Standen in het geestelijke leven - VI

Is twijfel geen zonde?
Twijfel komt voort uit de wortel van het ongeloof, en al wat uit het geloof niet is, dat is zonde!
Hiermede is alzo de twijfel geoordeeld.
„Die twijfelt, zo zegt Jacobus, is een baar der zee gelijk, die van de wind gedreven, en op en neder geworpen wordt".
Wil dat nu zeggen, dat het geestelijke leven de twijfel niet leert kennen? Verre vandaar! Juist omdat de geestelijk levendgemaakte de zonde leert kennen, leert hij ook de twijfel kennen!
Geestelijke onkunde en een beschouwende geestelijke kennis „redeneert" de twijfel weg, met de altijd vaststaande praemissen: geloof! geloof! Waarachtig geestelijk leven kan de twijfel echter niet wegredeneren, het kan alleen de twijfel constateren, en zo leert juist het geloof, zoals men wel eens zegt, ook het ongeloof kennen.
't Geloof is echter niet hetzelfde als de gelovige.
't Geloof is vastheid, zekerheid, kent geen twijfel.
De gelovige, de bezitter van het geloof, is in zichzelven echter vol ongeloof, vol twijfel en het is alleen vrucht van genade als de gelovige ook metterdaad gelooft! Zo had die Vader van die maanzieke jongen, niet alleen het geloof, maar ook het ongeloof leren kennen, toen hij uitriep: „Ik geloof, Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp".

De levenspraktijk van Gods kinderen.
Dat Gods kinderen ook de twijfel leren kennen, leert de Schrift op tal van bladzijden.
Zo lezen wij van Heman: „Ik draag Uwe vervaarnissen; ik ben twijfelmoedig". ps. 88. Van de discipelen lezen wij toen Jezus hun verscheen: „En als zij Hem zagen baden zij Hem aan, doch sommige twijfelen". Math. 28. Nathanael kon ook zo maar niet tot het geloof komen. Joh. I.
Bekend zijn voorts de voorbeelden van David; Petrus; Thomas.
Sterke geloofshelden zoals Elia, Johannes de Doper, zij kenden ook hun twijfel. Elia twijfelde over dé voortgang van Gods werk, en vreesde voor Izebel. Johannes de Doper twijfelde aan de echtheid van Jezus' Messiasschap, hoewel hij Hem als het Lam Gods had aangewezen.
Zo kunnen Gods kinderen twijfelen over hun staat; over de echtheid van hun geloof; over de echtheid van hun gebed.
Twijfelingen kunnen in het hart oprijzen verband houdende met de vraag: ben ik wel uitverkoren; ben ik wel diep genoeg ontdekt; is alles geen verstandswerk, vrucht van opvoeding en de algemene bediening des Geestes.
Twijfel kan er zelfs zijn aan het Godsbestaan; aan de waarachtigheid van Gods Woord; aan hemel en hel; aan de onsterfelijkheid der ziel...
Zo kan het hart als van alle kanten met twijfel zijn omzet, aangevochten door de vorst der duisternis, zodat het leven des geloofs als omsloten is door een geestelijke gevangenis vol ijzeren deuren en koperen sloten.

De sleutel van het Kasteel Twijfel.
In het bekende boek van Bunjan: „Des christens reize naar de eeuwigheid", is ook een bladzijde over de geestelijke twijfel te vinden. In beeldspraak wordt dan gezegd hoe Christen kwam in het Kasteel Twijfel en aldaar aangevallen werd door „Reus Wanhoop". Deze naam zegt ons reeds waar het de vorst der duisternis om te doen is n.l. om een mens, zo het mogelijk ware, tot wanhoop te brengen.
Hoe moeilijk had Christen het in die kerker.
Zonder brood en zonder water moest hij leven; onbarmhartig werd hij geslagen en ten slotte werd hij door die Reus Wanhoop aangezet om maar een einde aan zijn leven te maken, daar vér lossing toch onmogelijk zou zijn.
In de weg des gebeds kwam Christen echter tot een heerlijke ontdekking.
„Wat ben ik toch een dwaas!", zo riep hij uit. Ik lig hier in dit vunzig hol, terwijl de vrijheid mij wenkt.
Draag ik niet in de plooien van mijn kleed de sleutel „Belofte" en zal deze mij niet elke poort in dit kasteel van de Twijfel ontsluiten? Christen haalde de sleutel te voorschijn en stak hem in het slot van de kerkerdeur en ziet... het slot sprong open, de deuren weken, en Christen stond een ogenblik later buiten.
Wat een schone gedachte wordt ons hier gegeven.
Is deze belofte-sleutel niet het juiste wapen in de strijd tegen de geestelijke twijfel?
Zij roept terug tot het onveranderlijke Woord van God: daar staat geschreven!
Zij past op alle sloten!
Elk gelovige, ook de zwakste krijgt die sleutel, maar dan moet die sleutel ook biddend worden gebruikt.

Een kenmerk des geloofs.
Geestelijk leven kent zijn geestelijke twijfel, maar ondanks die twijfel blijft toch de wortel van het geloof. Dat geloof heeft tot kenmerk dat het zich tot de Heere keert, die belofte-sleutel ontdekt en ook gebruikt.
Toen Johannes in de kerker zat, ging hij met zijn twijfel tot de Heere uit. Hij twijfelde dan Jezus, en toch hij ging met zijn twijfel tót Jezus. Zo heb ik eens gelezen van een christin, die zo geslingerd werd, dat zij ging twijfelen aan het Godsbestaan. En wat deed zij toen? Zij boog haar knieën en riep het uit: O Heere, nu ben ik zo ver afgedwaald, dat ik zelfs twijfel aan Uw bestaan, ach maak uzelf nog weer eens aan mij bekend! Zo keert het geloof, ook in bange, donkere nachten van de twijfel, zich naar de Heere heen. In deze weg wil de Heere ook die sleutel weer doen vinden, die sleutel van de eeuwig vaste, rijke, genadebeloften Gods, die in Jezus Christus ja en amen zijn. 't Gelovig gebruik van die sleutel verbreekt koperen sloten, opent ijzeren deuren, en doet de ziel weer zingen: „Zo is God, de Rotsteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid".

Dordt., M. Baan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen