Een raak woord

Mijn laatste artikel over onze militairen heeft nog al reacties gewekt. Dat is prachtig, 't Is mij: hoe meer, hoe liever! Alleen — welk een enorm verschil, waar de ene vader mij schrijft, dat zijn drie zoons alle zo uitnemend door onze kerken in de garnizoensplaatsen ingehaald en ontvangen zijn, en de andere, dat zijn zoon zo wat overal de neus gestoten heeft. Ik kan dit alles natuurlijk niet beoordelen, maar neem het gaarne aan. Het zal ook wel verschillend gaan. Sommige gemeenten, als Amersfoort, Steenwijk, Nunspeet en vooral Eindhoven werden uitbundig geprezen. Andere, die ik liever maar niet noem, werden zeer gelaakt. Met de laatste vader ben ik het eens, dat een scriba, bij wie een jongen zich vervoegt, niet moet zeggen: je bent overal welkom in de gemeente, om dan zelf de deur dicht te doen. En een predikant moet, als hij een militair mist op de catechisatie, niet verzuimen aan diens kameraad te vragen, waar hij blijft. Dan kan het later blijken, dat deze jongen in het hospitaal lag.
Maar nu nog wat anders.
Van een oud-militair ontving ik een schrijven, dat m.i. een zeer raak woord inhoudt. Hoewel hij zelf vond, dat het voor publiciteit niet bedoeld was, neem ik toch de vrijheid er iets uit over te nemen. Aan het adres van onze jongens zelf. Hij schrijft o.m.: „U merkt in „De Wekker" op, dat er van opkomst van onze jongens in kerk, catechisatie en jeugdvereniging, in de diensttijd, vaak weinig valt te bespeuren. Dat, is geen vreemd verschijnsel. Ik heb het zelf ook gezien. Hoe men thuis ook opgevoed is, en „der traditie getrouw" ter kerke ging, de diensttijd is zo geheel anders ingesteld. Daar dreigt de levenshouding, zo die niét gegrond is op een diepere basis dan de gewone alledaagse dingen, voor velen ten kwade te veranderen. Dit heb ik meegemaakt. Als kerk, catechisatie en vereniging niet voldoende in de levenshouding zijn ingewerkt, dan oefent dit alles maar weinig invloed uit, en kan het resultaat niet anders zijn dan achteruitgang in geestelijk opzicht. Waar ligt dus de wortel van het kwaad ? Die is dichtbij te vinden. Beperk ik mij nu alleen tot de vereniging, dan moet de conclusie volgen, dat als iemand zich in zijn burger leven met volle toewijding geeft aan de J.V., hij ook in de dienst daar iets van wil zien en dit daar voortzetten wil. Geestelijk heeft hij zich dan tevoren zó aan het verenigingswerk gegeven, dat het een onderdeel van zijn jeugdleven heeft uitgemaakt. Daarentegen, als het gehalte van de J.V. zó is geweest, dat daar feitelijk aan beginselstudie niet enthousiast werd gedaan, dan zal dit gevolgen hebben. Als van de J.V. geen kracht uitgaat, moet beginselloosheid volgen. Helaas heerst vaak op de J.V. alleen maar traditie. Men komt samen, omdat het nu eenmaal zo hoort, maar er zit geen fut in. Ik stel me voor, dat elke jongen wel eens een tijd in zijn leven .heeft, waarin een en ander hem niet veel meer zegt. Dat heb ik zelf ook ervaren, maar — des te rijker ben ik er dan weer bovenop gekomen. Ogenblikken als je met je zelf alleen staat, totaal leeg bent van binnen, dat is bar benauwd, en kan tot ingrijpende dingen leiden.
Daarom moet de vervlakking van onze jongens in dienst veelal op henzelf geschoven worden. Een gedegen persoonlijke ontwikkeling vóór die diensttijd oefent invloed uit óp de diensttijd. Iemand die iets geleerd en opgestoken heeft, en voor zichzelf verwerkt heeft, staat in de militaire dienst boven menig andere, in geestelijk opzicht dan. Daarom moet de vorming van onze jeugd met kracht ter hand genomen worden, om het gevaar van de „massamens" het hoofd te bieden. Want o, wat heb ik in dienst „krachttermen" gehoord, ook van onze jongens. Men doet zo licht mee mét de massa. In elk geval, de geringe belangstelling in de dienst, van onze jongens, voor de dienst des Heeren, komt maar niet plotseling, alsof we in een ik-weet-niet-wat-voor-wereld terecht gekomen zijn, maar moet worden beschouwd vanuit de levenshouding, die de soldaat in zijn burgerleven heeft getoond. Dan moét er overeenkomst zijn, daar de levenshouding maar niet zo, als een blad aan de boom, kan veranderen. Want als iemand in zijn burgerleven alleen uit traditie ter kerk gaat, zonder persoonlijke belangstelling en behoefte, komt hij er in de dienst zo gemakkelijk toe, nu hij onder het ouderlijk toezicht uit is, de kerk de rug toe te keren, wijl de wortels van zijn leven niet diep genoeg in vaste grond geplant waren"....
Ziedaar, wat een gewezen soldaat zélf schrijft. Taal om ter harte te nemen. Ik vind dit een zeer raak woord. Mogen al ónze jongens het lezen en het ter harte nemen. De vinger wordt hier inderdaad wel op de wondeplek gelegd. Moge God inzonderheid ook het verenigingsleven allerwege zegenen.
Helaas! waar bloeit het verenigingsleven nog, heden ten dage? Geen lust, geen tijd, geen behoefte! Maar — dit betreft ook de gezinnen en de ouders. Zovelen vinden het wel goed, dat hun jongens rustig op Zondag reizen, en thuis komen, als ze geen verlof hebben, om op Zondagavond weer terug te reizen.
Momenteel is er een zaak aanhangig gemaakt bij de Regering, vanwege de Christen - Onderofficieren - vereniging, met name ook om heel het Zondagsreizen er voor goed uit te krijgen. Ook onze Kerken hebben aan dit Memorandum hun adhaesie betuigd. Maar — wat moet de Minister beslissen, als hij weet, dat tallozen van onze christen-jongeren rustig en zonder enig bezwaar de Zondag ontheiligen door op die dag te reizen ?... Waar zijn in onze tijd nog de principiële jongens, die voor hun beginsel, naar het Woord van God, iets over hebben ? ...
Dan: zorgen onze ouders wel, dat de betreffende kerkeraden telkens bericht ontvangen, dat hun jongen daar en daar in garnizoen is gelegerd ? ?
Om tenslotte terug te komen op het medeleven onzer garnizoens-kerken: er is een rondschrijven in bewerking, dat toegezonden zal worden aan al onze kerkeraden, inhoudende een vragenlijst, tevens met verzoek een afgevaardigde te zenden naar een algemene vergadering, op nader te bepalen plaats en datum, ter bespreking van de vraag wat er alzo gedaan wordt en gedaan kan worden, voor onze Chr. Geref. militairen.
Dringend verzoeken we dié kerkeraden, die in en om hun plaats enig garnizoen hebben, spoedig daarop te antwoorden.
Moge van die vergadering straks grote zegen uitgaan.

Gaarne met hart. gr. en heilbede,

Ds. D. Henstra,
secr.-penningm. der Deputaten

N.B. Aan onze militairen, zo van land- als zeemacht, die in het buitenland vertoeven, werd door Deputaten een Kerstpakket gezonden.
Tot nog toe werd slechts van vier hunner enig antwoord hierop ontvangen. Het gaat niet om dit antwoord, maar wél om de vraag of contact werkelijk op prijs wordt gesteld.
Het resultaat was tot heden helaas niet erg bemoedigend. Gaarne ontvangen we geregeld de volledige adressen van onze militairen die in het buitenland dienen, alsmede ook hun burgeradres, en worden Deputaten eveneens gaarne op de hoogte gehouden van adreswijziging of eventuele repatriëring, zulks met het oog op de lectuur, die geregeld wordt toegezonden.
Onze jongens daar ontvangen n.l. „De Wekker", „Ons Jeugdblad", „Licht en Waarheid" en het Kerkblad hunner gemeente.
Mochten kerkeraden op de hoogte zijn van het verblijf van militairen in het buitenland, dan gaarne bericht daarvan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen