Adventsverwachting

In de weg der verwachtingis Christus gekomen. Vele Joden verwachtten een andere Messias; Christus was daarom niet wat zij verwacht hadden, zij hebben aanstoot aan Hem genomen.
Hierboven vinden we de kenmerken van de echte geloofsverwachting. Men hoeft daar niets bijzonders voor te zijn in zichzelf: er was, zo vertelt Lukas „een mens te Jeruzalem". „Een mens" — dat kan iedereen dus zijn!
En „deze mens" was rechtvaardig — in zijn handel en wandel richtte hij zich naar Gods geboden. Hij zegt dat niet van zichzelf, zoals „sommigen die bij zichzelven betrouwden dat zij rechtvaardig waren" (Lukas 18:9), maar het Woord getuigt het van hem. Trouwens, rechtvaardigen in eigen oog hebben niet zoveel belang bij „de vertroosting Israëls", zij troosten zichzelf wel.
„Deze mens" was ook godvrezend — hij leefde voor Gods aangezicht.
Zó verwachtte hij „de vertroosting Israëls". Met deze uitdrukking werd het komende messiaanse heil aangeduid. Schriftgedeelten als het „troostboek" van Jesaja gaven daar alle aanleiding toe. Denk maar aan het begin daarvan: „Troost, troost Mijn volk, zal ulieder God zeggen.
Het geknechte en benauwde volk hoopte dus, op grond van de Schrift, dat het eenmaal vertroost zou worden doordat God het zou verlossen uit de hand zijner vijanden. Deze vertroosting zou werkelijkheid worden in de persoon van de Verlosser, de Messias. Die verwachte heilstijd noemden ze dan ook wel „de troost Gods". Dan zou de „vertroosting. Israëls" werkelijkheid worden. Het zou zijn als een opstanding uit de doden!
Vertroosting door verlossing dus, zoals de oude Anna sprak tot allen die de verlossing in Jeruzalem verwachtten.
Men kon dit dus van heel Israël zeggen: het zag uit naar de „vertroosting Israëls" en wel door „de verlossing in Jeruzalem", die zou worden teweeggebracht door de Messias. Dat is ook zo. En toch wordt het hier als een bijzonderheid vermeld bij Simeon en Anna en een groter of kleiner aantal gelijkgezinden.
Hoe zit dat? Verwachten en verwachten is twee! Israël verwachtte zijn Messias als een nationale Bevrijder, dus iets anders dan God beloofd had. Hun verwachting was dus niet overeenkomstig de belofte. Bovendien wilden zij de komst van de Verlosser niet als een genadeweldaad verwachten, maar zij meenden dat Hij komen zou wanneer heel het volk (door stipte uiterlijke wetsonderhouding het waard zou zijn!
Aan zulk een Messiasverwachting nu gaat het Evangelieverhaal stilzwijgend voorbij — Christus vervult het uitzien van mensen als Simeon en Anna! Zij vervrachten Hem zoals Hij beloofd is. Zij verwachten Hem als een genadegeschenk, in één woord, zoals Hij waarlijk is. En wanneer straks een arm en eenvoudig ouderpaar met hun kindje in de tempel komt, dan zijn het zulke mensen die Hem herkennen en aanbidden en God loven! Wat is het geheim? Zij werden geleid door Woord en Geest, zoals er bij Simeon nadrukkelijk bij staat.
De vertroosting Israëls is gekomen, en in de adventsweken moeten wij niet zoeken naar de stemming van het schemerende licht en doen alsof de Heere Jezus er nog niet is! Dan zijn we gelijk aan het huidige Israël!
Toch moeten wij de les van het wachten kennen. Wel zal het anders zijn, namelijk een verwachten van de volle kracht en openbaring van de gekomen verlossing. Maar ook dat is een wachten, gewekt door Woord en Geest. Het is de Geest van Christus Die leidt tot het kennen en aannemen van Hem. Hij eigent ons toe wat we in Christus hebben. Hij doet dat door ons in te leiden in het Woord dat van Christus getuigt. Hij leert ons verlangen naar de vrijmaking van onze vijanden, vooral de macht der zonde. Het is uit de Heilige Geest als we die gebondenheid voelen als een zware last, die we zelf maar niet kunnen afwerpen.
Dan gaat het ons maar niet om het weten dat er een Heiland is. We moeten Hem zelf hebben. Dicht bij ons. In onze armen, als Simeon. Ja, in ons hart. Het zijn twee zijden van dezelfde zaak als het Nieuwe Testament spreekt van ons „in Christus" zijn èn van Christus' zijn in ons, gelijk Hij tot Zijn discipelen sprak: „Blijft in Mij en Ik in u". Het wordt een verlangen naar de openbaring van Christus in ons in toenemende kracht en heerlijkheid.
Dat leert de Geest van Christus verwachten. Dat is in wezen hetzelfde als bij Simeon en Anna. Zij verwachtten. Dwingen konden ze niets. Het is niet zo dat God de verlossing geeft en dat wijzelf de vertroosting daarvan naar ons toehalen.
Van stap tot stap is het Gods genadewerk, ook het komen van Christus in ons. Dit goed te leren, voert niet tot valse lijdelijkheid. Integendeel, dit leert alles van de Heere te verwachten. Zulk verwachten is ziele-bezigheid, beleven van onze afhankelijkheid. De hoogste activiteit ligt in de diepste passiviteit!
Ieder jaar keert de Adventstijd terug. Dat betekent niet dat we moeten proberen in onze gedachten de heilsklok terug te zetten, alsof Christus nog komen moest. Het betekent wel dat we ons telkens opnieuw laten onderwijzen in de les der verwachting, ons laten leiden door het Woord en de Geest van Christus, totdat.... Hij komt!

Bl. (Bloemendaal) J.C.M.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen