Bij de bevrijdingsherdenking

Het zou van grote ondankbaarheid getuigen, wanneer we in dit nummer in deze rubriek geen aandacht zouden besteden aan het feit dat het volgende week 10 jaar geleden is dat we bevrijd werden van duivelse tyrannie. Reden waarom we ook nu het vervolgartikel over Schriftuurlijk kerkelijk besef niet geven. Dit onderwerp gaat voor.
Als we ons het einde van die donkere jaren nog herinneren, wordt ons hart gestemd tot grote dankbaarheid. Wat hebben we in die 5 bezettingsjaren verlangd, gebeden, gesmeekt ora het einde van die ondragelijke last! Wat waren we blij toen na die sombere hongerwinter, waar maar geen eind aan wou komen, eindelijk het licht der vrijheid gloorde aan de Nederlandse kim! O, we wisten — de Germaan zal het verliezen. De invasie in Juni bij Caen was voorspel en waarborg van de ondergang van de vijand, die ons niet alleen het leven zuur maakte, maar die een aanslag deed op de kostbaarste goederen van ons volksleven, meer nog: op de ziel van ons volk, op Christus' Kerk en Evangelie zelf.
En zullen we dan nu vergeten? Onze dankbaarheid kende in 1945 geen grenzen en we hebben die dank geuit en onze blijdschap uitgezongen. Was die dankbaarheid van toen niet echt gemeend? Was het een gelegenheids-dankbaarheid? Was de ondergang van de Duitse tyran, het einde van de tweede wereldoorlog toch niet zo'n geweldig feit als we toen voorgaven?
Maar deze vragen stellen betekent tegelijk ze ontkennend beantwoorden.
De bevrijding van 1945 is van minstens zo grote betekenis geweest als het terugkrijgen van onze onafhankelijkheid in 1813. En de ondergang van Hitler, die voorloper van de Antichrist, is profetie van de uiteindelijke capitulatie van de laatste vijand, die zich tegen Christus en Zijn Rijk verheft.
Er was reden om te danken en er is reden om te gedenken!
En toch — we krijgen de indruk dat het Nederlandse volk zich een beetje moet opvijzelen om de 5e Mei te gedenken. Terwijl we 10 jaren geleden eenstemmig waren in de betuiging: nooit en te nimmer zullen we deze gouden dag weer vergeten. God heeft bij ons wat groots verricht.
De lijdensgeschiedenis van de herdenking van de 5e Mei in de afgelopen jaren bewees reeds dat er iets hapert aan de spontane nationale vreugde, die men toch eigenlijk deze dag mocht verwachten.
De reden?
Ach, we behoeven niet ver te zoeken. De jaren na de bevrijding zijn een bittere ontgoocheling geworden voor menigeen. Van vele idealen, in de verduisterde bezettingsavonden uitgebroed, is niet veel terecht gekomen. Het einde van de oorlog betekende niet het einde van de spanning tussen de volken. Onze jongens moesten naar Indonesië; onder de palmen rusten vele zonen van Neerlands stam. Het einde van de oorlog kochten we met het begin van het atoomtijdperk. Wat zal ons nog te wachten staan? Zal de derde wereldoorlog nog sneller volgen op de tweede dan de tweede op de eerste? Hoeveel jaar rest ons nog om vrede te maken?
De afgetreden grand old-man van Engeland zei: drie!
In deze situatie gaan we het tweede lustrum van de bevrijding herdenken. Dat betekent dus dat we volgende week geen reden hebben om feest te vieren in alle uitbundigheid. Niet alleen de christen, maar ook ons hele volk moge daarvoor bewaard worden. Een feest zou in 1955 uit de toon vallen en niet passen in deze wereld.
Twee grote schaduwen vallen over de 5e Mei 1955.
Daar is het groot aantal oorlogsgraven en niet te vergeten het groot aantal slachtoffers, voor wie nooit een graf is gedolven. De smart en rouw van honderden, de wonden, die bij deze herdenking weer worden opengereten, moeten ons stil maken. Hier is geen reden om te lallen en te lollen. Hier is plaats voor bezinning op de hoge prijs van onze vrijheid en op de vraag: wat hebben wij met deze vrijheid gedaan? Is het bloed van duizenden niet tevergeefs gestort?
En een andere niet minder grote schaduw is het feit dat Ambon niet vrij is, maar feitelijk dezelfde vrijheidsstrijd voert die wij in de bezettingstijd hebben gestreden.
Het is een teer puntje, dat nu wordt aangesneden. Maar de vraag laat zich niet onderdrukken: is het geen grote schande voor ons Nederlandse volksleven dat als onderdeel van het Indonesische drama dit volk, dat eeuwenlang lotsverbonden is geweest met Nederland en een ontroerende trouw aan ons Vorstenhuis betoond heeft en nog toont, nu zucht onder een slaven juk of verdreven van huis en haard samenhokt in kampen, welwillend afgestaan door de Nederlandse regering, die daarmee een fooi geeft maar geen gerechtigheid oefent aan dit volk, dat recht heeft op zelfstandigheid !
Het feit dat 't recht van Ambon is geschonden en dat ook de christenheid van Nederland maar al te lijdelijk toeziet dat dit gebeurt in de rechtsstaat Nederland, waarvan wij zo hoog kunnen opgeven, moet onze feesttoon volgende week niet al te hoog stemmen.
Zijn we dan zelf zo spoedig alles vergeten wat we hebben ondervonden?
Kunnen we dan de Heere oprecht danken voor onze herkregen vrijheden, terwijl een broedervolk hunkert naar diezelfde vrijheid, vlak naast, ja onder ons?
Terecht is verzocht om onze dankstonden voor de herkregen nationale vrijheid gepaard te doen gaan met een bidstond in ons vaderland voor Ambon. Uit onze kerken moge het gebed opklimmen: Doe Ambon recht, o God, en twist Gij zijn twistzaak!
Er is wel reden dus om deze herdenking te vieren in eigen stijl!
Feestneuzen en teertonnen, hospartijen en nachtelijke lawaaicampagnes zijn contrabande.
We worden tot bezinning opgeroepen.
Wat hebben wij met de vrijheid gedaan?
Zijn we bevrijd in 1945 en in deze 10 jaren aan God gewijd?
Heeft ons volk zich bekeerd of vragen we zelf om nieuwe oordelen en gerichten?
Is de gave der vrijheid tegelijk een opgave voor ons geweest?
Zijn we dankbaar geweest zowel voor de onverdiende, genadig ons geschonken bevrijding en niet minder voor het verrassend spoedige herstel van ons volksleven, zodat we vandaag leven in de welvaartsstaat Nederland en zien we de gevaren ook van die situatie?
En — ja dat niet in het minst — zijn we in dit naoorlogse tijdperk minder aardegebonden en meer hemelsgezind geworden ?
Verwachten we het Rijk, dat zal komen als alle Koninkrijken der aarde krakend ineenstorten, het Nederlandse incluis ?
Die vragen mogen we niet ontwijken.
Ze moeten ons bezig houden en niet met rust laten!
In eigen stijl willen we de bevrijding herdenken.
Hopelijk legt de Bondsdag van onze Jongelingsverenigingen daarvan een proef af. Mogen we uw aandacht vestigen op de mogelijkheid om ter Bondsdag in de Twentehallen te Enschede de bevrijding op stijlvolle wijze te herdenken?
En voorts, waar we ook zijn op de nationale feestdag, laten we overal christelijk zijn d.w.z. Hem in het middelpunt plaatsend. Het gaat om Hem! De bevrijding goed herdenken betekent niet eindigen in een lofspraak op het flinke volk in de lage landen bij de zee, in een verheerlijking van de leus: God, Neerland en Oranje — het drievoudig snoer, dat niet verbroken zou kunnen worden (waar staat dat? Nederland is er al druk mee bezig om het te doen) — maar in een hernieuwde binding aan de God der vaderen. Die ons leven en vrijheid geeft, in een opzenden van de bede: Kom, Heere Jezus, ja kom haastig!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen