De I.C.C.C.

De lezer weet, wat deze letters hierboven betekenen?
Zij zijn de initialen voor de Internationale Raad van Christelijke Kerken.
De Wekker-lezer weet ook, dat ik zo goed als nooit iets in ons blad geschreven heb over deze Raad.
Thans echter moet ik mijn stem laten horen.
In „De Wekker " van 26 oktober j.l. was een rubriek, waarboven stond „Uit andere bladen". Overgenomen werd een artikel uit het Fries Dagblad van 6 oktober, waarin toelichting werd gegeven over een discussie, die gehouden is op onze Generale Synode in zake de I.C.C.C.
Opmerkelijk was, dat acht dagen later d.i. 13 oktober, ditzelfde stuk te lezen was in de Nieuwe Provinciale Groninger Courant. Op de voorpagina van deze courant was met dikke letters te lezen: Chr. Geref. Kerken - Vertrouwen in de I.C.C.C. kreeg gevoelige klap.
Hierop volgde in deze Groninger Courant hetzelfde stuk, dat acht dagen eerder in het Fries Dagblad had gestaan.
Wanneer het Fries Dagblad - om bij dit ene blad nu maar te blijven — op de werkwijze van de I.C.C.C. enige aantekening had gemaakt, of wanneer enige kritiek niet ware achterwege gebleven, omdat de manier van- vergaderen zo geheel anders is, dan wij op onze kerkelijke vergaderingen gewoon zijn, er zou voor mij geen enkele reden wezen om er verder een woord over te zeggen.
Geheel anders wordt het echter, als ik met grote weerzin moet constateren, dat de m.i. eenzijdige en doorzichtige toelichting, die uit dit gehele stuk spreekt, met een vriendelijk gebaar wordt besloten, om toch vooral als kerken voorlopig te blijven in de I.C.C.C. En nog erger wordt het, als ik moet lezen, dat personen worden gekrenkt, doordat hen onrecht wordt aangedaan.
Een broeder uit het Noorden van ons land — en hij was heus niet de enige — die tevens lid van onze Generale Synode is geweest, en die dit doorzichtig stuk had gelezen, schreef mij, dat heel dit artikel — leest U het nog maar eens na in De Wekker van 26 okt. — niet in overeenstemming was met de werkelijkheid. Letterlijk schreef hij mij: „als Synodelid heb ik de strekking van dit artikel niet vernomen".
Welk een geest dit gehele stuk ademt kan de lezer het beste proeven, als hij aandacht geeft, aan wat het Fries Dagblad schreef over het betoog van ds Maris, gehouden op onze Generale Synode, toen de zaak van de I.C.CC. aan de orde was.
Het Fries Dagblad schreef: „De I.C.C.C. is een secte, die nu eenmaal overal wordt tegengesproken, zei ds Maris mismoedig, vóórdat hij aan zijn verdediging begon. Je zou zeggen: terecht".
Als ik dit sarcasme lees, dan ontdek ik het venijn, dat hier ons wordt voorgezet. Wel wordt aan het eind van het stuk ons als kerken de vriendelijke raad gegeven, dat wij voorlopig deze „secte" niet moeten verlaten, want het zou te betreuren zijn, zo leest men, wanneer in dit stadium de Christelijke Gereformeerde Kerken bedankten voor het lidmaatschap van de I.C.C.C.
Maar ondertussen is de injectie gegeven, en werd ds Maris genieperig groot onrecht aangedaan, toen hij sprak van een „secte" die overal wordt tegengesproken.
Ik vraag met grote nadruk aan ieder, die ds Maris heeft gehoord op onze Generale Synode, of dit de opzet en strekking van ds Maris zijn betoog is geweest, toen hij over de I.C.C.C. als een „secte" sprak?
Tegen zulk een verdraaiing van ds Maris zijn woorden gaat mijn vurig protest.
Ik heb jaren de smaad gedragen, die onze Christelijke Gereformeerde Kerken in het aangezicht werd geslingerd, toen wij als een „secte" de deur werden gewezen. Ik wil deze smaad ook dragen nu wij als kerken een plaats gekregen hebben in de I.C.C.C, die — ik verheel het niet — op het brede internationale vlak zelfkanten heeft, die wij als Gereformeerde groeperingen niet kennen, maar die daarom nog niet als een „secte" mag aan de kaak gesteld worden.
Het Fries Dagblad heeft eerst een draai gegeven aan het betoog van ds Maris, en daarna dit uitgespeeld om eigen gedachten te lanceren.
Wij verbazen ons er heus niet over dat de I.C.C.C. wordt gebrandmerkt als „secte", als „caricatuur oecumene", als „splintergroepje", als „scheurmakers".
In dit opzicht zou ik kunnen zeggen: de geschiedenis herhaalt zich.
Toen de Vrije Universiteit te Amsterdam werd gesticht, werd ook gezegd en gesmaad: „gij moogt voor deze zaak niet bidden, want uit deze zaak komt scheuring, en dus kan ze niet uit God zijn". (Zie rede van dr A. Kuyper „IJzer en Leem" blz. 9).
Zo ook thans: niet bidden voor de I.C.C.C, want, hier is scheuring, hier is „caricatuur", hier is sectarisch drijven, hier is niet luisteren naar de bede van de Heiland: Vader ik wil, dat ze één zijn.
Maar wat Kuyper in 1885 zijn kleine schare voorhield, dat herhaal ik vandaag, als wij de worsteling zien van de I.C.C.C. op het internationale kerkelijk front. Kuyper zegt: „want gebeden mag en gebeden moet er worden voor die kleine en zo fel bedreigde stichting, die het met de naam van den Christus heeft gewaagd".
Ja inderdaad, met dien Naam staat of valt de I.C.C.C.! En in die Naam en in die Naam alleen hebben wij onze smaders wat te antwoorden, en wij luisteren naar het woord van onze Koning: „Gij hebt mijn woord bewaard, en mijn Naam niet verloochend".
En tenslotte, wanneer in het Fries Dagblad gesproken wordt van het „negatieve radicalisme" van de I.C.CC, zo wil ik het toch benadrukken, dat dit negatieve radicalisme voor mij van meer waarde is, dat het positieve relativisme van de modernistische oecumenische beweging, belichaamd in de Wereldraad van Kerken, die van ons vraagt te bidden voor het Rooms concilie. Wie nog wil leven naar de Heilige Schrift als het erfgoed der Reformatie — wie nog voor zijn rekening neemt gelijk de I.C.C.C van ganser harte doet, wat onze belijdenis in vraag en antwoord 30 van de Heidelbergse Catechismus zegt, zal willen bidden voor dit Rooms concilie, maar alleen voor zijn bekering tot en door de Waarheid Gods.
Of is soms het „neen zij" van antw. 30 Catechismus ook al „negatief radicalisme"? Het zou mogelijk zijn, want onze gereformeerde vaderen waren zeer radicaal.
Dit negatief radicalisme, dat „neen" durft en moet zeggen, als duizenden en nog eens duizenden „ja" zeggen, wil de Waarheid Gods niet laten verkwanselen door een kracht der dwaling om de leugen te geloven (2 Thess. 2:11).
Ter wille van deze Waarheid draag ik en de I.C.CC de smaad van „secte" met grote blijdschap. Ik denk hier aan het woord van de apostel Paulus tijdens zijn verantwoording voor Felix: „Maar dit betuig ik, dat ik naar dien weg, welke zij secte noemen, de God der vaderen alzo diene, gelovende alles, wat in de wet en in de profeten geschreven is" (Handel. 24; 14).
Ik zou nog heel wat kunnen schrijven over McCarthynisme, dat door het Fries Dagblad ook als zo'n lichtvaardig gebruikte boeman wordt genoemd, waarbij dr Mcintire het moet ontgelden. Maar waartoe meer?
Alleen dit nog. Het is zo jammer, dat de Christelijke pers o zoveel critiek maakt, maar dat de strijd op het grote wereldfront om de Christus naar de Schriften verzwegen wordt. En laat dit diep in onze ziel geschreven worden om de Christus en om Hem alleen gaat de grote strijd thans en nog veel meer in de toekomst.
In die strijd zullen wij zien dat het geloofsstandpunt dat de Kerk van Christus heeft in te nemen wordt ingeruild voor een gesprekcentrum, waar de Christus naar de Schriften disputabel kan worden gesteld en waar zijn verzoenende gerechtigheid kan worden verloochend.
En dat is DE strijd, die de I.C.C.C. strijdt en zal strijden in Gods kracht.
Ik meen hiermede te kunnen volstaan en tevens hen beantwoord te hebben die mij schreven over het zo eenzijdig en doorzichtig artikel in het Fries Dagblad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen