De onwaardigste

Het lijden van Christus, dat we in deze lijdenstijd bepeinzen is een geheel enig lijden geweest, want hoeveel leed er in deze wereld ook is om der zonden wil en hoeveel leed er nòg is en nog zijn zal, er is nooit een lijden geweest als dat van Christus.
Gelukkig, dat zulk een lijden ook niet meer nodig is. Want, — laten we het zo eens uitdrukken — de Heere heeft het zo volmaakt gedaan, dat Hij met Zijn éne lijden en sterven aan het kruis, al de schuld en zonde der Zijnen gedragen heeft. Dat lijden van Christus was in de plaats van anderen. Hij was de Plaatsbekleder voor Zijn volk.
Daarom was het een plaatsvervangend lijden.
Christus stelde Zich als Borg voor Zijn schapen.
De lijdensgeschiedenissen van de vier Evangeliën vinden we als het ware samengeperst in Jesaja 53.
De profeet beschrijft hier het lijden van Christus zó sprekend en levendig, alsof hij het met eigen ogen gezien heeft.
Hoe komt dat?
Jesaja heeft de kern daarvan gezien en geproefd, althans in beginsel. Want er is geen mens op aarde, die het lijden, als straf der zonde geheel kan doorleven.
Dat kan Christus alleen, en . . . daarom is Hij ook de dood gestorven aan het kruis.
We lezen van Hem, dat Hij als Man van Smarten gedaante noch heerlijkheid bezat. Beide woorden tekenen duidelijk het onaanzienlijke en zeer geringe van Zijn verschijning.
Er was geen gestalte, geen glans, sieraad of pracht, dat we Hem zouden begeerd hebben. Integendeel, Hij was veracht en de onwaardigste onder de mensen. Niemand begeerde Hem als vriend. Hij was niet geacht bij de mensen, wel vèracht!
En toch is deze verachte Christus, in àl Zijn vernedering, beminnelijk voor de gelovigen, omdat zij hebben leren zien, dat Hij juist voor hén zo veracht is geworden. Plaatsvervangend is Christus in hun plaats getreden. In hun verdorvenheid en dood afgedaald. Ze vinden hun eigen verachting in Christus' vernedering terug. Ze komen als gekneusden en gewonden van hart in ootmoedig berouw tot de Heere en leren Hem liefkrijgen. Ze gaan Hem beminnen met geheel hun ziel, want zij beseffen het, dat Hij in hun plaats zo veracht is geworden.
En dat geldt ook van de onwaardigheid van Christus. Jesaja zegt: „Hij was de onwaardigste onder de mensen."
Dat moet u zich eens indenken!
De mensen keerden Hem de rug toe. Hij was een kruiseling, een misdadiger! Een onwaardige!
Bovendien moest Hij dragen de toorn van God over onze zonden.
Zelf was Hij zonder zonde, als de reine Zoon van de Vader.
Nu wordt Hij in Zijn lijden tot zonde gemaakt! Hier wordt Christus in Zijn diepste en bangste lijden zó vreselijk tegen de grond gedrukt, dat Hij als een worm kruipt in het stof.
Zijn kracht is verdroogd als een potscherf en Zijn tong kleeft aan Zijn gehemelte. Ja, de Vader legt Hem straks neer in het stof des doods. Hij is de onwaardigste onder de mensen.
Zo gaat de Man van Smarten Zijn lijdensweg.
Welk een vernedering, verachting, spot en hoon is Zijn deel geworden.
Ons aller ongerechtigheid moest Hij dragen. Hij, het onschuldige Lam van God, werd schuldig verklaard.
En wij, onwaardige en verdorven mensen, worden, o wonder van Gods genade, vrijgesproken van alle schuld en straf, alleen om de verdienste van Christus.
Zo krijgt het lijden van Christus onvergelijkelijke betekenis voor ons, want door Zijn lijden is er nu een volkomen genoegdoening aangebracht bij de Vader.
Christus moest immers het door onze zonden geschonden recht van God herstellen door voldoening.
Hij kromt zich onder het recht van God én in Gethsemané én op Golgotha.
Hij is daar ingegaan in ons lijden, en in onze dood! Zo volbrengt Hij de wil van Zijn Vader en geeft daarmee tevens een volkomen verzoening aan de schuldbelijdende zondaar. Want, om te mogen delen in de verzoening van Christus, is nodig, dat we Hem kennen als onze schuldovernemende Borg en Zaligmaker.
We moeten de bevrijding kennen door Christus. We moeten de verlossing smaken, die Hij schenkt. We moeten gewassen dóór en gereinigd worden in Zijn bloed.
De Man van Smarten moet al onze begeerte opwekken om Hem te beminnen, dan pas zullen we Hem liefhebben met heel ons hart en leven.
Het gaat alles van Hem alleen uit.
Hij heeft verlorenen eerst bemind.
Hij heeft omgezien naar doodschuldigen.
Het verachte en onwaardige had Hij lief. Daarvoor stierf Hij. Wat zalig heerlijk als u Hem mag kennen. Als u in contact mag komen met deze Verlosser. Dan wordt u met Hem verenigd en deelt u in Zijn liefde en gemeenschap.
Dan is Christus u alles, alles waard!
Hij is voor u de hoogste Verlosser.
Wat een rijkdom, wat een zieleweelde ligt er in die dierbare Borg ontsloten voor uw moegestreden hart.
Hij verlost u uit alle nood en dood en doet u delen in Zijn onuitsprekelijke verlossing. En de zalige vrucht van dit alles is, dat u met sterke liefdebanden aan Hem verbonden wordt.
Hij geeft u dan ook alles, wat Hij voor u verworven heeft.
Zo mag u zich verheugen in Hem.
Roemen in vrije gunst alleen.
Zijn verachting was uw redding.
Zijn verguising uw behoud.
Zijn kruis uw kroon.
Zijn dood uw leven.
En in heilige verwondering roemt u:
Jezus, leven van mijn leven,
Jezus, dood van mijnen dood.
Die voor mij U hebt gegeven
In de bangste zielenood,
Opdat ik niet hulploos sterve
Maar uw heerlijkheid zou erven,
Duizend, duizendmaal, o Heer,
Zij U daarvoor dank en eer.

Ruiter

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen