Beste vriend!

Bij de rechte lijdensoverdenking van den Heere Jezus behoort ook, dat we onderscheiden tusschen ziels- en lichaamslijden, maar toch met in achtneming van de twee-éénigheid van lichaam en ziel met name bij den Christus, zooals deze ook waarachtig mensch is. Gelijk we spreken van de ongescheidene verscheidenheid van de goddelijke en de menschelijke natuur, zoo dienen we dit nu ook te doen bij de menschelijke natuur; en wel in het oog te houden, dat we hier van lichaam en ziel hebben te spreken; maar toch weer met de overweging, hoe ook deze beide vereenigd waren op de meest volmaakte en gave manier in Hem. Zoo ooit dan was bij den Heere Jezus het lichaam een orgaan of instrument van de ziel; en de ziel een het geheele lichaam doorwonend en beïnvloedend deel van zijn menschelijke natuur. Ze bestonden te samen in saamhoorigheid; in een volmaakte scheppingssynthese (saamverbinding). Ze doorwoonden elkaar; wat het eene ervoer beïnvloedde doorvloeide ook het andere; ze waren zoo op elkaar aangelegd en aanvoelende tusschen elkaar. In zoo zuivere weergave; omdat Hij de ware volle ongerepte mensch was. Als het lichaam leed, verdroeg zich de ziel daaronder in zóó fijne, teedere reageering; en omgekeerd wat de ziel doorzwoegde stempelde zich op het lichaam af. In beide, lichaam en ziel, hebben we gezondigd, in beide moet er dus geleden en betaald worden.
De Heere Jezus leed niet als een Stoïcijn door b.v. aan de ziel de invloeden van lichamelijk lijden te onttrekken; iets wat wij gevallen menschen, (die nu zich kunnen verharden) b.v. uitdrukken met uitlatingen als: ik trek er mij niets van aan; ik bijt op mijn tanden, en reageer nergens op. Neen, daarvoor was de Heere Jezus een te teedere, te volgave, te heilige persoonlijkheid. Hij reageerde zoo waar, zoo zuivar, zoo heerlijk.
En dat maar niet zóó, dat hij bij lichaamssmart b.v. het uitschreeuwde van de.pijn, dat juist nu niet; maar wel, dat Hij er in gevoeld zal hebben, wat de pijn van de pijn was; het zijn zonde-wonden; dit is de smart die niet bij de schepping, niet bij het lichaam behoorde; hier is de zonde in haar gevolgen te doorvoelen; en dat alles om er in te proeven, als zielewerk, hoe God toornde over de zonde tot in ons lichamelijk organisme toe. Lichaamssmart werd er doorvoelde en getorschte zieleschuld door.
En alzoo is de straf op de zonde doordragen tot een waar strafgevoel, dat is als uit schuld voortkomende. Daarom is ook dat lichaamslijden in het lijdensprogram, dat God heeft opgesteld, opgenomen. Gelijk we dan ook telkens lezen: opdat de Schrift vervuld zou worden. Ik hoop in een volgenden brief nader terug te komen op dit lijdensprogram der H. Schrift, het verband n.l. bij Christus tusschen zijn lijden en de profetie.
En zoo nu ook omgekeerd, als de Heere Jezus leed naar de ziel, — dan droeg het lichaam daar vaak de sporen van; dan teekende zich dat af in en op het lichaam. Ja, maar dan gaf dit een specifiek lichaamslijden, hetwelk alleen uit zulk zieleleed verklaard kon worden. Hij heeft onze zonden gedragen tot op het hout, in het lichaam. Hij heeft geleden in en naar het vleesch; geleden ja; want lijden is ook een bijzondere functie, de lijdenskunst is in zekeren zin een gave te noemen; de genade des lijdens; het is voornaam en edel en hoogbegaafde aristocratie van den geest, om het lijden te doorlijden als waarachtig lijden. En daarbij behoort dan ook, dat zulk lijden als zielelijden zuiver zich afteekent in het lichaam. Het lichaam zal daartoe bij den Heere Jezus, als een zondeloos en onbesmet lichaam, het juiste, ware orgaan en instrument zijn geweest. Als Zijne ziel benauwd en ontroerd is (Gethsemané) dan leekt het bloedzweet van Zijn gezegend hoofd. Als niemand der menschen Hem nog leed aandoet, maar God Hem in Zijn gericht gaat betrekken, siddert geheel zijn lichamelijke organisme daaronder. Dat is niet maar angst voor den dood, of „kleinzeerigheid" of diergelijke; maar dat is de reactie in het lichaam bij een heilig Persoon als Jezus was.
Jezus heeft in dit ziels-lichamelijke lijdensproces dus niet slechts meer geleden dan wij; maar anders geleden; geleden als een Heilige, als de Heilige. Wat niet alleen zeggen wil als een zondelooze; maar krachtens dit zondelooze als Eén, die de smart juist ten diepste en ten teederste heeft uitgeproefd, omdat Hij van God geslagen en veracht was. Zulk lijden met zulk een diepe intentie, met zulk een reageeren van lichaam en ziel wederzijds op elkaar, zulk lijden is nergens zóó te vinden geweest. Het is specifiek Borglijden, lijden van den Zone Gods, naar diens menschelijke natuur geweest. De kwantiteit (hoe grootheid) des lijdens evenredig aan de kwaliteit (hoedanigheid) en omgekeerd.
Dit behoort nu ook tot hetgeen onze Catechismus leert, dat Christus, om onze Borg te zullen zijn, óók waarachtig mensch moest zijn. Waarachtig. Dus gaaf, ongesmet, intact, zuiver reageerend.
Dit alles behoort ook tot de vereischten van een smetteloos Lam, zonder gebrek. Ja het Lam Gods is schoon; eigenlijk schoon, ook daar, waar hetzelve geen gedaante of heerlijkheid had.
Dierbare Jezus, wil dan alzoo in de vereeniging met U, ons lijden doen zijn in de gemeenschap des lijdens met U, een lijden hetwelk godvruchtig moge zijn, en een offerande op het altaar der heiligheid welke God verheerlijkt.
Tot D.V. de volgende week.
Met hartelijke groeten en U met alle lijden dezen Grooten Lijder bevelende.
Uw Vr. en Br.
G. Wisse.
Doorn, 10 Maart '50.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen