Vraag en Antwoord

Wilde Naäman van twee wallen eten?
Daar komt op neer wat een broeder uit H. mij vraagt over het afscheidsgesprek tussen de profeet Elisa en Naäman, de genezen generaal van Benhadad. Zie 2 Kon. 5 : 15—19.
Naäman is genezen van zijn dodelijke kwaal. Diepe indruk heeft dit wonder van ontferming Gods op hem gemaakt. Onvoorwaardelijk kiest hij voor de belijdenis van de enigheid des Heeren. Hü wil een dienaar van Jehova zijn, ook in Syrië.
Is dit waarachtige bekering? De Schrift zegt het niet, maar waarom zouden we het niet geloven bij zulk een zeldzaam spontane belijdenis?
Een belijder is tegelijk een strijder. De strijd komt op hem af.
Daarin heeft deze generaal, die verstand van strijden heeft, een goed inzicht. Hij moet bij zulk een belijdenis positie kiezen. Eervol ontslag aanvragen zou het gemakkelijkste geweest zijn. Dan kon hij aan de kant van het leven gaan staan en zijn eigen gang gaan. Dat kan en wil hij niet. Dat zou trouwens de vlucht en niet de vrucht zijn uit wat de Heere hem gegeven had.
Hij gaat naar Syrië en zal daar in functie blijven en toch de uitgesproken belijdenis trouw zijn.
Maar hij doet dit alles als kind van zijn tijd bij het licht dat hij heeft en niet als een Nieuw-Testamentische apostel.
Kind van zijn tijd is hij als hij een paar balen Palestijnse aarde, mogelijk wel van het erf van Elisa, mee nemen wil en daar een altaar op bouwen voor de Heere, de God van Israël. Naäman komt niet boven de opvatting van zijn tijd uit, dat de grond van een volk en de God, die het dient bij elkaar horen. Laten wij dankbaar zijn dat wij nu het onderwijs van Christus uit Joh. 4 kennen. Deze generaal er hard over vallen dat hij het nog niet zag, is dwaas, het was nog geen Pinksteren geweest.
Er is echter nog een andere moeilijkheid. Dienst en godsdienst liggen in Syrië nauw verweven. Er zijn plechtigheden waarbij het staatshoofd met de generale staf de tempel van Rimmon betreedt. Misschien zo iets als de opening van de Kamers in ons land. Maar dan met een diep religieuse achtergrond gevat in groot ceremonieel,
Naäman ziet het komen en hij rekent er mee. Vandaar zijn verzoek: Te dezer zake moge de HEERE uw knecht vergeven : Wanneer mijn meester de tempel van Rimmon binnengaat om zich daar neer te buigen en hij leunt op mijn arm, zodat ik mij in de tempel van Rimmon moet neerbuigen, terwijl hij in de tempel van Rimmon zich neerbuigt (dan) moge de HEERE toch in deze zaak uw knecht vergeven, vrs, 18,
Is dat slapheid, lust om van twee wallen te eten?
Neen, Naäman is een man met een fijn geweten. Inzicht en geweten hangen trouwens op het allernauwste saam. Een grof mens heeft nooit een fijn geweten.
Maar hij is nu eenmaal generaal, Naäman. En God heeft hem als generaal genezen, ja Christus verwekt zich in deze getuige een teken van de grote kracht van zijn verlossing. Hij moet als generaal naar Syrië terug. En generaal zijn is „dienst" hebben. En „dienst" kan midden in de strijd en de zonde brengen. Daarom: vergeef!
Wij zijn geneigd om nu de schouders op te halen en Naäman achteraf precies te zeggen wat hij had moeten doen. Wij kunnen zo prachtig theoretiseren!
Maar wij vergeten dan helemaal dat wij hier in het Oude Testament met een heel bijzonder openbaringswonder te doen hebben, waarbij de Heere eigen wegen gaat. Hij maakt zich groot onder de Heidenen maar daarmede is deze heiden niet op eenmaal een keurige gereformeerde hollandse christen geworden.
Wij zouden nu wel eens heel graag weten hoe het verder met Naäman gegaan is. Maar de Schrift geeft geen geschiedenis van Naäman, wel geschiedenis der Godsopenbaring.
Vergeten we niet: het was nog geen Pinksteren geweest. Dan wordt alles anders. Deze Naäman wordt geen Jood of christen door zijn genezing. Hij blijft een Syriër, die de God Israëls erkent en eert.
Elisa heeft het heel bijzondere van dit geval verstaan toen hij tot hem zeide: Ga heen in vrede!
Is Elisa hier te slap? Het schijnt zo. Men heeft de figuur van Elisa willen „redden" door te zeggen: dit „Ga in vrede" is de gewone afscheidsgroet en heeft met het voorgaande gesprek niets te maken. Dat het de bekende afscheidsgroet is kan juist zijn. Maar door de plaats waar deze hier staat krijgt ze wel een bijzonder karakter. Ze is hier ook antwoord op de vraag van Naäman.
Wat dit antwoord zegt ? Wel, dat Elisa de positie van Naäman ziet als een heel bijzondere. Hij staat met zijn positie niet onder en boven, maar wel buiten de wet, die de Heere aan Israël gaf.
Met dit: Ga in vrede, beveelt Elisa hem in de genade van de God, die hem genas aan. Elisa zelf kan dit wonder nog niet dadelijk op zijn plaats brengen en de weg voor Naäman zien.
Er zit iets van de verlegenheid van de profeet in dit woord.
In verband met de grote daden Gods weet ook een profeet niet alles.
Daar is hij tenslotte „maar" profeet voor.
Wijlen Prof. v. Gelderen, de geleerde met zijn toch zo eenvoudige en warme hart schreef in de „Korte verklaring" van Elisa: „Later zal hij nog wel eens aan het geval gedacht hebben en wellicht ook voor Naäman gebeden".
En de Heere heeft gezorgd dat Naäman spoedig van zijn conflict verlost werd. Benhadad stierf en bij de regeringscrisis die dat bracht zal Naäman wel geen opperbevelhebber gebleven zijn.

Vliegen.
Dit opschrift is als werkwoord bedoeld. Het is inderdaad een hele sprong van Naäman naar het gebruik van het vliegtuig. Maar er wordt nu eenmaal in dezelfde brief naar gevraagd. Dus. Of het wel geoorloofd is van het vliegtuig gebruik te maken? Ik meende dat dit onder ons geen vraag meer was. En ook niet moet zijn dunkt mij. Het argument dat God de mens de aarde gegeven heeft en niet de lucht snijdt geen hout. De atmosfeer, die de aarde omringt behoort ook bij onze planeet. En in het: ga heen, onderwerpt de aarde en hebt heerschappij daarover, is deze atmosfeer niet uitgesloten.
Of het dan niet gevaarlijk is? Inderdaad, Maar dat is het gebruik van elk technisch vervoermiddel.
Bewaring heeft de mens altijd en overal nodig.
En wie God vreest betrouwt zich ook in het vliegtuig aan de Heere aan. Onze bekende broeder Arie Kok, die de wereld omreisde voor het koninkrijk Gods, en altijd vloog, zeide dat hij een bijzonder gebed had, dat hij altijd bad wanneer hij een luchtreis deed. En hij was een man van een kinderlijk diep geloof.
Deze kleine beminlijke figuur, die als een hedendaagse „apostel" de ere Gods ter harte ging, mag ons daarin tot een opwekkend voorbeeld zijn.
W. Kremer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen