Venster op Israel (2)

Sinds vele jaren heeft de Schotse Kerk zendingsposten in het land, dat vroeger Palestina werd genoemd.
Dit werk van getuigen van Jezus Christus werd o.a, verricht in Tiberias, waar vele goede contacten gelegd werden door middel van het ziekenhuis. Dit ziekenhuis in Tiberias heeft na de oorlog in Nederland nogal wat bekendheid gekregen, doordat er enige verpleegsters en een arts uit Nederland werken. De Nederlandse arts is Dr J. Pilon, de man die in onze kringen geen onbekende is, dank zij zijn zeer gewaardeerde arbeid in het zendingsziekenhuis te Mamassa, op het zendingsterrein van de Christelijke Gereformeerde kerken.
Nadat Dr Pilon uit Indonesië was teruggekeerd, is hij door de deputaten der Gereformeerde Kerken voor de zending onder de Joden als zendingsarts uitgezonden om in het ziekenhuis van de Schotse kerk te werken.
Reeds maanden geleden heeft hij in een uitvoerig schrijven over zijn arbeid aldaar verteld. Eerst nu is er gelegenheid uit zijn brief iets door te geven. Hij vertelt vele belangrijke dingen, die een goed inzicht geven in de situatie in Israël.
„Het is vandaag Zondag. De Zondag is hier een werkdag, en, omdat het de eerste dag van de Joodse week is, een extra drukke dag. De Zaterdag is ook in het ziekenhuis Sabbath en als regel is het dan rustig, geen polikliniek en alleen geboorten en spoedgevallen.
De „moeilijke tijd" in Tiberias, die van de hitte, is voorbij en de eerste regenbuien zijn gevallen. Soms hangen grijze wolken over het meer, wat hier wonderlijk aandoet in het land, waar het 't zomers altijd zonnig is.
Vanaf April tot begin November is geen druppel regen gevallen en je hoefde nooit te vragen of het morgen mooi weer zou zijn. In September hadden we temperaturen van 48 graden Celsius en was de atmosfeer werkelijk zo dat je de hitte er in plakken af kon snijden. Alles voelde heet aan, de stenen, het houtwerk in huis en vooral de metalen deurknoppen. Het water in de kranen, waar buiten de zon op de leiding had gestaan was zo, dat de handen het maar net konden verdragen, als kwam het uit een boiler. Dan nog zo af en toe de hamzin's hete, electrisch geladen winden uit de woestijn die tussen 3 en 4 uur 's middags uit oostelijke richting komen opzetten en waar sommige mensen hoofdpijn van krijgen.
Dit alles is nu (toen Dr Pilon schreef, in November j.l.) voorbij en het is nu een lenteklimaat. Straks in December komen de stormen en komen er golven op het meer, als op een zee zo hoog.
Hier zijn we dan met ons allen in het Schotse hospitaal, vogels van diverse — ook Christelijke diverse — pluimage, er zijn b.v. onlangs twee Finse zusters aangekomen van een Pinkstergemeente.
We vragen ons nog steeds af het hoe en het wat van onze plaats als hospitaal in de Israëlische staat. Medische nood is hier niet, in feite is Israël nu, in korte tijd van zijn bestaan een medisch zeer goed verzorgd land geworden.
Op iedere 450 zielen is hier 1 arts. In Holland is het, geloof ik, één arts op 1000 inwoners, en ook Amerika haalt de artsenconcentratie van Israël niet.
De organisatie van ziekenfondsen en ziekenhuizen staat op een hoog peil. Practisch alle werkers zijn lid van een ziekenfonds, met hun gezinnen.
Neem b.v. het stuk van Galilea, waarvan Tiberias het centrum is. Op het ogenblik is het Schotse hospitaal nog het enige verloskundige hospitaal in dit rayon, maar dat zal niet lang meer zo zijn, want men is druk bezig met de bouw van een groot nieuw ziekenhuis boven Tiberias, 12 km hier vandaan, op een koeler gelegen plek, waar ook een verloskundige afdeling zal worden gevestigd.
Het aantal ziekenhuizen neemt nog steeds toe, en naast eenvoudige zijn er ook mooie, hypermoderne bij. Waar het in de medische verzorging nog zeer aan ontbreekt, is een voldoend aantal geschoolde verpleegsters.
De opleiding staat nog in zijn kinderschoenen. In ons hospitaal zijn we betrekkelijk nog goed af, doordat we gediplomeerd personeel uit Holland, Engeland en de Scandinavische landen hebben. Maar we hebben ook jonge hulpverpleegstertjes die zó van de straat komen en van toeten nog blazen weten, maar die we wel hebben moeten nemen uit gebrek aan beter.
En dit is geen opleidingsziekenhuis; zo van wat zien en horen links en rechts moeten ze maar wat zien op te steken. Meisjes die een behoorlijke school hebben afgelopen vinden een administratieve baan met vaste uren, geen nachtdiensten en een hoger salaris veel aanlokkelijker. Is het anders in Holland?
We hebben er onder elkaar al veel over gesproken of het nog zin heeft in een land als Israël, dat op een peil staat waar van medische nood geen sprake is, een zendingshospitaal in stand te houden. En vanuit technisch oogpunt is het zeker dubieus. De waarde moet uitkomen in het geestelijke, en wat dit betreft is ons ziekenhuis nog helemaal in het pioniersstadium.
Los hiervan komt nog het probleem dat het financieel practisch haast onmogelijk is om een ziekenhuis zelfstandig te drijven. Een ziekenhuis is een ding waar altijd al geld bij moet, en in dit geval moet er véél geld bij.
Het leven is zo kolossaal duur en de verhouding van het Israëlische pond tot de buitenlandse valuta is zo ongunstig in de officiële transfer, dat zonder steun van de staat of een groot ziekenfonds een ziekenhuis hier niet kan draaien.
Op het ogenblik hebben we nog ons contract met de regering, die ons subsidieert, maar eind Juni 1953 loopt het af. Het plan is om dan weer als algemeen hospitaal te beginnen, maar hoe het precies zal moeten gaan ligt nog in het duister.
We zullen moeten afwachten welke kansen God ons zal geven."
Op het moment dat het bovenstaande uit de brief van Dr Pilon wordt doorgegeven, zijn er over de toekomst van het hospitaal slechts sombere berichten te geven. In het Maart-nummer van Newssheet of the Committee on the Christian Approach to the Jews wordt o.a. het volgende gemeld: Het in het bovenstaande genoemde nieuwe ziekenhuis zou 30 Juni 1953 klaar zijn, en op die datum zou het contract met het Schotse ziekenhuis eindigen. Door moeilijke economische omstandigheden, is de Israëlische regering niet in staat de bouw te voltooien voor 1 April 1954. Men wil het contract met het hospitaal in Tiberias verlengen tot die datum, onder voorwaarde dat de Schotse kerk twintig procent van de exploitatie-kosten bijdraagt, een bedrag dat, gezien de huidige valutaverhoudingen, twee maal zo veel is als voordien werd besteed aan het zendingshospitaal.
De Schotten vragen zich af of dit gewenst is, daar het ziekenhuis zo weinig direct zendingswerk kan doen.
Tenslotte is men, na lange besprekingen, overeengekomen, aan de Israëlische regering te vragen of die het ziekenhuis wil huren voor ongeveer vijf jaar. Daarna kan men zien hoe verder gehandeld moet worden.
De Europese staf van het hospitaal zal door de Schotten per 1 April 1953 worden ontslagen. Sommigen ervan zullen misschien verder kunnen gaan met zendingswerk in Jaffa, enkele anderen kunnen misschien in dienst van de Israëlische regering treden.
Dit zijn teleurstellende mededelingen, maar gezien de door Dr Pilon vermelde moeilijkheden is deze beslissing van de Schotse kerk te begrijpen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen