Open brief

Aan Ds. J. Tamminga te Chatham. Ont. Canada en de Classis Dordrecht.
WelEerw. en Eerw. Broeders, van Verre en Nabij.
Laat ik allereerst U hartelijk dank zeggen voor Uw gewaardeerde aandacht, gegeven aan mijn schrijven over emigratie in de Wekker van 7 Maart jl.!
Toch moet ik ter wille van de onjuistheid der probleemstelling direct erop laten volgen: dankbaar, maar geenszins voldaan.
Het is voor mij al weer duidelijk geworden, hoe moeilijk het is elkander te verstaan, wanneer wij op een afstand van elkander redeneeren. Al meer wordt het mij duidelijk, dat het „gesprek" iets vóór heeft boven correspondentie, die, hoe goed ook bedoeld, toch altijd weer verloopt in, wat men in de logica noemt: ignoratio elenchi, d.w.z. men redeneert buiten het eigenlijke punt in kwestie om.
Laat ik beginnen met te zeggen, dat de broeders in Amerika zich overtuigd kunnen houden van de groote waardeering, die wij hebben voor hun worsteling om het recht van bestaan der Old Chr. Ref. Church.
U hebt een eigen positie tegenover de Chr. Ref. Church in Amerika, welke positie door onze kerken in Nederland, saamvergaderd in Generale Synode, als „zuster"-kerk is erkend. Wel hebben wij correspondentie met de Christian Reformed Church in Amerika, maar deze correspondentie reikt niet verder, dan bepaalde punten, door onze Generale Synode vastgelegd.
Juist, omdat de Christian Reformed Church in Amerika zich volkomen homogeen verklaard heeft met de leeruitspraken der Gereformeerde Kerken in Nederland, was dit voor onze Generale Synode een overwegend bezwaar verder te gaan, dan correspondentie en was de „Old Chr. Ref. Church" de eenige kerk in Amerika, die wij als „zuster"-kerk in volle rechten hebben aanvaard.
Uw aanwezig zijn, Ds. Tamminga, in deze kerk is daarvoor het duidelijkst bewijs.
Ik begrijp, dat U mij nu vraagt: maar hoe komt het dan, dat U al de emigranten van Christelijk Gereformeerde Huize niet attesteert naar de Old Christian Reformed Church?
Ik vraag vol verbazing: zoudt U dit werkelijk willen?
Noemt U dit bestrijding van Uw kerkelijke positie, als ik U in mijn stuk van 7 Maart in „De Wekker" heb laten gevoelen, dat U als kleine kerkformatie het groote emigratievraagstuk, dat een wereldprobleem geworden is, niet kunt beheerschen ?
Als het constateeren van de werkelijkheid ook al een bestrijding wordt genoemd, zou het dan niet beter zijn om op te houden met alle gedachtenwisseling? Het geeft mij echter moed, dat Uw bescheidenheid toch ook nog een woord meespreekt, als U zelf zegt in Uw „ingezonden":
„Wij hier in Amerika en Canada pretenderen niet, dat we het emigratievraagstuk kunnen beheersen. Wij doen slechts een poging en wij worstelen er voor om het tot oplossing te brengen."
Zie, voor zulk een belijdenis ben ik buitengewoon erkentelijk. Zij geeft bewijs van zelfkennis en van bescheidenheid, die betaamt, als men niet daadwerkelijk kan reiken, waar men zou willen komen.
Maar dan moet men niet al te spoedig de sporen geven aan het paard van zijn wenschen en niet al te vlug zijn in het veroordeelen van anderen, die aan die bescheidenheid herinneren.
Ik vraag U in hooge ernst, ik vraag U Ds. Tamminga en geheel de Old Christian Reformed Church, wat doet U, en wat kunt U doen voor onze emigranten, die 500, 600, 700 en meer mijlen, dat is 800, 950 en ruim 1100 kilometer van U verwijderd zijn?
Ik ken een goed en degelijk Christelijk Gereformeerd gezin, dat ruim vijf dagen sporen van U, Ds. Tamminga, verwijderd is! Wat hebt U voor dit gezin gedaan, en wat kunt U thans voor dit gezin zijn? Zijn als Kerk? Zijn als Dienaar des Woords? Zijn als Herder? Zijn als steun in dagen van rouw en smart, of als gids in dagen van vreugde?
Durven wij een groot woord voeren over eigen kerkelijk beginsel en tegelijk deze emigranten laten, voor hetgeen zij zijn? Wat doen wij voor onze emigranten, die op zulke groote afstanden wonen ? Daar, waar wij niets doen, niets kunnen doen, noch om onze emigranten te helpen in sociaal opzicht, noch om hen op te wachten aan de boot, noch om hen kerkelijk op te vangen, noch als kerk naast hen te staan bij doop, bij huwelijk, bij begrafenis, bij enz. moeten wij daar onze kerkelijke scepter willen zwaaien, die uit niets anders dan wat woorden en briefjes en ingezonden stukken bestaat ?
In al zulke gevallen — en die zijn er vele — moeten onze emigranten zelf beslissen, waar zij kerkelijk het best hun tehuis kunnen vinden. Ieder beslist over zijn eigen attestatie, is een zuivere regel van het presbyteriaal kerkrecht.
Als een emigrant, zeg nu eens 7 a 800 kilometer en soms nog veel meer weg woont van de naast bijzijnde Old Christian Reformed Church, moet hij dan volgens U zijn attestatie afgeven aan deze kerk ? Zoo bijv. wanneer iemand in Genève woont, en hij stuurt zijn attestatie in bij den kerkeraad van Amsterdam?
Wij zijn het zeer goed eens, dat wij als kerken in Amerika niet één, werkelijk één kunnen zijn, en hier in Nederland naast elkander leven. Hier zijn inderdaad dogmatische verschillen, die ik meen nog iets eerder te hebben onderkend, dan Ds. Tamminga.
Maar deze dogmatische situatie is niet DE sleutel voor een vraagstuk, als dat der emigratie, wanneer men dit woord „emigratie" nog iets grooter heeft te taxeeren, dan een kerkelijke dogmatische positie.
Wanneer emigratie voor Ds. Tamminga en voor de Old Christian Reformed Church en voor de classis Dordt niet anders is, dan het overplanten van zijn eigen kerk in het land van den vreemde, dan is dit geen emigratie, maar kerkelijke imitatie.
Emigratie is allereerst zijn plaats, ook zijn kerkelijke plaats, in eigen vaderland prijs geven, en zijn plaats, ook zijn kerkelijke plaats zoeken, waar God ons leidt. Wij komen in een vreemd land, met een vreemde taal, met allerlei andere sociale levensomstandigheden. Wij voelen ons alleen. Daar staat de emigrant! Hij is honderden mijlen verwijderd van zijn kerk, die hem in zijn eigen vaderland zoo lief was, en die hem nog in den vreemde lief blijft, maar die in dat vreemde land zijn „Moeder" wel ,wil zijn, maar niet kan zijn.
Ik geef U hier iets uit de practijk.
Jaren geleden gingen Christelijke Gereformeerde broeders en zusters naar Brazilië. Toen zij daar al eenige jaren waren kreeg ik een brief met de vraag hoe het nu moest met het doopen hunner kinderen? Er was in heel den omtrek op geen mijlen afstand een Chr, Ger., zelfs geen Ger. Kerk. Er was alleen behalve een Roomsche kerk, nog op eenigen afstand een Luthersche kerk. Ik heb toen geadviseerd deze kinderen niet ongedoopt te laten liggen, maar, wanneer deze Luthersche kerk de leer der Drie-eenheid naar de Schriften belijdt, daar de kinderen te laten doopen.
Zie hier een bewijs, waartoe emigratie kan leiden, als men mijlen ver verwijderd is van de kerk, die onze attestatie wel in haar archief kan neerleggen, maar verder ook niets kan doen. Laten zulke ver verwijderde emigranten mij eens schrijven, hoe de Old Christian Reformed Church én bij hun aankomst in den vreemde, en later bij huisvestiging in den vreemde haar vleugelen over hen heeft uitgebreid? Zoodra deze brieven bij mij binnen komen, zullen allicht deze berichten evenveel, misschien wel wat meerder waarde hebben, dan thans het schrijven van Ds. Tamminga en de Classis Dordt.
Misschien wil dan de Classis Dordt nog eens het emigratievraagstuk opnieuw bekijken, tenzij dat deze classis meent voldoende op de hoogte te zijn van dit moeilijke probleem. In dit geval vraag ik beleefd excuus.
Emigratie is geen negatie van kerkelijk beginsel.
Emigratie is geen imitatie van kerkelijk beginsel.
Emigratie is situatie, waarheen Gods hand ons in den vreemde leidt. Ik hoop van ganscher harte en ik vraag erom, zeer ernstig en vriendelijk, dat vele broeders emigranten, die met hun gezinnen 500 en nog zooveel meer mijlen van de naast bijzijnde Old Christian Reformed Church verwijderd zijn, mij eens een brief willen schrijven, of deze mijn zienswijze ook past op de werkelijkheid.
U behoeft mij niet te sparen, wanneer ik ongelijk heb. Geloof mij, dat ik dan gaarne openlijk en zonder eenig voorbehoud mijn ongelijk zal erkennen. Ik ben overtuigd van ons Christelijk Gereformeerd Kerkelijk beginsel, maar — men moge het alom hooren van mij — niet zoo, alsof in heel de wereld geen andere kerk kan en mag bestaan.
En is nog verschil tusschen beginsel en beginsel!
Er zijn directe beginselen, die het leven en het karakter van Christus' Kerk op aarde beslissen. Hier is het onvoorwaardelijk buigen voor den Bijbel als Gods geopenbaarde Woord, en voor den Christus der Schriften, wiens bloed van alle zonden reinigt. Dit is het historische reformatorisch beginsel, waarmede de Kerk van Christus op aarde staat of valt.
Er zijn afgeleide beginselen, die de dogmatische verschillen bepalen tusschen de kerkgroepen, die elkander het naast staan. Zoo bijv. de Old Christian Reformed Church in Grand Rapids en de Gereformeerde Gemeente in Grand Rapids.
Bij het emigratievraagstuk als wereldvraagstuk gaat het allereerst om directe beginselen.
Bij emigratie als localisatie gaat het om afgeleide beginselen, die ongetwijfeld van groote beteekenis zijn, maar die het emigratievraagstuk nooit kunnen beheerschen. Die twee posities goed van elkaar te onderscheiden, kan allicht veel misverstand wegnemen.
Wanneer dit mijn antwoord hiertoe kan medewerken, ben ik buitengewoon dankbaar voor het ingezonden stuk van Ds. Tamminga, die ik volgaarne een rijken zegen op zijn arbeid in Canada wensch, en voor het schrijven van de Classis Dordt.
Met hartelijke broedergroeten de Uwe in den Heere
J.J. van der Schuit
P.S. Ik acht hiermede de gedachtenwisseling gesloten. De Generale Synode zal zich over dit vraagstuk beraden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen