Uit Canada II

Op een paar zaken wil ik even terug komen en er iets meer van zeggen dan in mijn vorig artikel.
Ik herinner mij, dat ik destijds ook al eens geschreven heb over de afstanden, die hier in dit grote land afgelegd moeten worden. Maar ik mag het in verband met het geheel van mijn „brieven" uit Canada" nog wel eens doen.
Wij wonen in Zuid-Ontario, het deel van de provincie, dat tussen de Grote Meren ligt en dat het dichtst bevolkte deel van Canada is. Van Halifax, de zeehaven aan de Oostkust, duurt de reis naar hier per trein twee dagen en nachten.
Van hier naar het Westen van het land duurt de reis nog langer. Anderhalf jaar geleden ging ik naar het Westen voor het bezoeken van enige groepen Chr. Geref. gezinnen. Omdat de reis per trein heen en terug te veel tijd in beslag zou nemen, ging ik met het vliegtuig. Dan kon ik tenminste de tocht nog volbrengen in een dag, toch duurde de reis nog 16 uur. Als u weet, dat de reis naar Holland van af Montreal per vliegtuig ook ongeveer 16 uur duurt, kunt u zich enigermate een voorstelling maken van de afstanden hier.
Trouwens de provincie Ontario is al erg groot. Zij is groter in oppervlakte dan Nederland, België en Frankrijk samen. Wel is het waar, dat hele delen, vooral in het Noorden, niet of zeer dun bevolkt zijn, maar het Zuidelijk deel is dan toch nog zo uitgestrekt, dat er enorme afstanden moeten worden afgelegd. Begrijpelijk, dat onze gemeenten ver van elkaar verwijderd zijn. St. Thomas ligt van Chatham 75 mijl, zeg dus rond 110 km en de afstand van Chatham - Toronto is 200 mijl (dus goed 300 km), terwijl Hamilton hier 150 mijl (240 km) vandaan is, en Stratford 120 mijl (190 km.)
Omdat ik tot nu de enige predikant ben der Free Chr. Ref. Church, zal men kunnen verstaan, dat er heel wat heen en weer getrokken moet worden naar de verschillende plaatsen. Reeds twee jaar lang catechiseer ik 's Zaterdagsavonds en preek ik 's Zondagsmorgens te St. Thomas. Na de dienst keer ik naar Chatham terug om dan in eigen gemeente tweemaal te preken. Avondmaal en doop moeten regelmatig bediend in de gemeenten, huwelijken bevestigd, ambtsdragers bevestigd, enz. Steeds weer moeten allerlei reizen ondernomen worden, zodat het wel waar is wat men wel eens zegt: een predikant in Canada is iemand, die de meeste tijd tussen de wielen zit, d.w.z. per auto de lange afstanden bezig is af te leggen.
De leden van een en dezelfde gemeente wonen onderling ook weer ver van elkaar af. Om even bij eigen gemeente te blijven; de leden der kerk wonen niet allemaal in Chatham. Het is zelfs maar een klein deel, dat hier woont. Het overgrote deel woont in de „country", ergens ver weg in het land, op een boerderij, of in een andere plaats, van waaruit men naar Chatham moet.
Hetzelfde geldt van de andere gemeenten: de leden wonen vaak mijlen en mijlen ver weg van de kerk.
Als u 's Zondags eens een kijkje zou kunnen nemen bij „onze" kerken (eigen kerkgebouwen hebben we nog niet, we huren een gebouw), zou u er rijen en rijen auto's zien. Zo goed als alle leden onzer gemeenten gaan met de auto naar de kerk. Het moet wel; het kan niet anders. Tientallen gezinnen moeten om naar de kerk te komen een afstand afleggen van 10, 20, 30 mijl (een mijl is 1,6 km.) en vaak nog meer. Wat in Holland de fiets is, is voor ons hier de auto. Die afstanden brengen voor het kerkelijk leven aparte moeilijkheden mee. Denk, om te beginnen, aan de Zondag. De kerkdiensten kunnen, gezien het ver-weg-wonen van de mensen, vaak niet gehouden worden als in Holland met een tijdsruimte tussen de beide kerkdiensten, dat de mensen naar huis kunnen gaan. Dan zou menigeen voor het tweemaal bezoeken van de kerk vier maal een afstand moeten rijden van zeg 20 mijl. Dat zou maar even 80 mijl, of wel een 130 km zijn. Vandaar, dat de diensten elkaar betrekkelijk snel opvolgen, opdat de mensen kunnen blijven, al is zulks niet altijd mogelijk in verband met de werkzaamheden op de boerderij (voeren en melken van vee). In verband met die afstanden staat ook, dat we de functionering van het gemeentelijk leven niet gemakkelijk kunnen krijgen als we wel wilden en ook hoogst noodzakelijk is. Als de kinderen naar de catechisatie moeten en naar de jeugdvereniging, als de ouderen naar een mannenvereniging zouden gaan of als men een zangvereniging wil hebben, is het niet doenlijk voor al die vergaderingen aparte avonden te hebben. Men zou dan wel driemaal per week op een avond de reis naar de kerk moeten ondernemen en dat wordt veelal te kostbaar, omdat autorijden hier nu eenmaal ook geld kost.
Daarbij komt dan nog als een zeer voorname factor, dat we niet over eigen kerk met bijgebouwen beschikken, zodat steeds weer een localiteit moet worden gehuurd. Lang niet altijd kunnen we over een locaal beschikken en zo ja, dan kost het al weer veel geld.
Al met al, zorgen zijn er genoeg. Echter zegeningen Gods zijn er ook zonder tal. Wat een genadig voorrecht, dat we elke Zondag mogen opgaan onder de dienst des Woords dat we onze kinderen kunnen onderwijzen naar het Woord.

J. Tamminga
94 Raleigh St.
Chatham, Ont.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen