Van Verre

Het probleem van het verre Oosten brengt al meer spanning in de verhouding tussen Oost en West.
De volken „die op de einden wonen" komen al meer in beweging. Het Communisme, dat in zijn grofste vormen door de meesten wordt veroordeeld, wordt echter in zijn ideële gedaante, in de gedaante van het lam, en van de Koninkrijken der aarde, nog niet zo ongewenst geacht. Ook de kerk blijkt hier een positie te willen innemen.
Ik las hierover in de Amerikaanse Wachter. Deze klanken herinneren sterk aan het Communisme en de wereldvrede, waardoor velen dreigen te worden verstrikt en waartegen zelfs de kerken in het Westen dienen te worden gewaarschuwd.
De Amerikaanse Wachter schreef:

De Christelijke Kerk in China
Wat er in China, zowel als andere landen achter het „ijzeren gordijn", plaats grijpt is slechts vaag bekend. Maar zo nu en dan verneemt men wel iets. Zo is bekend geworden dat er gedurende de zomer een kerkelijke vergadering werd gehouden te Peking. Deze staat bekend als de Eerste Nationale Conferentie der Protestantse Kerk. Uit deze conferentie is een nieuwe organisatie voortgekomen welke definitief communistisch georiënteerd is. De president is Y. T. Wu, die voorheen voorzitter was van de Nationale Christelijke Raad van China. Hij is nu een leidsman onder de Communisten.

In de uitvoerende Commissie van 40 personen bevindt zich ook de welbekende T, C. Chao, die enkele jaren geleden een van de zes presidenten der Wereld Raad was. Dat deze organisatie zich interesseert voor het communisme is duidelijk uit het doel dat zij zich heeft gesteld om de kerk in geheel het land aan te moedigen studie te maken van vaderlandse (patriotische) ondernemingen, en om te bannen alle imperialistische elementen en invloeden, opdat de kerk aldus één moge worden.

Door de vergadering werd de verzekering uitgesproken dat men zich achter de dictator Mao Tzetung stelde en de grondwet, door hem gepresenteerd, approbeerde. Ook gevoelde men zich gedrongen te protesteren tegen de „bezetting van Taiwan (Formosa) door de Amerikanen", en verklaarde zich daarbenevens voor wereldvrede.

In verband met deze beweging in China is zeker niet zonder betekenis, wat Dr. J. Verkuyl van Djakarta over Kerken in onmetelijk India, verbijsterende taak", heeft geschreven in Rotterdammer bladen.
Bij deze India-visie meent Dr. Verkuyl, dat de kerken ook in India geroepen worden haar boodschap te confronteren met de methoden en leerstellingen van het Communisme en hij wijst op leidende figuren onder de Indische Christenen o.a. Thomas en Devenanden, die een boek schreven: „Communism and the Social Revolution in India".
In „Getrouw" van Jan. 1955 schreef de Heer Warnaar een zeer ernstig en waarschuwend woord tegen zulk een visie en wij lazen o.a.:
„Hij (Dr. Verkuyl) meent, dat de kerken in India zich moeten confronteren met de leerstellingen en methoden van het Communisme.
Wij menen, dat het voor verschillende van deze kerken dringend nodig is, dat ze zich confronteren met de leerstellingen van de Bijbel. Als men dat doet, zal men ook ontdekken, dat het door Dr. Verkuyl genoemde boek „Communism and the Social Revolution in India" in verschillende gevallen meer humanistisch dan Bijbels is."
Er zijn echter ook nog andere stemmen die „van verre" komen, maar geen onzeker geluid geven.
Ik heb in de „Beacon" het verslag gelezen van Dr. J. H. Nelson, ook een Indiër, een bekeerde Hindoe. Hij is secr. van de „United Christian Association" van Delhi in India en HoofdredacteurDirecteur van een tijdschrift „Crusader".
Deze Dr. Nelson ging op eigen kosten van India naar Evanston, om als waarnemer de Assemblee van de Wereldraad bij te wonen.
Zie hier, wat deze Dr. Nelson in een radiotoespraak op 14 November te Collingswood heeft gezegd. Hij sprak in de Kerk van Dr. Carl McIntire.

„Ik kwam als een vertegenwoordiger van mijn blad, het enige christelijke Engelse tijdschift dat in Delhi, India verschijnt, om de dingen te zien en wat goeds voor myn land mee terug te nemen. En daar zat ik en luisterde naar de grote mannen, de leiders van het christelijk geloof, de grote schrijvers van het christelijk geloof. Ik was slechts een klein kind tegenover hen, toen ik hoorde van Karl Barth en zo vele andere grote mannen, die daar aanwezig waren, mannen van de gehele wereld, die daar het Woord van God bespraken. En ten slotte moest ik daar met mijn eigen oren horen hoe deze grote mannen, de bewaarders en leiders van het christelijk geloof, zeiden dat zij er niet zeker van waren of Christus de hoop van deze wereld of van de toekomende was. Zij waren inzake dit grote vraagstuk verward. Dit was het thema van de Assemblee en deze grote theologen, de grote leiders van kerken, waren verward en konden niet beslissen of Christus de hoop was van deze wereld of van de toekomende. Vrienden, dit was een grote tegenslag voor een man, die zelf zijn reis betaald had om naar dit land te komen om iets groots en iets hoogs naar mijn volk terug te brengen, en dan deze leiders van het christelijk geloof te horen zeggen dat zij niet zeker van deze dingen waren.
Voor mij, een Hindoe die tot het christelijk geloof bekeerd is door Uw vaderen en voorvaderen die dit glorierijke Evangelie naar mijn land gebracht hebben en die mij hebben doen geloven dat Christus de Hoop is en dat Hij de Hoop in ons wordt op het ogenblik dat wij Hem aannemen, en die hier naar Evanston kwam én daar horen moest dat zij er niet zeker van zijn of Hij de hoop van deze wereld is of van de toekomende — voor mij was dit een grote schok. Ik voelde me misleid. Er was geen hoop voor mij en ik zei dat al mijn christendom en alles alleen maar zelfbedrog was, omdat deze grote Assemblee, naar aangenomen wordt, samengesteld uit de leiders van het christelijk geloof en van de wereld van vandaag, zelf verward was en niet beslissen kon of de Christus de Hoop was van deze wereld of van de toekomende."

Maar Dr. Nelson had in Amerika kennis gemaakt met de leiders van de Internationale Raad van Bijbelgetrouwe kerken en hij had met grote vreugde en dank mogen constateren dat er toch nog Kerken van Christus zijn, die onverkort de grote bijbelse waarheden belijden, en die daarvoor willen lijden en strijden.
Dr. Nelson zei ten slotte: „ik zou teruggaan naar mijn land als een ontgoocheld man, maar nu is er weer hoop".

Zie, zulk een stem doet ons weer zo goed, als wij hoe langer hoe meer gewaar worden, hoe alom het nieuw modernisme zijn strikken spant om „ware het mogelijk zelfs de uitverkorenen te verleiden".

A. (Apeldoorn) S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen