C.N.V. waarheen?

We onderbreken deze week onze serie over „Tekenen der tijden" om de aandacht van onze lezers te vragen voor een m.i. belangrijke kwestie, die we hier willen signaleren.
Het gaat over een zaak, die niet op zich zelf staat, maar die in verband gebracht dient te worden met de situatie der christenheid van heden, de verwarring der geesten, die ook in de christelijke organisaties komt en de invloed van een bepaalde theologie, die niet nalaat honderden te verslaan in kringen, die principieel van deze theologie niets moeten hebben, maar die practisch niet aan de consequenties van deze theologie blijken te kunnen ontkomen.
Wat toch is het geval?
In de kringen van de Christelijke Vakbeweging is de vraag aan de orde gekomen: Is het lidmaatschap van de Christelijke Vakbeweging onverenigbaar met dat van de Partij van de Arbeid? Deze vraag kwam aan de orde op de jaarlijkse algemene vergadering van de Ned. Ver. van Chr. Kantoor- en Handelsbedienden, een onderafdeling van het Christelijk Nationaal Vakverbond. Verleden jaar was deze zaak ook reeds aan de orde. Toen werd een commissie benoemd om zich over deze zaak te beraden. De commissie kwam tot de conclusie dat het voorkeur verdiende de zaak aan het Chr. Nat. Verbond voor te leggen. Het hoofdbestuur meende echter in het prae-advies dat het buiten de bevoegdheid zowel van deze vereniging als van het C.N.V. ligt om in deze zaak een uitspraak te doen. In hoeverre het C.N.V. dus verantwoordelijk is voor de gang van zaken, laat ik in het midden. Ik heb echter reden om te geloven dat het C.N.V. het met de gang van zaken eens is. Anders had m.i. de afgevaardigde van het C.N.V., de heer Fuykschot die op deze algemene ledenvergadering het C.N.V. vertegenwoordigde wel een waarschuwend woord laten horen.
De overgrote meerderheid van de vergadering stelde zich achter het prae-advies van het hoofdbestuur en sprak dus uit dat het niet tot de bevoegdheid van de vereniging behoort een uitspraak over deze zaak te doen. Dit werd dan aldus gemotiveerd dat dit behoort tot de taak van de Kerken. Het gaat hier om de individuele verantwoordelijkheid van de leden, zo werd betoogd. Gelukkig waren er ook andere stemmen, die echter ver in de minderheid waren, die spraken van een vlucht uit de verantwoordelijkheid. Het Koningschap van Christus moet worden aanvaard voor alle leventerreinen. Wanneer iemand op het ene gebied — het maatschappelijke terrein — het Koninkrijk Gods zoekt te bevorderen, is het inconsequent op het andere terrein — de politiek — dit Koninkrijk tegen te staan.
We vinden de beslissing, die op de Ernst Sillemhoeve genomen is, in één woord bedroevend en karakteristiek voor de geestelijke situatie van vandaag. Ik weet niet of er ook belijdende leden van onze kerken op deze vergadering geweest zyn, maar ik hoop van ganser harte dat zij tegen deze motie gestemd hebben en het bij dit tegenstemmen niet zullen laten. Dit gaat beslist de verkeerde kant op.
Men kan dus lid zijn van het Christelijk Nationaal Vakverbond en tegelijk in politicis socialist. Deze dingen kloppen niet. Hier wordt de eenheid van het leven en de totaliteit van het christen-zijn op een bedenkelijke wijze gebroken en verscheurd. Welke waarde heeft op deze wijze de strijd van het C.N.V.? Wat betekenen zo de idealen die men wil najagen op grond van zijn christelijke belijdenis? Wat komt er zo terecht van de noodzaak om een eigen christelijke vakorganisatie te hebben? Men zegge niet: het zal wel uitzondering blijven dat C.N.V.-leden tegelijk lid van Partij van de Arbeid kunnen zijn. Daar weet men niets van. Bovendien: zijn deze leden leden in volle rechten; dus ook verkiesbaar in bestuursfuncties; ja misschien zelfs in aanmerking komend voor vrijgestelde? Dus dan zou de situatie straks zo worden: christelijk georganiseerd onder politiek-socialistische leiding. Het zal dan toch een grote opgave worden om de noodzakelijkheid van een eigen christelijke vakorganisatie te beklemtonen op de preekstoel en de leden der kerken daartoe op te wekken gelijk het C.N.V. wil.
Onze Synode sprak in 1947 uit: „Doordrongen van de roeping der kerk om het licht van het profetisch Woord, haar toebetrouwd, te laten schijnen op alle terreinen des levens, gelet op de huidige verwarring der geesten, veroorzaakt door de gevaarlijke propaganda van het humanisme, wekt de generale synode der Christelijke Gereformeerde Kerken met klem op, om ook op het terrein van het sociale leven hun belijdenis gestand te doen en zich aan te sluiten bij christelijke organisaties, die zich richten naar de onveranderlijke eisen van Gods Woord".
Wat waren we in 1947 dankbaar voor deze uitspraak. Maar nu gaat men in de kringen der christelijke vakorganisaties zelf het humanisme binnen hallen en marchandeert men met de onveranderlijke eisen van Gods Woord.
Deze uitspraak betekent tegelijk een verloochening van de strijd en de geschiedenis der christelijke vakbeweging.
Het is wel erg formeel als men zegt: dit behoort tot de taak der kerken Pardon — zijn alle leden van het C.N.V. kerkleden? En heeft het C.N.V. geen grondslag meer? En behoeft men die grondslag niet meer te onderschrijven cm toe te treden als lid?
Is het de taak van elke vereniging niet om leden die tegen de grondslag zondigen aan te pakken ? Als een lid van een Vereniging voor drankbestrijding dronken is en zich herhaaldelijk aan dronkenschap schuldig maakt, dan kan hij toch zeker niet ongestraft geheelonthouder blijven? De redenering, die men gehouden heeft, is een verlegenheidsredenering.
Oorzaak van dit alles?
Het veld winnend Barthianisme!
De doorbraak, ook in het C.N.V.
De strijd tegen het handhaven van de antithese begint vruchten te dragen.
We moeten niet meer zo scherpslijperig zijn vandaag! Soepeler en buigzamer, trachten te winnen etc. — de bekende argumenten.
Maar dit is een streep halen door het bestaansrecht der christelijke organisaties.
We vinden deze beslissing ontzettend jammer.
Ook om deze reden dat zij, die reeds zeer critisch stonden tegenover het C.N.V. — ik denk aan de Vrijgemaakte scribenten, wier critiek ik niet in alle onderdelen onderschrijf, maar wier critiek toch ook een element bevatte, dat ons aansprak — een stok in handen gegeven wordt om nog meer te slaan tot schade van de goede zaak.
Op deze wijze wordt het vertrouwen, dat het C.N.V. had, verspeeld.
De christelijke vakorganisatie gooit zo haar eigen glazen in.
Wat wordt de verwarring toch groot!
Wat is de principiële lijn toch zoek! Heden de socialisten in de christelijke vakbeweging; morgen gereformeerden in de Wereldraad. Het principiële goud is aan het verdonkeren. Laten we de ogen open hebben en de gevaren zien.
Geen vitzucht dreef tot het schrijven van dit artikel. Evenmin negativisme. Maar de begeerte om oprecht te waarschuwen. De lezers van dit artikel, bij het C.N.V. aangesloten, dienen hun bezwaren in te dienen en een principiële uitspraak van het Hoofdbestuur van het C.N.V. zelf te vragen. Niet bedanken, maar bezwaren indienen. Niet de bijl neerleggen, maar die opnemen. Profeteren! !

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen