De dood van de Metropoliet Nicolai.

Voorzover wij hebben kunnen nagaan is er in de Nederlandse pers aan de dood van de Metropoliet Nicolai van de Russische Orthodoxe Kerk weinig aandacht besteed. Was dit, omdat men, zo vlak na New Delhi, liever niet teveel aandacht vestigde op het overlijden van deze Russische Kerkvorst, die zo'n grote rol had gespeeld in de pogingen om de Russische Kerken de Wereldraad te doen binnentreden? Hij stierf op 13 december 1961 tengevolge van een hartaanval. De New York Herald Tribune noemde hem de officiële apologeet voor het communisme.
Dit blad geeft verder een aantal bijzonderheden over het leven van deze man. In 1927 eiste de Sovjet regering van alle Russische priesters „een verklaring van onvoorwaardelijke trouw aan de regering". Nicolai tekende. De Metropoliet Josif van Petrograd weigerde en werd doodgeschoten. Nicolai was één van Ruslands meest welsprekende redenaars en de communisten gebruikten hem met goed resultaat in hun vredes propagandacampagnes. Hij was een volmaakt wiskundige, hij speelde piano en las medische tijdschriften voor zijn ontspanning. Het was voor hem kinderspel om de kronkelende rode lijn te volgen en de kerk en het communisme gelijk te stellen. Hij ging deel uitmaken van de persoonlijke entourage van premier Stalin en begon een listige campagne om de dictator te vergoddelijken.
Eerst bestelde hij dat er lampen geplaatst moesten worden onder de schilderijen van Stalin in openbare gebouwen, zodat de leider beter zou kunnen worden gezien. Later verving hij de lampen door kaarsen „om een meer feestelijke stemming te wekken". En tenslotte gebruikte hij rode lampen, zoals in heilige plaatsen worden gebruikt.
Terwijl meer dan 100.000 priesters naar Siberië de dood werden ingezonden, groeide Nicolai's kerkelijke macht. Hij was het, volgens berichten, die Stalin overtuigde het voorbeeld van Tsaar Peter de Grote te volgen en de Russische Kerk om te vormen tot een werktuig voor de staat. Hij noemde zich graag een Christelijke communist!
In 1949 noemde hij Paus Plus XII een „anti-christen", een „agent van het Amerikaanse Imperialisme" en „een vijand van de Sovjet Unie".
In 1951, op een door de communisten georganiseerde samenkomst van de Wereld-Vredes Raad in Berlijn viel hij Amerika en de actie in Korea fel aan.
In een in 1950 uitgegeven publicatie schreef hij: De gulzige grijparmen van de octopus van over de oceaan trachten het gehele heelal te verzwelgen. Amerika — deze fanatische prostituée van het nieuwe BabyIon — tracht de volkeren te verleiden door ze in de oorlog te jagen.
Dit alles verhinderde de Amerikaanse kerkelijke leiders en de mannen van de Wereldraad niet nauwer contact met deze man te zoeken. Nicolai was ook de leider van de Russische delegatie die hier in Utrecht de besprekingen voerde, die leidden tot de conferenties van Nijborg.
In 1959 werd hij in Amerika door Peter Deriabin, een leidende figuur van de Russische Staatspolitie, die in Amerika politiek asyl had verkregen, ontmaskerd als een agent van de Russische geheime dienst.
Sinds die tijd trad Nicolai niet meer op de voorgrond. Hij heeft juist lang genoeg geleefd om de bekroning van zijn werk te zien toen de Russische Orthodoxe Kerk in New Delhi als lid van de Wereldraad werd aanvaard.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen