Dat gevoelen zij in u!

In de lijdensweken mogen we met de hele christenheid de weg van het lijden en sterven van onze Heiland overdenken. Er zijn verschillende manieren om dat te doen. We kunnen het lijden van Christus benaderen vanuit de goddelijke voorbeschikking, besloten in de Raad des Vredes en in het lijdensverhaal de lijnen van de goddelijke noodwendigheid naspeuren. Het resultaat zal zijn, dat we overal in de evangeliën de sporen vinden van die goddelijke noodwendigheid van het lijden en sterven. God Drieënig staat er achter en de Heere Jezus blijkt door alles heen in diepe gehoorzaamheid te buigen onder de wil des Vaders.
We kunnen het lijdensverhaal ook benaderen vanuit het gezichtspunt van het Borgschap van Christus en bij elke episode uit dat lijden zoeken naar het doel van elk moment apart, zoals onze vaderen hebben gedaan in het Avondmaalsformulier waar ze zeggen: waar Hij gebonden werd, opdat Hij ons zou ontbinden; daarna ontallijke smaadheden geleden heeft, opdat wij nimmermeer te schande zouden worden, enz.
Als we zó de lijdensgeschiedenis lezen, wordt de Heiland ons dierbaar en gepast in alle nood en zorgen.
We kunnen het lijdensverhaal ook benaderen met een gescherpt gevoel, echt menselijk gevoel en medelijdend nadenken over alles wat de Heere Jezus heeft moeten meemaken, hoe erg dat was, zodat we tot wenens toe geroerd worden, maar dan lopen we gevaar dat de Heere over ons het hoofd zal schudden en zeggen: Weent niet over Mij, maar over uzelf en uw kinderen!
Nu wordt in de tekst die hierboven staat ook gesproken over gevoel. De apostel Paulus wekt de lezers van Filippi op tot een bepaald gevoel of gezindheid. Hij bedoelt hier zeker niet een zekere sentimentaliteit zoals die vrouwen van Jeruzalem hadden en die door de Heere Jezus krachtig wordt afgewezen.
Wat bedoelt de apostel dan?
Hij stelt de overdenking van het lijden van Christus midden in het gemeentelijke leven van de Filippi. In de eerste verzen van Fil. 2 geeft hij een reeks van vermaningen over het onderlinge samenleven: Indien er dan enige vertroosting is in Christus, indien er enige troost is der liefde, indien er enige gemeenschap is des Geestes, indien er enige innerlijke bewegingen en ontfermingen zijn, zo vervult mijn blijdschap dat gij moogt eensgezind zijn, dezelfde liefde hebbende, van één gemoed en van één gevoelen zijnde. Doet geen ding door twisting of ijdele eer, maar door ootmoedigheid achte de een den ander uitnemender dan zichzelf. Een iegelijk zie niet op het zijne, maar een iegelijk zie ook op hetgeen der anderen is. Want dat gevoelen zij in u, hetwelk ook in Christus Jezus was, die, enz.
Het gaat er dus over dat het gevoelen, dat in Christus was, ook in de gemeente van Christus moet leven.
Welk gevoelen is dat?
De apostel spreekt in de volgende verzen van de vernedering die de Heere Jezus heeft ondergaan, van de ontlediging van zich zelf, van zijn gehoorzaamheid tot de dood toe.
Met deze woorden wil hij kracht bijzetten bij de vermaning die er aan voorafgaat: Doet geen ding door twisting of ijdele eer, maar door ootmoedigheid achte de een den ander uitnemender dan zichzelf; een iegelijk zie niet op het zijne, maar een iegelijk zie ook op hetgeen der anderen is.
Ik geloof dat het vruchtbaar zal zijn, wanneer we in deze lijdensweken ook eens denken aan dat „gevoelen dat in Christus was " en dat ook in ons moet zijn.
Was het niet de oerzonde van de mens, dat hij zichzelf evengelijk wilde maken met God, Die zo oneindig hoog boven hem staat? En is deze oerzonde niet ook vandaag de dag het grote kwaad waardoor de Kerk des Heeren verteerd wordt, dat ieder vecht voor zichzelf, dat vele dingen wel door twisting en ijdele eer worden gedaan, dat de een den ander niet uitnemender acht dan zichzelf, dat we meer zien op datgene wat van ons is en zo weinig op dat wat der anderen is?
Dat geldt in het particuliere leven, dat geldt ook in het kerkelijke leven.
Als onze beschouwing van Christus' lijden nog buiten ons dagelijkse leven blijft staan dan is het onvruchtbaar.
Het moet ook practijk, dat is bevinding, worden dat het gevoelen dat in Christus was, ook in ons zij.
Wie zijn wij, dat we ons willen verheffen boven onze naaste, die minder is in positie, in rijkdom, in kennis enz.? Christus was God uit God en Licht uit Licht, en Hij werd mens, en als mens werd Hij slaaf, en als slaaf ging Hij de dood in en dat voor wie?
Voor schuldige, hoogmoedige, Gode vijandige mensen.
Die gedachte moet ons brengen tot verbrijzeling, tot verootmoediging. Onze hoogmoed moet gebroken worden, door het zien op Jezus, door het nadenken over Zijn lijden en sterven.
Het moet aan de kerk gezien kunnen worden, dat het mensen zijn, die in deze weken nadenken over de weg van het lijden van de Heiland, zoals Paulus ons dat in dit hoofdstuk beschrijft. Dan zal in die kerk zoals Paulus dat noemt Christus gestalte verkrijgen, dan zal ook de wereld het kunnen zien dat die kerk van Christus zichzelf niet zoekt, maar ook denkt aan wat der anderen is, en meehelpen om aan die anderen de blijde boodschap der bevrijding, der verlossing en verzoening te brengen.
. .. dat gevoelen zij in u!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen