„Zonden der jonkheid"

Een poos geleden ontvingen wij een brief van een zuster uit een van onze kerken, waarin o.a. enkele vragen gesteld werden. Zij schreef eerst over het bedekkende bloed van Christus. God vergeeft de zonden en Hij gedenkt die niet meer. D.w.z. dat Hij ze niet meer in rekening brengt. Wij moeten „vergeten" niet in menselijke zin verstaan. Wanneer de HEERE de zonden vergeeft en onze overtredingen niet meer gedenkt, hoe is het dan mogelijk, zo vraagt de schrijfster, dat de zonden der jonkheid in onze ouderdom telkens opkomen? Zij, de schrijfster, ziet soms zonden, vroeger bedreven, waar zij nooit meer aan had gedacht. Het ging haar toen als David: mijn zonden zie 'k mij steeds voor ogen zweven. Hoe kan dat? David had ook kennis aan de herinnering aan de zonden van zijn jeugd. De zonden van heel zijn leven staan telkens vóór hem, worden hem steeds herinnerd, vooral wanneer hij in nood verkeert. David belijdt al zijn zonden, ook die van zijn jeugd (Ps. 25,7), roept ze te binnen van zijn jonkheid af en vermeldt het op hoevele wijzen hij de toorn Gods tegen zich verwekt heeft. Calvijn schrijft dan: „Derhalve, zo dikwijls God ons met het oordeel Zijns toorns zal verschrikken, moeten niet alleen onze allerlaatste misdrijven ons in gedachten komen, maar behoren alle overtredingen van ons vervlogen leven opnieuw ons tot schaamte en tot zuchten te brengen".
Om ons opnieuw tot schaamte en tot zuchten te brengen. Dat is in het kort het antwoord op de gestelde vraag.
David vergeet zijn zonden der jeugd niet, al zal hij er niet altijd aan gedacht hebben. En als hij zijn zonden en overtredingen in herinnering brengt, belijdt hij ze voor zijn God. Met zonden bedoelt hij al zijn handelingen, welke hij heeft verricht tegen Gods wil en wet; met overtredingen het telkens vallen over de door God getrokken lijn, telkens grijpen naar de verboden vrucht. David ziet de zwarte plekken op de bladzijden van zijn levensboek, geschreven in zijn ouderdom, maar ook die welke hij opdiept uit zijn jeugd.
Maar dan denken wij nogeens aan de gestelde vraag, welke niet nieuw is. Ds. Donner b.v. wees ook reeds op die vraag in 1893. In zijn verklaring van de Psalmen schreef hij bij Ps. 25:7: Misschien zijn er onder onze lezers die vragen: maar had David dan niet reeds lang de volle vergeving van al zijn zonden? Hoe kan hij dan nu zo ernstig bidden: gedenk niet der zonden mijner jonkheid, noch mijn overtredingen?
Ds. Donner antwoordt met een wedervraag: wist dan de volle vergeving der zonden bij de gelovige alle herinnering aan de zonden uit? „Ook lang vergeven en bij God vergeten zonden kunnen uit de diepten van het geheugen des harten van een kind van God weer opdoemen, hem veroordelen en beangstigen. Dit gebeurt niet zelden in wegen van druk en lijden, wanneer Gods bezoekende hand op ons drukt gelijk bij David. Dit vernieuwde gevoel van schuld, ook over de zonden van jaren her, vloeit niet altijd voort uit twijfel of ongeloof aan Gods vergevende liefde, ook bij David was dit niet het geval, maar uit de behoefte der ziel om een vernieuwd bewijs van 's Heeren vergevende liefde te ontvangen".
Een vernieuwd bewijs van Gods vergevende liefde ontvangen. Ook dit is een deel van het antwoord op de gestelde vraag.
Het bidden: „gedenk niet de zonden mijner jonkheid", kan dus vruchtbaar zijn. „Het is zo goed een traan van ons eerste berouw in het oog te houden; die traan is niet bitter, het gedenken van het vergeven der zonden is niet smartelijk, en vruchtbaar tot heiligmaking. Het draagt rijke en gezegende vruchten: ootmoed, dankbaarheid, afhankelijkheid, en doet ons de zonden vrezen en er tegen strijden. Het neemt des christens vrijmoedige toegang tot God niet weg, ook als hij nog na jaren zijn zonden beweent, alsof hij het voor de eerste maal deed" (Donner).
Vatten wij de zaken samen, dan kunnen wij op de gestelde vraag antwoorden: het is goed dat de zonden van onze jeugd in herinnering komen om ons opnieuw tot schaamte en zuchten te brengen; om een vruchtbaarder leven van heiligmaking te beleven; om de vergeving der zonden door het bloed van Christus dieper in te leven en om opnieuw een bewijs van Gods liefde te ontvangen.
Deze zaken moest Gods volk meer betrachten. De herinnering aan onze zonden moeten ons opnieuw en steeds meer tot schaamte en zuchten brengen. Wie schaamrood vanwege de zonden van zijn jonkheid voor God nadert, zal onder die last zuchten en belijden, gelijk David deed: „Ik heb gedaan wat kwaad was in Uw oog, dies ben ik. Heer', Uw gramschap dubbel waardig". . . . Maar die buigt ook lager, verootmoedigt zich, strijdt tegen alle hooghartigheid en farizeïsme en leert dieper inleven hoe noodzakelijk het is te leven uit de volheid van Christus. Ja, die leert ook steeds rijker verstaan de grote betekenis van het bloed van Christus en de zaligheid der vergeving der zonden. Het is inderdaad vruchtbaar een traan van ons eerste berouw in ons oog te houden en nog eens gevoel te hebben van de eerste smart over onze zonden. In die eerste tijd beleden wij, ook onder het zingen van de boetepsalmen Davids, zo dikwerf onder tranen onze jeugdzonden. En nu denken wij er wel eens aan terug zonder tranen. Ik weet wel — zwijg maar stil criticus — dat het niet om die tranen gaat, maar het herscheppend werk van de Heilige Geest brengt telkens tot berouw en dat werk verbreekt het hart en perst de tranen uit het oog. Wij hopen dat onze vraagster die vrucht geniet.

v.d. M.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen