Uit Canada

Misschien word ik wel wat vervelend door nog eens op het kerkelijk vraagstuk terug te komen. Aanleiding tot het schrijven van dit stukje zijn echter de verschillende brieven, die ik in betrekking tot het kerkelijk leven hier ontving, en die op de een of andere wijze reageerden op wat ik eerder schreef.
Er zijn briefschrijvers, die hartelijk instemmen met wat ik enige weken terug in dit blad schreef, het was uit hun hart gegrepen. Brieven in die geest kwamen uit Nederland en uit verschillende plaatsen in Canada.
Er waren er echter ook die bedenkingen opperden of vragen stelden als bv,: moeten we niet zoveel mogelijk de eenheid zoeken? zijn de verschillen tussen de Geref. Kerken en de Chr. Geref. Kerken in Nederland nu van zo groot belang, dat zij meegedragen moeten worden naar een land als Canada? Kan men daar nu niet opnieuw kerkelijk beginnen en samen onder één dak leven, bezield met de oecumenische geest? Is er in de Chr. Ref. Church dan geen plaats en ruimte voor het dogmatisch standpunt, dat de Chr. Ger. Kerken in Nederland hebben? Dat is er toch wel, aldus sommige briefschrijvers, dus kunnen en moeten onze mensen zich bij die kerk aansluiten.
Laat ik mogen beginnen met te zeggen, dat ik graag de eenheid zou zien onder alle Christus-belijders en zeker in een groot land als Canada onder de immigranten, vooral als het de eenheid betreft onder alle Gereformeerde belijders. Ik zou wel dwars tegen de Schrift ingaan en naast onze belijdenis staan als ik die eenheid niet zou begeren en zou zoeken. De verdeeldheid moet ons smarten. Maar — en daar hebben we het punt waar het om gaat — die eenheid kan en mag er niet zijn ten koste van het beginsel, dat ons steeds en overal heilig en lief moet zijn.
Om nu te blijven bij de verhouding tot de Chr. Ref. Church hier, menen we, dat we ons juist terwille van ons beginsel niet aan kunnen en mogen sluiten bij die kerk.
Ik schreef het al eerder: deze kerk heeft de uitspraak van de Synode van Utrecht in 1905 overgenomen in 1908 op de Synode te Muskegon. Nu zegt men: dat is waar, maar er is in die kerk toch ook nog wel plaats voor de verbondsopvatting, die wij Chr. Ger. naar Schrift en belijdenis huldigen?
Ik ontken niet, dat die ruimte er zal zijn, maar ik beweer wel, dat dit geen reden mag zijn tot enige soepelheid en plooibaarheid met ons beginsel.
Als onze afgescheiden vaderen er over hadden gedacht als verschillende briefschrijvers van nu, dan was de gang der historie in 1892 heel anders geweest. Was er na 1892 in de verenigde kerken geen plaats meer voor onze verbondsopvatting? Was er na 1905 (het jaar van de bewuste uitspraak ten aanzien van het verbond, de doop, de beschouwing der kinderen, enz.) geen plaats meer voor de verbondsopvatting, zoals wij die hebben?
Mannen als Wisse, van Lingen, de Bruin hadden kunnen preken zoals zij dat wilden. 1892 belette hun dat niet en 1905 al evenmin. En toch gingen zij niet mee met de vereniging en van 1905 wilden zjj niet weten. En zeer terecht, We mogen den Heere tot vandaag dankbaar zijn, dat die mannen het zo gezien hebben en genade ontvingen te handelen als zij deden. De historie heeft wel heel duidelijke taal gesproken en hen in het gelijk gesteld.
Het was in 1892 en 1905 niet de vraag of men in de Geref. Kerken mocht huldigen de verbondsopvatting, die naar onze overtuiging naar Schrift en belijdenis is, maar het ging er om, dat men de leer van Kuyper toeliet, een leer, die onze vaderen gevaarlijk en misleidend noemden.
De kerken lieten toe een leer, die nietschriftuurlijk en onconfessioneel is. Daarmee kon en mocht men zich niet verenigen. Dat heeft men steeds zeer scherp bestreden. De onschriftuurlijke leer der Geref. Kerken gaf onze vaderen het recht en de plicht te blijven staan en als Chr. Geref. Kerk niet mee te gaan met de vereniging.
En om het nu te betrekken op onze situatie hier in Canada: moeten wij nu wel doen wat in 1892 en na 1905 naar Schrift en belijdenis niet mocht? Ik kan een dergelijk standpunt niet begrijpen en verwerken.
Of vloeit het verschil van standpunt slechts voort (dat moet dan wel mijn conclusie zijn) uit het feit, dat we nu hier in Canada wonen en vroeger in Nederland? Heeft een beginsel daarmee iets te maken? Is dat beginsel scherper of minder scherp, vraagt het meer of minder van mij al naar gelang het land waar ik woon? En de situatie, waarin ik mij bevind? Ik heb hier toch niet te doen met een stuk elastiek, dat ik uit kan rekken al naar het mij beter uitkomt? Het beginsel is toch niet plooibaar en ik kan en mag er toch niet mee schipperen en laveren?
Evenmin als wij ons konden verenigen met de uitspraak van 1905, evenmin kunnen we dat met 1908 en evenzeer als de verbondsopvatting, neergelegd in die uitspraak, in Nederland bestrijding behoeft, evenzeer is dat hier nodig. Die lijn ligt voor mij zo duidelijk en klaar als het maar kan.
En zoals er in Nederland aangedrongen moet worden op de rechte beleving van het verbond, zo moet het ook hier,
J. Tamminga,
94 Raleigh St., Chatham, Ont,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen