Spiegel van Pinksteren

Pinksteren heeft de naam een moeilijk feest te zijn. In zoverre de natuurlijke mens niet begrijpt de dingen die des Geestes Gods zijn, is dat zeker waar. Dit feest zeker kan alleen maar geestelijk worden verstaan. Hier is Geest-verwantschap nodig; anders blijft het dwaasheid en dat kan ook niet anders.
Als geklaagd wordt over vervlakking en verschraling, een tekort aan de Heilige Geest, dan is de oorzaak voor een belangrijk gedeelte te zoeken in een niet verstaan van de Geest, Die bewust of onbewust bovendien wordt tegengestaan door onze zonden. Ondanks dat geeft het Pinksterfeest ons zelf een spiegel in handen, waardoor we aan de weet kunnen komen wat Pinksteren is.
Als we klagen over de ongrijpbaarheid van Pinksteren, dan moet u in deze spiegel kijken en de Pinksterbedoelingen worden duidelijk.
Petrus, de verloochenaar van de Goede Vrijdag, de opgezochte van de Paasmorgen, de liefde-belijder aan de zee van Tiberias en daarom de-in het-ambt-herstelde-apostel — hij is een Pinksterspiegel.

In die spiegel zien we eerst Petrus staan.
Hij is de woordvoerder van de apostelen; hij profeteert; hij verklaart; hij roept op tot bekering met volstrekt gezag, dat zonder tegenspraak wordt erkend.
De ruige visser van Galilea verkondigt de grote werken Gods.
Mensen gaan spreken van de werken Gods. De engelen, die er tien dagen geleden nog net bij waren, zijn nu definitief verdwenen. Ze zijn niet meer nodig. Mensen kunnen en mogen en moeten daarom zelf spreken. Pinksteren is het grote spreekfeest. De tekenen uit de eerste verzen wijzen immers alle op het spreken? Daar gaat het om. Daarom wordt er aan de zaligheid zelf niets toegevoegd. Het heil is compleet door Christus' verzoeningswerk. Maar dat heil komt tot de mens en komt zo tot hem, dat hij er van aan het spreken gaat.
Een sprekende gewone man — dat is Pinksteren.
Vervuld met de Heilige Geest verheft Petrus als effekt daarvan zijn stem.
Waar de harten gesloten zijn, blijven de monden dicht.
Maar waar de Geest indringt, de grendel wegschuift, intrek neemt en vervult, daar vloeit uw mond steeds over van Gods eer, gelijk een bron zich uitstort op de velden.
Zijn we zo ongeestelijk dat een zwijgende kerk normaal is geworden? Geen wonder dat we van het Pinksterfeest dan niets begrijpen en we, ook als het gaat over de betekenis van het feest, met een mond vol tanden staan.

We kijken weer in die spiegel.
Treffend is dat het juist Petrus is die daar staat.
Petrus was in de regel te onrustig om te staan. Hij loopt en draaft, hij zwemt en graaft; hij gaat voor de Heiland uit of hem wordt een plaats achter Jezus als een gevaarlijke satan gewezen.
Ruim zeven weken geleden was hij eerst gevlucht uit Gethsemane; toen geslopen naar het paleis van Kajafas; daar van de een naar de ander gedrenteld en tenslotte naar buiten gegaan, bitterlijk wenende.
Maar nu het Pinksteren is staat hij, omdat het Pinksteren is.
Dat toch is Pinksteren in de praktijk.
Hij staat zijn mannetje.
Hij staat tegenover de spotters: hij staat naast de vragende zoekers; hij staat temidden van de medeapostelen.
Hij is in zijn staan een toonbeeld van wat genade vermag.
De Borgtrouw van zijn Heiland schittert uit en komt ook werkelijk uit in dit staan en spreken van deze diep gezonken discipel.
Op grond van de door Christus verworven verzoening mag Petrus staan; kan hij spreken.
De Geest neemt het reeds uit Christus en deelt het aan Petrus uit.
Spiegel van Pinksteren!
Pinksteren is het feest voor zondaren; voor mensen, die vol zijn met alles, leeg worden aan alles om vervuld te worden met de Heilige Geest.
De Geest overwint en viert triumfen in onze nederlagen.
Waar Hij werkt, daar gebeurt wat. Daar komt Zijn werk beschamend heerlijk uit, tot verbazing der beschouwers en het meest van de persoon in kwestie. Hoe kan het voor mij, in mij, met mij? Gij hebt het gedaan — ten laatste en voorgoed op het Pinksterfeest.

Een laatste blik in de Pinksterspiegel.
U ziet Petrus staan; u hoort hem spreken: dit is het.
Men kende de Bijbel niet in onze huidige editie. Anders zou hij zijn zakbijbel hebben opgeslagen en met de vinger hebben aangewezen: Kijk, mensen — hier staat het; hier is de vervulling van het oude profetenwoord.
Op Pinksteren gaat Gods Woord open en wordt het zwaard van de Geest gehanteerd.
Hoe kan het anders?
De Geest, die de Bijbel gaf, doet nu de Bijbel zelf verstaan.
De Geest laat de verbanden zien, die in Gods Woord zich bevinden; wijst de lijnen aan. De Geest getuigt dat de Geest de waarheid is.
Dat is Pinksteren: inzicht krijgen in Gods Woord, zien en zeggen: dit is het.
We weten het nu zeker: ik heb het zelf uit Zijnen mond gehoord.
Een tegenstelling tussen Geest en Woord te maken is eenvoudig dwaas in het licht van de Pinksterfeiten.
De Geest moet komen om het Woord duidelijk te maken. Maar diezelfde Geest werkt nooit langs het Woord heen of tegen het Woord in, maar naar het Woord, met het Woord, door het Woord.

Het is voor u Pinksteren wanneer zo de Geest werkt; een staande zondaar die leeft bij het Woord Gods.
Wie een andere Pinksterweg opgaat of wie zich van deze Pinksterweg afkeert, hij zal vallen in een eeuwige nacht en het Woord zal tegen hem getuigen.
Maar op deze Pinksterweg ontvangt u de Pinksterzegen.
Hoe zal 't dan zingen door mijn dagen.
Doorwaait Uw Zuidenwind de hof;
Mij zonnend in uw welbehagen
Zal 'k vruchten dragen tot Uw lof.

J.H.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen