Christus, het hoofd der gemeente II

De HEERE bindt ons aan Zijn Woord.
Wie Zijn Woord verwerpt, heeft geen wijsheid; wie zich laat leiden door wat mensen zeggen, ook al zijn die mensen kinderen Gods, verwerpen in dit opzicht de openbaring, het Woord des HEEREN. Nog erger is het, wanneer wij ons houden aan wat de pen der leugenschrijvers dicteerde en dan menen wijs te zijn; wanneer wij op grond van die leugenprofetie gaan roepen: „vrede, vrede!"
Wij moeten deze dingen goed ter harte nemen en zoeken klare leiding te geven. Wij moeten elkaar niet veroordelen, verketteren, om gevoelens van deze of gene. Want wie zich door gevoelens laat leiden, kan zelf, misschien totaal onbewust, als verleider optreden. Wij hebben altijd weer te vragen: wat zegt de openbaring des HEEREN, welke rechten heeft Hij voorgeschreven.
Nu spreekt het van zelf dat wij dat goed moeten doen. Wij moeten dit wel onderstrepen, omdat er zo heel veel vragen zijn, ook in eigen kerk. De strijd van de laatste tijd bewijst dit duidelijk. Wij kunnen vragen: waar verbiedt de Schrift dit, en waar verbiedt de Schrift dat? Wij kunnen vragen of de meisjes en de vrouwen de haren mogen laten knippen en vragen of de Schrift ook zegt hoe lang die haren moeten zijn? Zulk een vragen kan een beetje op spotten gaan gelijken. Laten wij de bijzondere openbaring niet misbruiken, maar er goed op letten dat de HEERE zijn rechten (mispatim) gegeven heeft en ons door Zijn Wet (Tora) onderwijst.
Er zijn nog veel meer vragen; vragen over de kerk en het verbond; vragen over Psalmberijming en over het zingen van Psalmen; vragen over liturgie en vertaling van de Bijbel; vragen over Doop en Heilig Avondmaal; vragen over subjectieve en objectieve prediking; vragen over geloof en belofte; vragen over bevinding en mystiek; vragen over jeugd en ouderen; vragen over politiek en kerk. En onder al die vragen behoort ook deze: wanneer mogen wij de kerk verlaten; en een nieuwe kerk institueren? En ook deze vraag is voor velen een plaag: Moeten wij bij emigratie eigen kerkelijk leven overplanten? En, om niet meer te noemen, hoe is de verhouding van Christusprediking en christenprediking? Over deze vragen gaat het.
Bij al deze vragen, waarop wij dieper hopen in te gaan, moeten wij niet uit het oog verliezen, dat er dikwerf bijoorzaken in het spel zijn. En die bij-oorzaken zijn dikwerf de diepste oorzaken van scheiding en scheuring. Iemand kan b.v. met een van zijn familieleden, die aan dezelfde kerk behoort, ongenoegen hebben, wat zelfs tot familieveten kan leiden. Nu zoekt men dikwerf beschuldigingen. En men is wel erg blij, wanneer men beschuldigen kan t.o.v. de waarheid. Natuurlijk is dat onwaarachtig. Dan is niet Gods recht maatgevend, maar innerlijke haat. Het is ook mogelijk dat iemand zich veroordeeld gevoelt op huisbezoek. De ambtsdragers hebben Schriftuurlijk aangetoond dat hij eigenlijk bouwt op valse gronden en meent wijs te zijn; aangetoond dat hij, volgens de Schrift, niet recht tegenover God staat en leeft, ook niet recht leeft tegenover zijn naaste. Dit kan verbittering wekken en dan wordt een uitweg gezocht om die verbittering te openbaren. Men vindt wat in de kinderen van de ambtsdrager of in hun eigen leven, en dat wordt gebruikt om een schisma op te werpen, waartoe dan ook samengaan met anderen wordt gezocht en bewerkt. En dan is er nog een derde zaak. Velen komen in conflict met hun predikant. Tweeërlei is mogelijk, waarbij we goed acht moeten geven op de zaak, waar het om gaat. Het is allereerst mogelijk dat de predikant eenzijdig preekt. Heel duidelijk willen wij het zeggen: het is mogelijk dat hij een soort verbondsmethodisme preekt en vrome avondmaalgangers kweekt; dat hij de Schrift niet volkomen opent en dus de gemeente niet hoort hoe de HEERE, door Woord en Geest Zijn volk bearbeidt, levend maakt, rechtvaardigt, heiligt en in zijn gemeenschap doet delen en wandelen. Dat is heel erg. Maar het is ook mogelijk dat velen in de gemeente er niet over tevreden zijn dat de prediker niet genoeg wijst op de uitwendige dingen; op kleren en haren, op Sabbatsbeleving, politiek, vacantiereizen, emigratie enz. enz. Zulke mensen hebben meest een eigen voorstelling over vele dingen. De één wil een soort leven als Farizeeër en vindt het zo fijn als de dominee op al dat uitwendige flink losgeeft; men voelt zich gestreeld en kan zich heimelijk troosten met de wetenschap gerust te kunnen zijn. Zij roepen in zichzelf en t.o.z. van zichzelf: Vrede, vrede, en geen gevaar! Maar er is geen vrede, want met al wat zij noemen zijn zij voor God niet rechtvaardig en wandelen zij niet naar de verordeningen van den HEERE. Het hart van de mens is arglistig en boos. Wanneer zulke mensen de kerk verlaten om wat zij menen dat recht is, verwerpen zij het Woord des HEEREN en openbaren geen wijsheid te bezitten. Zij gevoelen vaak dat het Woord Gods, zoals het in hun gemeente verkondigd wordt, hen veroordeelt en nu moeten zij zichzelf zoeken te rechtvaardigen. Er is nog meer te noemen, doch dit is niet nodig.
Laten wij dus zoeken om eerlijk voor God te handelen en dan is allereerst diep Schriftonderzoek noodzakelijk. Veel wordt veroordeeld met woorden, zwaar van felle critiek, maar zulke woorden zeggen niets; zeggen ook dan niets, wanneer men een paar teksten aanhaalt; De zaak zelf moet bezien worden in het licht der openbaring Gods. Iemand schreef ons eens dat een nieuwe vertaling van de Bijbel in strijd was met de Bijbel, want de Bijbel was ingegeven door de Drieënige God, wie tast hier de dwaasheid niet?
L.H. van der Meiden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen