Oorzaken van weinig verzekering van het geloof II

De Heere heeft dus wijze, lieflijke redenen om aan Zijn kinderen de zekerheid des geloofs te onthouden. Maar er zijn ook oorzaken bij Gods kinderen, waarom zij vaak in twijfelmoedigheid hun weg gaan. Ook daarover schrijft Petrus Immens en wij geven zijn gedachten door, waarbij wij dan onze opmerkingen en aanvullingen geven of die er doorheen vlechten. (Immens blz. 103).
De eerste oorzaak zoekt hij in het zich niet genoeg oefenen in de kennis der Schriftwaarheden, waardoor zij geen rechte bevatting hebben van het geloof, van de natuur der geloofsverzekering en van andere waarheden. Daardoor raken zij in slingeringen, in vertwijfelingen. Zij zouden daarvoor bewaard blijven, indien zij vaster gefundeerd waren in de Schrift. Natuurlijk is het kennen van de waarheden der Schrift niet genoeg. Dat beweert Immens ook niet. Maar de weinige Schriftkennis is vaak oorzaak dat oprecht gelovigen op dwaalwegen komen en daardoor in het duister gaan. Zij missen het onderscheidend licht en laten zich vaak verkeerd voorlichten. De Heere werkt door Zijn Woord en Geest. Het Woord is het levende Woord. Doorzoek dat Woord dan biddend, onder aanroepen van de Geest des Heeren.
Een tweede oorzaak is elders te zoeken. Sommigen geven altijd aan het klagen toe; zij doen niet anders en weten nergens anders van; zij worden ook het klagen gewoon. De zegeningen des Heeren, ook voor het geestelijke leven, worden voorbijgezien. Die klagers doen alsof het klagen, dit klagen, tot het wezen van het christendom behoort. Ontneemt men, door het Schriftuurlijk onderwijs hun de éne klacht, spoedig brengen zij andere naar voren. Het klagen is hun een ziekte. Het is geen wonder dat zij gestaag in het zwart gaan. Dit zijn kinderen Gods, die moeten leren met al hun klachten en kwalen te vluchten tot de grote Geneesmeester, Die volkomen kan verlossen en helen.
Een derde oorzaak is ook van grote betekenis. Velen van de kinderen des Heeren leven niet teder, niet godvruchtig genoeg. Weinig wordt ook de eenzaamheid gezocht om gemeenschap met God te zoeken en te beoefenen. Heilig vasten en mediteren wordt soms sporadisch beleefd; velen weten er haast niet van te spreken. Het bidvertrek (denk eens aan Daniël) wordt veel te weinig betreden. Men bidt wel, „doch niet met aandacht, met ernst, met inspanning van alle krachten. Men berust dikwerf in de gedane plicht". De „heilige ontevredenheid" over het niet vinden van de Heere, wordt niet doorleefd. Door dit alles ontstaat een verwijdering tussen de Heere en de ziel. Om deze oorzaak trekt dan de Heere Zijn licht in. De ziel gaat in het duister, komt in twijfel en klaagt. Maar dat is dan ook heel goed te verklaren. Laten wij ons recht onderzoeken. Zij, die het leven Gods missen, verstaan dit niet. Maar de godvruchtigen weten van deze dingen te spreken uit de ervaring. Wie met zijn rug naar Gods heiligdommen gekeerd leeft, wandelt niet in het licht, maar wie er binnen gaat, zijn schuld belijdt en Gods hand gevoelt, wordt van zijn klagen verlost. Wie telkens, als de verloren zoon in de armen van zijn vader, in Gods Vaderarmen valt, zal iets van het nieuwe feest der zaligheden doorleven.
Ten vierde staat het vast - en dat moeten wij in onze tijd ook wel heel goed verstaan - dat er veel hapert bij de ware gelovigen aan het godvruchtig waken tegen de wereld. Veel te weinig wordt er gebeden om wijsheid van boven, opdat men in die wereld recht zal wandelen en in die wereld bevonden worde een lichtend licht en een zoutend zout. „Men maakt zich de wereld te veel gelijkvormig in woorden en daden; men komt niet vrijmoedig, noch hartelijk genoeg voor God en Zijn zaak uit; men betoont zich niet duidelijk genoeg onderscheiden te zijn van de wereld". Niemand prate nu gemakkelijk over die „wereldgelijkvormigheid". Wereldgelijkvormigheid is iemand of iets anders stellen in de plaats van God en van Zijn wil. Toetsen wij ons daar maar eens aan; niemand zal dan vrij uitgaan. Wanneer de gelukzaligen zich ernstig aan deze waarheden der Schrift toetsen, kennen zij zich schuldig. Door Gods genade leren zij zich bekommerd kennen over de afwijkingen van de paden der godsvrucht. Zij vragen oprecht: waarin ben ik onderscheiden van de wereld? Waaruit blijkt dat in mij iets anders woont en werkt dan wat in de wereld gevonden wordt? O, zo haastig verdenkt men zijn staat der genade en wandelt men in de duisternis. Maar hier zeggen wij met Immens: Maar kinderen Gods, schaamt u hierover en vernedert u voor de Heere, omdat gij door uw gedrag de wereld niet alleen tot aanstoot zijt, maar ook omdat gij uzelf de zoetigheid en de troost van het christendom beneemt". De weg om tot zekerheid des geloofs te komen ligt niet buiten de heiligmaking. Vergeten wij dat toch niet. „Wanneer men teder voor God leeft, beantwoordt de Heere dit door Zijn genoegen weer aan de ziel te tonen". Ofschoon al deze dingen het kind des Heeren niet uit de hemel houden, zij maken de weg soms heel nauw en benauwd. Er is dan dikwerf zo weinig van de hemel in de ziel. De Heilige Schrift leert niet anders en daarom is het van zo grote betekenis een zeer ernstig en biddend gebruik te maken van Gods Woord.
Laten wij ons allen diep ernstig onderzoeken. Allereerst in betrekking tot de vraag: heb ik kennis aan het leven der heiligen; in de tweede plaats in betrekking tot de vraag: leef ik als een der heiligen?

L.H. v.d. Meiden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen