Barnabas (3)

De figuur van de leviet Barnabas, de kerkvisitator namens de Jeruzalemse moedergemeente, wordt door de Heilige Geest meegetrokken in de vaart van het Evangelie van het Koninkrijk.
Zonder een bepaalde plaats te zoeken in de Antiocheense gemeente, heeft hij die krachtens heel zijn persoonlijkheid. De H. Geest brengt grote en kleine instrumenten altijd op de plaats waar ze moeten wezen zonder dat zij zelf zich inspannen die plaats te bereiken. Het gaat er maar om dat ieder trouw is in het werk, waartoe hij geroepen is en z'n verantwoordelijkheid verstaat op de post, die hem is aangewezen.
De kerkvisitatie in Antiochië is aanleiding tot een hernieuwd contact tussen Barnabas en Saulus. Barnabas haalt z'n jongere broer op om hem in te schakelen in snel groeiende arbeid te Antiochië. Dit betekent dat de veelbelovende jonge christen Saulus van Tarsus nu blijvend ingezet wordt in de dienst van Gods Koninkrijk. Barnabas heeft er een geheiligd vermoeden van gehad wat Saulus waard was. Samen werken ze een tijdlang in Antiochië. Het is een prachtig „span" geweest, die elkaar goed verstonden en elkaar op heerlijke wijze aanvulden. Samen trekken ze in deze jaren langs de Klein-Aziatische wegen in dienst van hun Koning.
Allereerst wordt Barnabas met Saulus uitgezonden door de gemeente van Antiochië om steun te bieden aan de moedergemeente te Jeruzalem. Barnabas die dus eerst deputaat was van Jeruzalem te Antiochië wordt daarna deputaat van Antiochië te Jeruzalem. Kreeg hij in Jeruzalem een kerkvisitatie-opdracht, in Antiochië krijgt hij een diaconaal mandaat! En de zoon der vertroosting is met z'n vriend en medewerker Saulus weer de aangewezen figuur om troost te bieden aan de gemeente in nood te Jeruzalem. Hun aankomst wordt vermeld in 11:29. Hun vertrek uit Jeruzalem wordt pas meegedeeld 12:25. Als de H. Geest z'n triumfen viert over Satans aanslagen in Jeruzalem, Herodes, de kerkvervolger gestorven is en in vs. 24 uitdrukkelijk vermeld wordt dat het woord Gods wies, dan is de tijd weer aangebroken voor Barnabas en Saulus om de terugreis te aanvaarden naar de zendende kerk van Antiochië. De zaak van de Koning moet verder en heeft haast.
Alles wat tot dusver aan de orde is geweest in het leven en optreden van Barnabas blijkt nog maar voorbereiding te zijn geweest voor de grote taak en de verstrekkende opdracht, die de H. Geest hem nu gaat geven.
Barnabas en Saulus worden de eerste zendelingen, die met een door de Geest omschreven opdracht de wereld intrekken om het Koninkrijk Gods te proclameren. We zullen de betekenis van deze opdracht niet gemakkelijk kunnen overschatten. Het is de H. Geest, Die Zelf initiatieven neemt en deze beide mannen voor dit werk aanwijst. In Antiochië had men misschien een andere keuze verwacht. Waren de Cyprische en Cyreense mannen niet de eerste spontane predikers geweest? Ligt het niet voor de hand dat deze broeders het werk voortzetten, nu de H. Geest opdrachten gaat geven? Maar de H. Geest is zeer duidelijk en heeft Zijn eigen bedoelingen. Antiochië wordt de uitvalspoort voor het Evangelie. Barnabas en Saulus trekken al spoedig als de eerste zendelingen, na een diep geestelijke voorbereiding en uitzending, er op uit.
Het samengaan van juist deze twee mannen is meer dan een toevalligheid geweest.
Het waren beiden Joden, maar ze waren ook beiden buiten het Joodse land geboren en hadden een Griekse opvoeding gehad, die hen geschikt maakte om als zendeling dienst te doen.
Barnabas was daarbij de oudere, die zich reeds meermalen het lot van Saulus had aangetrokken. Bovendien stond hij iets dichter bij de Jeruzalemse moedergemeente en bij de christenen „uit de besnijdenis" dan z'n jongere collega. Zo waren deze twee wel bij uitstek geschikt om elkaar aan te vullen. De indruk is gemotiveerd als we zeggen dat Barnabas hoe langer hoe meer op de achtergrond komt en de H. Geest het licht steeds meer laat vallen op Saulus.
Barnabas heeft eerst de leiding wel gehad. Dat blijkt uit het eerste doel van de zendingsreis: Cyprus! Dat was het geboorteland van Barnabas. Daar woonden familieleden en vrienden. Het spreekt haast vanzelf dat zijn hart zich bijzonder tot dat eiland getrokken voelde. Het evangelie was er niet geheel onbekend. Toch hebben ze Cyprus spoedig verlaten juist toen het werk in Cyprus een hoogtepunt bereikte. We lezen niet dat Saulus ooit weer naar Cyprus is teruggegaan. Barnabas wel!
Als de eerste zendingsreis wordt voortgezet krijgt Paulus hoe langer hoe meer de leiding! In de synagoge van Antiochië voert hij het woord. Opmerkelijk is in dit verband dat de volgorde der namen gaat verwisselen. Niet alleen dat Saulus in de Grieks sprekende wereld nu Paulus genoemd wordt. Maar ook wordt Paulus eerst genoemd en daarna pas Barnabas, terwijl de H. Geest bij de uitzendingsopdracht eerst Barnabas en daarna Saulus noemde.
Hier wordt onopvallend en toch trefzeker de plaats van Barnabas getekend. Hij was een man van grote betekenis. Maar hij moet hulpdiensten verrichten in Christus' kerk. Niet Barnabas, maar Paulus zal de heils- en kerkgeschiedenis ingaan als de apostel der heidenen, al blijft het Barnabas' verdienste dat hij, onder de leiding van de H. Geest, Paulus „ontdekt" heeft.
In Lystre wordt Barnabas als oppergod geëerd. Men meende dat hij Zeus was, omdat hij de oudere was. Maar Paulus, die het woord deed, kreeg de eer van Hermes. Beiden hebben zich met grote kracht tegen deze heidense verblindheid en satanische aanval op het evangelie verzet.
Na de eerste zendingsreis is Barnabas met Paulus deputaat om naar de Jeruzalemse kerkvergadering te gaan en daar de heersende moeilijkheden over de verhouding Joden- en heidenchristen te bespreken. In Antiochië wordt Paulus eerst genoemd, daarna Barnabas (15:2). Maar als de eerste Synode beëindigd is en er synodale deputaten gezonden worden naar Antiochië om de besluiten mee te delen en toe te lichten dan heeft Barnabas weer de eerste plaats (15:25). Paulus is nummer één bij het christendom uit de heidenen; Barnabas bij het christendom uit de Joden. Maar juist de samenwerking van deze twee figuren is de zaak van Christus' kerk ten goede gekomen.
Als Barnabas met Paulus zich van hun deputatentaak gekweten hebben verblijdt men zich in Antiochië „over de vertroosting". Had de zoon der vertroosting weer de leiding in het gesprek met de Antiocheense gemeente? Barnabas als zendeling-deputaat maakt de baan vrij voor de gigantische arbeid van Paulus, die de wereldkerk heeft gebouwd.
De kerkelijke situatie van nu is heel anders dan toen.
Eén ding is gelijk gebleven: Gods opdracht om ook in het Evangelie te doen wat onze hand vindt om te doen, met inzet van al onze krachten, met uitschakeling van onze persoonlijke voorkeur, met bereidheid om anderen voor te laten gaan.
Niet belangrijk toch is de vraag hoe wij het meest kunnen schitteren in Christus' kerk om zo de kerkelijke zaak te gebruiken voor onze eigen glorie, maar alleen de vraag hoe Christus' zaak gediend wordt, is beslissend in het leven van een christen.
Zijt ge bereid om zo te dienen op een klein stukje kerkgrond?
Het is alleen te leren op de school van Hem, Die zich niet liet dienen, maar die gediend heeft tot in de dood!

J.H.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen