Toelichting op de kerkorde (CLX)

In de vijfde plaats willen we de vraag beantwoorden, wanneer en door wie het door de scriba opgetekende vastgesteld moet worden. Ten aanzien van de kerkeraadsvergaderingen wordt meestal dez regel gevolgd, dat in de volgende vergadering de notulen van de vorige worden gelezen en vastgesteld, waarna ten bewijze van deze vaststelling doo praeses en scriba worden ondertekend. Tussen haakjes zij opgemerkt, dat het onjuist is, indien de scriba reeds vóór de vaststelling de notulen ondertekent. Wat de classicale notulen betreft, merkt Jansen, Korte verkl. van de K.O., 3e dr., blz. 162, op, dat men onderscheid maak tussen het „kort verslag", dat tijden de vergadering zelf wordt opgetekend en in een of ander kerkelijk blad word geplaatst, en de „notulen", die op de volgende vergadering worden gelezen en goedgekeurd. Bij classes, zegt Jansen kan dit nog, als de formulering der besluiten ten minste niet aan de scriba zelf wordt overgelaten, doch door de vergadering zelf geschiedt. Maar bij de particuliere en generale synodes is het volgens hem het beste, om aan het einde van elke zitting een verslag van het verhandelde voor te lezen en goed te keuren, en de vaststelling der acta aan het moderamen op te dragen. We kunnen hierin wel met Jansen meegaan, mits men zijn voorstel zo opvat, dat men aan het einde van elke synodale zitting de acta van deze redactie, indien nodig bij te schaven, bijv, door er beter Nederlands van te maken of iets dergelijks. Zo gebeurde het bijv. ook op de Synode van Dordrecht, 1618/19. Over de acta van deze Synode is heel wat te doen geweest. Toen de acta waren uitgegeven kwamen de Remonstranten met hun critiek. Eén van de punten, door hen naar voren gebracht, was, dat de acta niet telkens in de volgende zitting der Synode waren opgelezen en goedgekeurd maar soms weken daarna, wat met opzet zou zijn geschied om allerlei onjuiste voorstellingen binnen te smokkelen. Inderdaad werd de voorlezing wel eens wat lang uitgesteld, maar ze vond toch plaats, zoals de acta zelf ons doen zien De verdachtmaking, dat men van dit lange uitstel gebruik maakte, om de acta te vervalsen, mist alle grond. Men zie voor een en ander Dr H. H. Kuyper De Post-Acta, blz. 52 v. Deze methode om nl. de Synode zelf de acta te laten goedkeuren, is de beste. Of men de acta van een synodale zitting aan het eind daarvan opleest en goedkeurt, of dat men dit doet ten aanzien van de vorige zitting bij de aanvang van de volgende of dat men de acta van enige zittingen tegelijk opleest en approbeert, doet natuurlijk weinig ter zake.
In de laatste plaats willen we nog iets zeggen over de naam, die het opgetekende moet dragen. In „De Heraut", no 823 van 1 Oct. 1893, schreef dr A. Kuyper een interessant artikel over deze kwestie. Het komt in hoofdzaak hierop neer Men spreekt van Acta, van Handelingen en van Notulen. Op het eerste gezicht schijnt er weinig verschil tussen deze drie namen te zijn en is het tamelijk onverschillig welk woord men gebruikt Ze worden dan ook wel eens als synoniemen opgevat. Dit geschiedde vooral vroeger. Men sprak van Acta of Handelingen van een synodale vergadering Dit was echter onjuist, want Handelingen heeft in het kerkelijke spraakgebruik een ruimere betekenis dan Acta, al betekenen ze letterlijk hetzelfde (Acta = het volbrachte, de handelingen of daden). In artikel 32 van de Kerkorde lezen we: De handelingen van alle vergaderingen zullen met aanroeping vai de Naam Gods begonnen en met dankzegging besloten worden. Hier beteken het woord handelingen alles wat een kerkelijke vergadering verricht. leder gevoelt, dat het woord handelingen veel ruimer is dan het woord acta, want dit laatste wordt gebruikt van hetgeen een synode besloot. Daarom is het onjuist om te spreken van Acta of Handelingen Acta is wat een synode besloot, handelingen is wat een synode deed. Het woord Notulen (notula van nota=teken wordt gebruikt voor kerkeraden en classen, want dat woord geeft aan de optekening der besluiten met de voornaamste punten uit de discussie. Men spreekt dus van Notulen van kerkeraden en classen, maar van Acta der particuliere en generale synoden.

A. (Apeldoorn) H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen