Het vagevuur

De leer van het vagevuur staat in de Roomse theologie niet op zichzelf. Men kan deze beschouwen als een consequentie van de Roomse genadeleer.
De genade is voor Rome een nieuwe kwaliteit, die God aan de mens verleent om hem in staat te stellen om te werken aan zijn volmaking en het eeuwige leven te verdienen.
Maar gewoonlijk is de volkomenheid bij het sterven nog niet bereikt en zijn er nog zonden te boeten. Al biecht men al zijn zonden, ze zijn daarmee nog niet goedgemaakt. In de regel zijn er nog zondestraffen te dragen, als men sterft.
Daar dient nu het vagevuur voor. Door het dragen van de straf zal de ziel daar gelouterd en toebereid worden voor de hemel. Vandaar de naam vagevuur, van „vagen", wat zoveel wil zeggen als reinigen.
In 1274 sprak een concilie al uit: Wanneer de gelovigen in ware boetvaardigheid in de liefde sterven, voordat zij door waardige vruchten van boete genoegdoening hebben gegeven voor hetgeen zij bedreven of nalieten, worden hun zielen na de dood door reinigings- of louteringsstraffen gereinigd. Wie dit ontkent, wordt door het concilie van Trente in de ban gedaan (1547).
Er wordt in het vagevuur geleden. Er is een gemis te dragen, en er is een voelbare straf. Volgens Thomas van Aquino is het lijden daar zwaarder dan het lijden op aarde.
De bedoeling van het vertoeven in het vagevuur is alleen, dat de zielen boeten voor de zonden, en gelouterd worden met het oog op het hemelleven.
De duur van het verblijf in het vagevuur is onbekend. Het kan een kwestie van enkele uren zijn, maar het kan ook wezen, dat het voor iemand pas bij de wederkomst van Christus eindigt.
Maar in elk geval zijn de zielen in het vagevuur zeker van hun zaligheid. Zij delen in de vergeving van de schuld, en hebben daarom kwijtschelding van de eeuwige straf ontvangen. Aan het lijden in het vagevuur komt vroeg of laat dan ook een einde.
Men kan de zielen in het vagevuur nog te hulp komen. Voorbede en aflaat zijn voor hen van betekenis. Aflaten kan men door het schenken van geld of door het verrichten van verdienstelijke werken verwerven om ze ter beschikking te stellen van de gestorvenen.
Het misoffer is van groot belang. Daarom laat men voor de gestorvenen speciale zielsmissen lezen. Ook dat kost geld.
Volledigheidshalve zij nog vermeld, dat volgens Rome niet allen in het vagevuur komen. Er zijn er, die direct naar de hemel gaan. Dat zijn zij, die in staat van genade stierven en juist alles goedgemaakt hadden of zelfs nog een batig saldo aan goede werken overhielden.
Er zijn er ook, die naar de hel gaan. Dat zijn degenen, die goddeloos leefden en die in doodzonde stierven.
Wie alleen erfzonde hebben, maar geen dadelijke zonden deden, komen noch in de hemel noch in de hel. Zo is er voor de ongedoopt stervende kinderen een aparte verblijfplaats.
En voor de gelovigen uit de oude bedeling was er ook een apart verblijf. Door Christus zijn zij daaruit verlost.
Voor de leer van het vagevuur beroept de Roomse kerk zich met name op Matth. 5:25, 1 Cor. 3:12—15 en 2 Macc. 12:42—46.
In Matth. 5:25 lezen wij er echter niets van. Bij het louterend vuur waarvan in 1 Cor. 3 sprake is, zullen wij moeten denken aan het oordeel van de jongste dag. Bovendien gaat het hier over degenen, die ambtelijk werk doen, en niet over alle gelovigen, en in elk geval niet over de loutering van hun zielen, maar over de keuring van hun werk.
In het boek der Maccabeeën lezen wij, dat de Joden offers en gebeden nodig achtten voor hen, die in zonde gestorven waren. Hier hebben wij echter niet met Goddelijke openbaring, doch met Joods volksgeloof te maken. 't Is echt apocrief!
De leer van het vagevuur is niet gegrond op Gods Woord. Dit Roomse bedenksel is volkomen onschriftuurlijk.
Het verwondert ons dan ook niet, dat de kerk der Reformatie het in de scherpste bewoordingen heeft veroordeeld. Het conflict met Rome begon juist op het punt van de aflaathandel en al wat daarmee annex is!
Zo zegt Luther in de Schmalkaldische Artikelen, dat het ingaat tegen het voornaamste geloofsartikel, dat alleen Christus de zielen helpen moet en niet enig mensenwerk.
En in de Tweede Zwitserse Confessie staat: Dit is tegen het geloofsartikel: ik geloof de vergeving der zonden en het eeuwige leven, de volledige loutering door Christus en uitspraken van Christus als Joh. 5:24 en Joh. 13:10.
In onze Heidelberger Catechismus wordt beleden, dat de ziel van Gods kinderen van stonde aan tot Christus, hun Hoofd, wordt opgenomen. In de woorden „van stonde aan" ligt de afwijzing van de leer van het vagevuur.
Wij verwerpen dit Roomse louteringsproces en afbetalingssysteem met de genadeleer, die er achter ligt.
Het is inderdaad een verloochening van het volbrachte werk van Christus.
Wanneer de Roomsen vragen, of een zondaar dan zomaar in de hemel komen kan, wijzen wij op het woord, dat Christus sprak tot de moordenaar aan het kruis: Heden zult gij met Mij in het Paradijs zijn.
Het gaat ook „zomaar" niet. Christus heeft ervoor moeten lijden en sterven.
Hij heeft aan de eis van Gods gerechtigheid volkomen voldaan. Zijn volk moet wel erkennen tijdelijke en eeuwige straffen verdiend te hebben, maar mag zich door Hem de poort van de hemel ontsloten zien.
Dan wacht na dit leven geen leed maar vreugde, geen straf maar zaligheid.

Van Genderen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen