Een eeuwfeest in Amerika 2

Aan het slot van ons eerste artikel schreven we, dat de Afgescheidenen, die in de veertiger jaren van de vorige eeuw vanwege de geloofsvervolging hier te lande en vanwege de slechte economische toestand naar Amerika emigreerden, zich aansloten bij de aldaar bestaande Dutch Reformed Church, Hollandse Gereformeerde Kerk, door de Nederlandse kolonisten in de 17e eeuw gesticht, welke kerk van gereformeerde belijdenis echter reeds danig in verval was geraakt.
De vraag kan gesteld worden: hoe kwamen deze mensen, die in Nederland gesmaad en vervolgd werden vanwege hun vasthouden aan de gereformeerde belijdenis er toe zich bij zulk een ge-deformeerde kerk te voegen?
Als we deze vraag stellen hebben we het oog op de groep, die onder leiding van van Raalte, van der Meulen, e.a., zich in de dichte oerwouden van Michigan had gevestigd. De lotgevallen van de groep, die onder leiding van Scholte de prairies van lowa tot woonplaats koos, laten we hier buiten beschouwing, omdat die geen verband houden met het historisch feit, dat voor honderd jaar plaats vond en waarvan men nu gedachtenis viert. Bij de groep afgescheiden emigranten in Michigan is de gang van zaken aldus geweest.
Onmiddellijk na hun vestiging begonnen de kolonisten het kerkelijk leven te organiseren, geheel overeenkomstig de gereformeerde belijdenis en kerkregering. In 1849 bestonden er al zeven gemeenten, waarvan vijf toen een min of meer doelmatig kerkgebouw bezaten. De gemeenten verbonden zich tot een classis, die haar eerste vergadering hield op 23 April 1848. Voorzitter was ds. A. C. van Raalte, scriba was ds. C. van der Meulen, die zich de erenaam „Apostel van Zeeland" verwierf.
Besloten werd twee classicale vergaderingen per jaar te houden.
De tweede samenkomst had plaats op 27 September 1848. Op deze tweede vergadering was een verzoek om de synodale vergadering bij te wonen van de oude Hollandse Kerk in Amerika, of zoals ze toen heette: „Reformed Protestant Dutch Church", later Dutch Reformed Church. Men had in de kringen van deze kerk gehoord van de kolonisten in Michigan en nu zocht men contact met hen.
Dit zoeken van contact geschiedde door dr. I.N. Wyckoff, predikant te Albany, een man met een warmvoelend hart voor de Nederlandse kolonisten, zo zelfs, dat hij reeds in 1846 een vereniging had gevormd met het doel om de landverhuizers uit Nederland met raad en daad bij te staan.
Dr. Wyckoff zond het verzoek bovengenoemd aan ds. van der Meulen en deze bracht het op de tweede classicale vergadering. Men ging er echter niet op in. Maar dr. Wyckoff en de zijnen zetten de pogingen om in nader kerkelijk contact met de kolonisten te komen voort.
Ze bleven de arme kolonisten steunen door allerlei goederen te zenden, waaraan men grote behoefte had.
In het jaar 1849 maakte dr. Wyckoff zelf de reis naar de door van Raalte in de oerwouden gestichte „stad" Holland, waar men in dat jaar al 235 huizen telde. Hij was afgevaardigd door de Board (commissie, bestuur) der Inwendige zending der Dutch Reformed Church, met het doel om kerkelijke aansluiting te zoeken.
Op maandag 4 Juni 1849 vond een vergadering plaats ten huize van ds. van Raalte, waar buiten de gastheer 23 broeders uit de verschillende gemeenten tegenwoordig waren. Dr. Wyckoff stelde o.a. de vragen, welke belijdenisgeschriften en welke regeringsvorm de kolonistengemeenten hadden, waarna de hoofdvraag in de vergadering werd neergelegd: „Begeren de kerken zich te verenigen met de Hollands-Gereformeerde Kerken in de Verenigde Staten van Noord-Amerika?"
Zeer ernstig werd deze belangrijke kwestie besproken. Er waren er, die bezwaar hadden. Ze hadden het bezwaar gevoeld, zoals Dr. Wyckoff in zijn rapport over deze samenspreking schrijft, van een nauwkeurige bepaalde organisatie, overeenkomstig menselijke regels, die tot onderdrukking van het geweten voerde.
Ook waren er, die meenden, dat eerst de gemeenten moesten worden gehoord, doch anderen bestreden dit. Er was een zekere huivering, hoewel men aan de andere kant naar een kerkelijke vereniging smachtte.
Om de broeders, die bezwaren hadden, gerust te stellen, legde Dr. Wyckoff een belangrijke verklaring af. Hij schrijft in zijn rapport: „Ik verklaarde natuurlijk dat het in de verste verte onze bedoeling niet was, hen onder dienstbaarheid van mensen te brengen, of kerkelijke tyrannie over hen te oefenen. En ik stelde hen voor dat zij de meest mogelijke vrijheid hadden om, wanneer zij te eniger tijd een kerkelijke verbintenis bevonden te strijden tegen hun godsdienstige bloei of genot, ons een broederlijk vaarwel te wensen, en weder op zichzelf te gaan".
Door deze verklaring was men volkomen gerustgesteld. De aansluiting kwam tot stand. De reeds gevormde classis werd als een afzonderlijke classis ingevoegd in de organisatie der oude Hollandse Kerk in Amerika, de „Reformed Protestant Church".
De Afgescheidenen kenden deze kerk evenwel niet, en nu waren zij te goed van vertrouwen geweest. Ze kwamen in de Dutch Reformed Church, doch gevoelden zich gedrongen, althans velen van hen, om er ook weer uit te gaan.
In een slotartikel willen we daarvan iets vertellen.

A. (Apeldoorn) H

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen