Akta uit het buitenland

Dezer dagen namen we met meer dan gewone belangstelling kennis van de Acta van een synode uit het buitenland.
Nu in deze weken de drukproef van de Acta van onze eigen synode de voormalige moderamenleden passeert, is die belangstelling reeds begrijpelijk. Hoeveel te meer als het de Acta betreft van de vergadering van de synode van de Free Christian Reformed Church of Canada, en de Old Christian Reformed Church of America — dus van onze zusterkerk, voor het grootste gedeelte voortgekomen uit onze kerken: ons vlees en bloed dus.
Deze gestencilde Acta zijn niet te vergelijken met de Acta van onze laatste synode, die honderden gedrukte pagina's zullen tellen. De synode vergaderde dan ook maar één dag — 16 mei j.l. Het was ook maar een kleine vergadering, die 17 leden telde. Ze was ook anders samengesteld dan onze synode pleegt samengesteld te worden.
Elke kerkeraad zendt naar deze synode nog twee afgevaardigden en de classis ,,West" vaardigde maar één man af: ds Jac. Overduin, die overigens de vergadering presideerde.
Hieruit blijkt reeds dat het kerkelijke leven over de Oceaan nog klein en pril is. Het feit dat op deze vergadering ook de vacaturebeurten worden geregeld wijst daar nog eens op. Maar een klein kerkelijke leven heeft ook zijn eigen bekoring. Het kan de tijd van de eerste liefde zijn. Overigens worden de moeilijkheden deze kerken niet bespaard.
Ds Overduin gewaagde in zijn openingswoord van ontmoedigende factoren. Maar hij zou geen ds Overduin zijn, als hij niet herinnerde aan de lijfspreuk van ds H. de Cock: ziende in het gebod, blind in de toekomst.
Een belangrijk punt op de synodale vergadering was het beroepingswerk. Een rapport over dit onderwerp werd besproken. Men wil proberen belangstelling in ons land te wekken voor deze kerken. Aan de kerkeraden werd ontraden een predikant voor korte tijd te laten overkomen, tenzij in uiterste noodzaak. Predikanten uit onze kerken wil men graag hebben. Daarom wil men meer dan tot dusver voorlichting geven. In het betreffende rapport lezen we: ,,Er is nog te veel onbekendheid met ons kerkelijk leven hier, terwijl wij ook meer dan eens stuiten op een zekere reserve bij predikanten en kerkleden in het vaderland. Zelfs zijn er die het onjuist vinden dat predikanten aan de kerkgemeenschap in Holland worden onttrokken, omdat men daar ook nog worstelt met een tekort aan predikanten. Sommigen gaan nog iets verder en nemen het kwalijk, dat zij die hun opleiding tot predikant in het vaderland gehad hebben, waarvoor de kerken daar geofferd hebben, achteraf naar het buitenland gaan.
Bewijs van een nauw gezichtsveld en een niet begrijpen dat er ook een taak buiten de landsgrenzen ligt".
De synode besloot daarom te zorgen voor meerdere voorlichting ten opzichte van ons kerkelijk leven via de kerkelijke pers in Holland. Waarom zou De Wekker b.v. wel artikelen opnemen over de synode van de Reformed Churches of New Zealand en geen nadere berichten over onze kerken publiceren? — zo lezen we in het rapport. Inderdaad ons orgaan is daartoe zeker bereid; informeerde de lezers trouwens steeds t.a.v. belangrijke berichten.
Aangezien het tot dusver nog niet kwam tot uitvoering van het voorlichtingsbesluit is de redactie maar zo vrij een artikel te wijden aan deze Acta.
De synode benoemde ook drie contactpersonen in ons land, tot wie beroepen predikanten zich kunnen wenden om inlichtingen of advies te krijgen; zelfs krijgen deze contactmannen het verzoek om deze of gene predikant te polsen voor een beroep.
De broeders prof. J. Hovius, ds W. Heerma en ds I. van der Knijff, die alle drie deze zusterkerken uit eigen bevinding kennen, werden als zodanig benoemd.
In ,,The Messenger" worden ze zelfs ambassadeurs van deze kerken genoemd. We feliciteren genoemde broeders met deze delicate vertrouwenspost.
Deze kleine kerken houden zich ook bezig met de opleiding van dienaren des Woords; altijd een zeer belangrijke zaak.
De heer A. Stehouwer bereidt zich voor op het ambt. Hij studeert momenteel aan het Calvin College te Grand Rapids — dat is de voorbereidende opleiding waarmee hij volgend jaar klaar zal zijn. Hij zal dan zijn theologische opleiding ontvangen aan Calvin Seminary te Grand Rapids. ,,Hoewel de opleiding aan Westminster Theological Seminary te Philadelphia door deputaten minstens zo goed werd gedacht als die aan Calvin Seminary, werd aan laatstgenoemde inrichting toch de voorkeur gegeven, omdat wij in Grand Rapids een eigen kerk hebben".
Calvin Seminary is de theol. opleiding van de Christian Reformed Church; de andere inrichting is van de Orthodoxe Presbyterian Church, de kerk van prof. Stonehouse, die hier ook hoogleraar was en eens op onze Schooldag sprak. Hoe scherp de verschillen met de Chr. Ref. Church ook geaccentueerd worden, men heeft toch geen overwegende bezwaren tegen de theologische vorming, die daar wordt gegeven. We kunnen dit standpunt begrijpen. Wel droeg de synode aan ds Tamminga op te beginnen in september 1963 minstens eenmaal per 14 dagen een uur ,,catechisatie" te geven aan de betrokken student, waarbij onderwerpen van dogmatische en practicaal-theologisch aard ter sprake zullen komen".
De bedoeling is dus dat ds Tamminga de a.s. predikant zal bijtanken en voor eventueel schadelijke invloeden zal bewaren. Een practische maatregel, die de betrokken predikant gelegenheid geeft een zekere vorming aan deze student te geven.
De synode hield zich ook bezig met de zaken van evangelisatie en zending. Het staat alles nog in de kinderschoenen. Deze kerken hebben kleine kracht. Een bepaald doel op het gebied van de zending heeft men niet direct voor ogen. Er is geen sprake van een eigen zending. Men oriënteert zich graag op het zendingswerk van onze kerken. Deputaten rapporteerden dat de zendingsarts dr Helms in Siloam bijzonder geholpen zou zijn met een kapelletje voor ziekenhuisdiensten. ,,Hoewel uw deputaten er aanvankelijk de voorkeur aan gaven iets te doen voor het eigen terrein, waar de arbeiders der Chr. Geref. Kerken op de duur zullen komen, zij begrijpen dat het in belang van het geheel is reeds nu de helpende hand te bieden. Bovendien komt het ons voor een goed object te hebben, waaraan de naam onzer kerk kan worden verbonden". Deputaten werden door de synode gemachtigd in overleg met onze zendingsdeputaten een bedrag tot 500 dollar te besteden voor de bouw van een kapelletje bij het ziekenhuis te Siloam of iets van die aard.
Van de gemeente te Grand Rapids kwam het verzoek binnen om haar arbeid in Spanje financieel te steunen. Deze gemeente heeft daar een eigen zendeling of arbeider — een zaak, die ons hier in Holland nooit helemaal duidelijk is geworden.
In het rapport lezen we „Voorop zij gesteld dat deputaten deze arbeid meer zien als een vorm van evangelisatie dan als zending drijven onder volken, die geheel vreemd zijn aan het Evangelie. Het heeft deputaten bevreemd dat Grand Rapids wel om steun vraagt, maar niet ingaat op de ter vorige synodevergadering uitgesproken wens de arbeid te maken tot een zaak van heel het kerkverband.
De arbeid is ons niet onsympathiek, maar zolang de mogelijkheid niet wordt geopend de kerk als geheel te betrekken op de arbeid zelf, kunnen deputaten uw vergadering niet adviseren op het gedane verzoek in te gaan". Aldus werd besloten.
Deze kerken zijn ook aangesloten bij de I.C.C.C. Deputaten voor Eenheid Geref. Belijders en Correspondentie Buitenlandse Kerken brachten rapport uit bij monde van ds Noordergraaf over het laatste Amsterdamse congres. Is de naam van dit deputaatschap kennelijk gekozen naar analogie van het deputaatschap onzer kerken, de critiek op de I.C.C.C. kon ook wel ontleend zijn aan hetgeen op onze synode is opgemerkt. Het verslag van de afgevaardigde naar Amsterdam, die — voor zover me bekend — zelf maar één dag het congres bezocht, was gebaseerd op allerlei artikelen en uitlatingen in de Nederlandse pers. Zoals we in Nederland niet moeten afgaan op vaak gekleurde persverslagen, zo moet men dat ook in Canada niet doen.
De suggestie werd tei synode gedaan om met de I.C.C.C. te breken. Anderen daarentegen wezen op het waardevolle dat in de kring van deze organisatie wordt gevonden en op de noodzaak onze bezwaren weloverwogen kenbaar te maken. ,,De synode besluit deputaten op te dragen de zaak van de I.C.C.C. nader te onderzoeken, enig feitenmateriaal te verzamelen en de volgende synode van advies te dienen met betrekking tot ons lidmaatschap".
Ook in Canada is contact met de Vrijgemaakten, die daar georganiseerd zijn in de Canadian Reformed Church. In Londen zijn er samensprekingen geweest. Maar de notulen van deze samensprekingen ontbraken. Het verzoek van deputaten om toezending van de notulen werd ter vergadering onderstreept.
Interessant is tenslotte het verslag van de afgevaardigde naar onze laatste synode, ds W.F. Laman.
Op de hem eigen, onder ons nog bekende, wijze geeft hij een schriftelijk rapport van het belangrijkste dat op onze synode werd behandeld. We zullen het niet releveren.
De Canadese ambassadeur was wel tevreden als we lezen dat onze gen. syn. de hem afgevaardigde kerken een warm hart toedraagt. „Dit bleek uit de sympathievolle antwoorden van de praeses op de groet en bede, die ik namens u overbracht, als ook uit de plaats, die uw afgevaardigde temidden van de synode mocht innemen".
We zijn dankbaar voor dit goede gerucht, dat deze verkenner op zijn synode heeft uitgebracht.
Lezing van deze Acta is een boeiende zaak. We worden getroffen door de oprechte worsteling temidden van een groot land kerk te zijn en trouw te wezen aan de geestelijke goederen, die men van huis uit heeft meegekregen.
De Koning der Kerk zegene deze kerken opdat ze schriftuurlijk-confessioneel en -oecumenisch mogen zijn en steeds meer worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen