Nieuws uit India

In een vorig artikel heb ik al iets geschreven over de vergadering van de Wereldraad van Kerken in New Delhi, de hoofdstad van India. Het was toen nog niet zeker dat ik daar ook zelf heen zou gaan, zodat ik daar niet over repte. Intussen ben ik dan met een aantal andere I.C.C.C.-mensen naar hier gekomen. We zijn met ongeveer vijftien man, afkomstig uit verschillende landen, zoals Amerika, Canada, Brazilië, Libanon, Singapore, Formosa en de Filippijnen.
Over de reis en over dit merkwaardige land zou heel wat te vertellen zijn, maar dan kom ik aan de hoofdzaak niet toe, en ik neem aan dat U in uw dagbladen hierover al een en ander gelezen hebt. Ik kan daar D.V. beter eens een avond over komen praten.
Een verslag van de Wereldraadbijeenkomsten hebt U natuurlijk ook al gelezen. Niet alleen de Nederlandse pers, maar ook de radio en T.V. zijn hier vertegenwoordigd.
Laat ik mij dus beperken tot enkele persoonlijke opmerkingen. De vergaderingen worden gehouden in een grote Congreshal. Er zijn ongeveer 650 afgevaardigden, maar bovendien zijn er een groot aantal waarnemers, bezoekers, gasten e.d. plus vele persvertegenwoordigers. Alleen wie een perskaart heeft wordt toegelaten tot de persconferenties, en dit zijn eigenlijk de belangrijkste bijeenkomsten. Daar is namelijk mogelijkheid van discussie. Trouwens, ook voor de meeste andere bijeenkomsten moet men een kaart dragen.
Verschillende van onze I.C.C.C.-groep hebben een perskaart aangevraagd, zoals hier zoveel mensen hebben, die slechts voor een zeer klein gedeelte de grote bladen vertegenwoordigen. Zelf had ik toelating gevraagd als vertegenwoordiger van het officiële orgaan van de I.C.C.C., „The Reformed Review", van ons maandblad „Getrouw", van het „Internationaal Christelijk Nieuwsbulletin" (de twee-wekelijkse nieuwsdienst van de I.C.C.C.) en voor „De Wekker", 't Mocht niet baten Het verzoek werd afgewezen, evenals dat van de andere I.C.C.C.-mensen, ook al werd het reeds maanden tevoren aangevraagd. Motief was dat er al zoveel kaarten waren uitgereikt en dat de ruimte beperkt is. Ik heb mij daarna tot de hoogste instanties gewend en gezegd dat het een grote teleurstelling zou zijn, als wij werden uitgesloten. Ik heb hun verteld dat de I.C.C.C. dit jaar in Nederland heel de Oecumenische Raad tot een principiële discussie had uitgenodigd, dat die ook bijna voltallig aanwezig was en voorts dat wij D.V. op ons Congres in 1962 in Amsterdam de leidende figuren van de Wereldraad gaarne zullen ontvangen en tot bespreking uitnodigen. Daartegenover maakt deze beperking in New Delhi wel een zeer onaangename indruk. Op mijn verzoek is dit met de hoogste instanties besproken, maar het eindresultaat bleef een afwijzende beschikking. Alleen onze voorzitter, dr. McIntire, heeft een perskaart en heeft verschillende vragen gesteld, o.a. over de communistische overheersing van de nu als lid toegelaten Russische Orthodoxe Kerk. Merkwaardigerwijze wordt hierover weinig of niets gevraagd van de zijde van de grote bladen. Wel is er later gelegenheid geweest om in een persconferentie de vertegenwoordiger van de Russische delegatie, metropoliet Nikodim, te interviewen. Bij die gelegenheid heeft hij plechtig verzekerd dat zijn kerk niet onder communistische invloed staat, dat zij volledige vrijheid geniet, e.d. Wie echter een klein beetje op de hoogte is, weet dat het tegendeel waar is. Het merkwaardige is evenwel, dat vragen als van dr. McIntire kennelijk onwelkom zijn en dat verklaringen als van Nikodim rustig worden aanvaard. Men schijnt tot elke prijs alle kerken te willen insluiten. Er is trouwens buiten de persconferenties al heel weinig gelegenheid om zijn mening kenbaar te maken. Over de toelating van de Russische kerk wordt b.v. eerst gestemd, terwijl er daarna over gesproken kon worden. Een tweetal vluchtelingenkerken heeft toen te kennen gegeven dat ze zich van stemming hadden onthouden. Twee andere kerken hadden dit eveneens gedaan, terwijl een drietal kerken had tegengestemd. Maar dit alles betekent weinig want 142 kerken stemden vóór en zo kan men de jonge aartsbisschop Nikodim met zijn andere delegatieleden hier triumfantelijk zien rondwandelen, terwijl vele afgevaardigden het kennelijk een voorrecht achten hem de hand te drukken. Als er gesproken wordt over de betrekkingen van deze kerkleiders met de bolsjewieken (Nikodims voorganger Nikolai was een agent van de geheime politie!) dan wordt eenvoudig geantwoord: wij aanvaarden deze mensen als Christenen en oordelen niet over hun politieke inzichten!
Toen deze toelating aan de orde was, stonden buiten het gebouw een paar mannen met borden waarop o.m. geschreven stond: „Agenten van „K" (Kroestsjew) — geen dienaren Gods". Velen, ook van de afgevaardigden, hebben dit gezien en de hun aangeboden lectuur aanvaard. Er was geen sprake van rebellie, het was een rustig en waardig protest. Eén van deze mannen was afkomstig uit Letland en weet maar al te goed wat het communisme betekent.
Toen ik er naar stond te kijken, kwam ik in gesprek met een Amerikaans predikant. Hij was het er helemaal niet mee eens. Want, zei hij, iemand die in Christus gelooft, kàn geen communist zijn. En toen ik daarop sprak over de mogelijkheid van naamchristendom, schijngeloof, e.d. was zijn antwoord dat wij daarover nooit mogen oordelen, dat mag God alleen. En op mijn wederwoord over het beproeven van de geesten, omdat er ook valse profeten zijn uitgegaan, kreeg ik te horen dat het hier geen congres van profeten was . . . . Het sloeg wel niet op mijn opmerking, maar het was, geloof ik, wel een beetje waar. . . .

Bl. (Bloemendaal) J.C.M.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen