Het leven na de dood (2)

Het is geen wonder, dat de openbaring Gods onder de nieuwe bedeling meer licht geeft over het leven na dit leven dan onder de oude bedeling. Dat hangt samen met de voortgang in de geschiedenis der Godsopenbaring.
De dood is door de zonde in de wereld gekomen (Rom. 5:12), en wacht ieder mens (Hebr. 9:27). Uitzonderingen worden genoemd in Hebr. 11:5 en 1 Cor. 15:51. Hier gaat het om Henoch en over de gelovigen, die de wederkomst van Christus nog zullen beleven.
Het Nieuwe Testament zegt ons nog duidelijker dan het oude, dat ziel en lichaam bij het sterven gescheiden worden. Dan wordt de aardse tent afgebroken, en verlaten wij ons verblijf in het lichaam (2 Cor. 5:1—10).
Het lichaam van Gods kinderen, dat in verderfelijkheid, oneer en zwakheid wordt gezaaid, zal eens in onverderfelijkheid, heerlijkheid en kracht worden opgewekt (1 Cor. 15:42, 43).
De ziel gaat naar haar eeuwige bestemming: hetzij zaligheid of rampzaligheid. De tegenstelling wordt getekend in de gelijkenis van de rijke man en Lazarus. De rijke man stierf en werd begraven, maar hij sloeg zijn ogen op in de pijn. Lazarus stierf ook en werd door engelen gedragen in Abrahams schoot.
Het is van grote betekenis, dat dit onmiddellijk op het aardse leven volgt. Dat blijkt uit 2 Cor. 5 en Luc. 16, en vooral uit Luc. 23: 43.
Christus zegt tot een van de gevonniste misdadigers: Heden zult gij met Mij in het paradijs zijn.
De zaligheid wordt hier aangeduid met het woord paradijs, een begrip, dat door de Joden gebruikt werd om de plaats aan te geven, waar God de Zijnen na de dood Zijn gemeenschap schenkt. Christus ontsluit voor iemand, die de vloekdood sterft en die erkennen moet, dat hij de straf verdiend heeft, maar die het van Hem verwacht, het paradijs.
En terwijl hij blijkens zijn bede uitzag naar de dag van Christus' verschijning in heerlijkheid, wordt hem meer toegezegd, dan hij gevraagd had: Hij zal heden al in de zaligheid delen, die hun wacht, die door het geloof aan Christus verbonden zijn.
De gemeenschap met Christus, die in dit leven aanvangt, wordt door de dood niet onderbroken: gij zult met Mij zijn.
In Fil. 1:23 belijdt Paulus, dat hij gelooft wat Christus aan het kruis heeft beloofd. Ontbonden te zijn betekent voor hem met Christus zijn. En dat is verreweg het beste.
Stefanus bidt bij zijn sterven: Heere Jezus ontvang mijn geest. Dat herinnert aan het laatste kruiswoord van de Heiland, en is een uiting van het geloof, dat zijn geest na de dood bij zijn Zaligmaker in de hemel zal zijn.
Ook in het laatste Bijbelboek vinden wij belangrijke gegevens. Wij denken aan Openb. 6:9—11. Johannes ziet de zielen der martelaren onder het altaar. Dit altaar staat blijkens het verband in de hemel. Het symboliseert, dat zij hun leven opgeofferd hebben om 's Heeren wil. De zielen leven in de hemel voort. Als zij smeken dat de heilige en waarachtige Heerser hun bloed zal wreken, is dat een vragen om de volkomen openbaring van de gerechtigheid Gods en een intens hopen op de wederkomst van Christus.
Zij ontvangen antwoord. Zij moeten nog een korte tijd rusten en wachten. De tijd, die verloopt tot aan de voleinding, wordt in de hemel gezien als een korte periode. Voor degenen, die reeds bij Christus zijn, is het een tijd van rusten en wachten.
De gedachte van de hemelse rust treffen wij ook aan in Openb. 14:13. Het gaat over de doden, die in de Heere sterven. Zij worden zalig genoemd. Als wij de woorden „van nu aan" daarmee verbinden mogen, hetgeen niet onwaarschijnlijk is, lezen wij hier, dat zij, die in Christus ontslapen, bij hun sterven terstond de hemelse zaligheid ingaan. Het is een rusten van de moeiten van dit leven. En de werken, die zij in het geloof en uit liefde tot God hebben gedaan, worden niet vergeten.
Tenslotte Openb. 20. De zielen van hen, die hun leven gaven voor hun geloof en die niet bezweken voor de antichristelijke macht, zijn in de hemel. Zij leven en heersen met Christus. Over hen heeft de tweede dood geen macht: zij hebben de eeuwige dood niet te vrezen.
Maar er zijn andere doden, die niet leven en heersen met Christus. Zij ontkomen niet aan de dood. Op de eerste dood — het sterven — volgt voor hen, die niet in Christus geborgen zijn, na het laatste oordeel de tweede dood — voor eeuwig.
Uit dit alles — en in dit overzicht werd niet naar volledigheid gestreefd — blijkt duidelijk genoeg, dat er voor de kinderen van God een leven na dit leven is, en voor ieder mens een voortzetting van het bestaan, zij het op een andere wijze dan hier.
Allerbeslissend is de verhouding tot God.
Ik moge herinneren aan drie uitspraken van de Heere Jezus Christus:
Dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, de enige waarachtige God, en Jezus Christus, Die Gij gezonden hebt (Joh. 17:3).
Wie in Mij gelooft, zal leven, al ware hij ook gestorven (Joh. 11:25).
Want dit is de wil Mijns Vaders, dat een ieder, die de Zoon aanschouwt en in Hem gelooft, eeuwig leven hebbe, en Ik zal hem opwekken ten jongsten dage (Joh. 6:40, N. Vert.).
Het eeuwige leven is door Gods genade hier al realiteit.
De zalige werkelijkheid van het met Christus zijn na het sterven sluit erop aan. En in het verlengde daarvan ligt de heerlijke werkelijkheid van het altijd met de Heere zijn na Zijn wederkomst.

Van Genderen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen