven van hart tot hart. Waar is in de H. Schrift allicht geen stof van zoo teederen aard. Om te beginnen moet ik uitroepen: wie is tot deze dingen bekwaam. Ja feitelijk zal men daar alleen met elkaar over spreken en schrijven kunnen, als men deze dierbaarheid des lijdens Christi in de ziel een weinig (ware het maar veel!) bevindelijk heeft leeren kennen. Allereerst dienen we te verstaan, dat hier een groote teederheid past, wat aangaat de bespreking zelf. Ja hier past een eigen vorm, stijl en woordkeus zelfs. Dat mogen we als predikers wel terdege ter harte nemen. Niemand minder dan de groote Hervormer Calvijn heeft ons dit reeds voorgehouden. Calvijn moest weinig of niets hebben van philosophische inkruipsels in de theologie; en al evenmin van een philosophischen of althans van een „ongeestelijken" stijl. We moeten in elke prediking trouwens de eenvoudige taal der Schrift bezigen. De Schrift heeft een eigen taal en stijl. Men kan het b.v. direct opmerken, of men een stuk uit de profeten of de brieven voorleest, oftewel uit een wereldsch boek. De verkondiging des Woords moet geschieden in een „geestelijken" stijl en met dito woordenkeus. Vooral wat de lijdensgeschiedenis aangaat.
Hier past b.v. geen „Nieuwe Gidsstijl". Een gezalfde stijl is noodig. Wat niet beteekent, dat gezalfd spreken zou inhouden: kermend gegalm of onnatuurlijke gebaren enz. Maar dat we woorden en taal en stijl en vorm gebruiken, overeenkomstig den geestelijken en teeren aard van het onderwerp. Het komt wel eens voor, dat van die nieuwe koerspioniers dit oudbakken enz. vinden, maar die laat ge maar rustig praten, verwereldsch de geestelijke zaken om hunner opgeblazenheid-wil niet. Maar nu de inhoud. Hoe moet ik mijn hart en zinnen recht richten op den Lijdenden Borg; zoowel in de preek, als in het hoeren, mediteeren, bidden, onderlinge besprekingen enz. Om te beginnen moet dit alles doortrokken, doorvuld zijn van de gedachte: Hier is, in dien Christus, God zelf aan het woord van uit Zijn goddelijk souvereinie genadevolle welbehagen. Om zoo in deze lijdensgeschiedenis, den Drie-Eenigen God te verheerlijken. Theologisch moet het alles wezen, naar inzet en behandeling. Oogenblikkelijk daarmede in verband volgt dan, of is er mee saamgeweven, een diep besef van wat de zonde is, en wat Gods gerechtigheid hier eischte. Hoe de zonde een zaak is, welke God zoodanig vertoornt, dat Hij ze bij vergeving toch eerst moet betaald weten. Eer Hij die ongestraft kon laten, moest Hij ze straffen aan zijn eigen Lieven Zoon. Vergeving is onmogelijk, of God moet zich zelf door zichzelf voldoening schenken.
We zullen dus dat lijden en sterven moeten bezien van uit het gezichtspunt der voldoening. Christus heeft dus geleden om Gods wil. Zoo groot is daarin de liefde Gods vertoond, dat God, liever dan ons verloren te laten gaan, aan zijn heilig recht voldoening heeft teweeg gebracht door dit gadelooze offer. Het is de gerechtigheid, de straffende wrekende gerechtigheid Gods . . . . in dienst van de liefde Gods. Het was genade (Gods) in de sfeer van het recht, en tevens gerechtigheid om aan de barmhartigheid Gods den vrijen loop te ontsluiten. Daar straks verder over.
Inmiddels met hartel. groeten
Uw Vr. en Br.
G. WISSE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen