De grootste verschuiving

De dood
Pasen is het feest, dat op een kerkhof begint; dus midden in de werkelijkheid van het leven, dat in de dood eindigt. Daar waar wij aan het eind staan, waar we niets anders kunnen doen dan constateren: het is gebeurd; hier hebben wij niets meer te vertellen daar wordt de triomf verkondigd. De dood heeft nog wel het hoogste woord, maar niet meer het laatste woord. Het leven overwint. De dood is in beginsel dood. De toekomst is aan het leven; het leven uit de Paasvorst wel te verstaan; het leven, dat door Hem is verworven en daarom de dood achter zich heeft, zodat het leven zal tot in eeuwigheid.
Het is niet in te denken wat daarmee verschoven is in de hof der Opstanding. De moeilijkheid is altijd weer dat we nog staan midden in de doodswerkelijkheid. De Paasvorst heeft de kerkhoven niet gesloten en de begrafenisondernemingen niet met één slag failliet verklaard. De dood gaat door. De doodsklok luidt nog. En hij stierf — het geldt nog voor gelovigen en ongelovigen; enerlei wedervaart hen allen. Het kan ons benauwen als we rijen rouwadvertenties lezen; als we de sombere dodenlijst nagaan, die opgesteld wordt door het moderne verkeer; als we vernemen van de slachtoffers van luchtaanvallen in Vietnam en van aardbevingen in Chili; of wanneer we in eigen familiekring scherp geconfronteerd worden met de werkelijkheid van de dood — er aan wennen doen we nooit. Wat een leed, wat een verdriet; wat moeten we wat wegslikken als de kist daalt; hoe is elke grafsteen een overwinningsteken van de dood.
En toch — de grootste verschuiving heeft plaatsgehad en nu gaat deze verschuiving door de kracht van de Paaskoning doorwerken.
De dood blijft een werkelijkheid, maar er heeft een niet onbelangrijke verschuiving plaats in het leven van de paaschristen.
Allereerst durft hij met de dood te rekenen en de dood op te nemen in zijn levensprogram, ook al komt het moment van de dood onverwacht.
Vervolgens gaat hij de dood anders tegemoet. De dood is niet meer de onoverwinnelijke macht, die naar eigen wetten regeert. De dood is opgenomen in Gods plan. Niet de dood beslist, maar God beslist, juist dan wanneer het stervensuur aanbreekt.
Niet het minst is de verschuiving merkbaar in de levenshouding van de christen, die de dood niet alleen ziet als de uitgang van het aardse leven, maar als de doorgang tot het eeuwige leven.
Waar in het geloof deze verschuiving zich voltrekt — het is geen plotselinge, imponerende, maar geleidelijk groeiende overtuiging — daar is elk paasfeest een overwinningsfeest; daar is de paaspreek een levensbehoefte en kunnen we verlangen naar de doorgaande levensoverwinning in de doodswerkelijkheid van ons zondaarsbestaan.

De kerk
Het is moeilijk in woorden uit te drukken wat Christus' kerk aan Zijn opstanding heeft te danken. Dit centrale heilsfeit, deze scharnier, waarop heel het heil a.h.w. draait, betekent de levenscentrale voor de paasgemeente van alle eeuwen. Hier zijn de bronnen van het leven ontsprongen, die niet meer gestopt kunnen worden. Dit leven gaat door. Het leven van Gods kerk komt met name in drie grote verschuivingen in eigen leven duidelijk uit.
Daar is allereerst het feit, dat in het dode hart van een zondaar nieuw leven wordt gewerkt door de kracht van Hem, Die opstond uit de doden. De wedergeboorte is een radicale vernieuwing; een totale omzetting van het leven. Maar gezien de tweemens, die de christen blijft, gaat vanuit die principiële verandering in het nieuwe leven alles verschuiven. Niets blijft meer op zijn plaats. We zien de dingen anders: we doen de dingen anders; we beleven de dingen anders. Daarin komt het paasleven uit. Of is dat slechts een mooie theorie; een preekaangelegenheid en een artikelthema, maar geen werkelijkheid? Dan moet het Pasen worden!
Niet minder belangrijk is de heiliging van het leven — de voortgaande vernieuwing van het ganse menselijke leven. Hier zijn we nooit mee klaar. Daar ligt de reden dat we het feit van de opstanding maar een keer per jaar herdenken, doch dat het paasleven elke dag hart en leven moet doorstromen. Zonder deze centrale is er geen christelijk leven mogelijk. Alleen door de kracht van de verrezen Heiland worden we elke dag opgewekt tot een nieuw leven.
Daarom is een christen iemand, die altijd in de contramine is: allereerst met zichzelf; maar dan ook met de zonde, met de hem omringende werkelijkheid, met de machten van het oude leven. Altijd moet er maar weer van alles verschoven worden in zijn leven. Geplaatst onder de corrigerende macht van de levende Heiland blijft niets op zijn plaats staan. Een christen is het tegenbeeld van een gearriveerde rentenier; hij staat in de spanning; hij is altijd op weg; hij is er nog niet; hij leeft niet van oude ideeën, maar hij is geplaatst op het krachtenveld van de steeds vernieuwende kracht van de Vorst van Pasen.
Daarom is de paaskerk een hopende kerk; ze leeft in de hoop. Die hoop is geen onzekerheid, geen wens: ik hoop dat het zal gebeuren, maar ik kan geen enkele garantie geven. Hoop is juist zekerheid. We behoeven niet af te wachten of het komt; we hebben te verwachten dat het komt. Wedergeboren tot een levende hoop, zegt Petrus.
Welke verschuivingen dat meebrengt is niet te zeggen. In ieder geval een andere waardering van het leven en de goederen van deze wereld; een andere levensstijl; een andere levensvulling.
Of denken we dat dit niet zo is? Dan hebben we van pasen heel weinig begrepen! Dan moeten er nog heel wat stenen op onze levensweg verschoven worden, willen we iets kennen van de blijdschap der discipelen na dagen, waarin ze meenden dat de werkelijkheid, die zij zagen, onverschuifbaar was!

Het uitzicht
Pasen geeft geweldige uitzichten. Het zou jammer zijn als we het beperkten tot onze persoonlijke zaligheid. Die is uiterst belangrijk. Maar die zaligheid staat nooit apart. Wie Paulus' paasevangelie leest, trouwens ook het paasbericht van Mattheüs, ziet meer dan een zondaarshart en een benauwd leven. De wijde verbanden worden ons getoond. Waar heeft pasen niet mee te maken? De laatste dingen zijn aan de orde. Het Koninkrijk is gevestigd en het gaat doorbreken. Er werkt nu een macht in leven en wereld die alles van zijn plaats zal verschuiven.
De vaart van Gods Koninkrijk is nu aan de orde en alles is daaraan onderworpen. Stille omwentelingen hebben plaats in een dynamische wereld. Die paaskracht is een verborgen kracht; concurrentie met atoomwetenschap en ruimteonderzoek is niet mogelijk. Maar die kracht is er en werkt; die kracht zal doorwerken ondanks alle tegenstand en ongeloof.
De grootste verschuiving zal eenmaal openbaar komen. De paasvorst heeft getriomfeerd en ieder zal de knie voor Hem moeten buigen. De dingen zijn anders dan ze schijnen. Ze verschuiven al. Het breekijzer is gezet in de wereldwanden. Het kraakt. Kreunt u? Maar het is Pasen geweest. Wat wou u anders?
We zullen ons op dit paasfeest opnieuw van deze rijke boodschap rekenschap dienen te geven.
Dat betekent: opnieuw zullen we in deze grootste aller verschuivingen betrokken moeten worden.
Wie hier op de plaats rust wil blijven gaat de Paasvorst voorbij.
Wie zelf de verschuivingen ter hand gaat nemen, begaat de grootste dwaasheid. Wat kunt u verschuiven? Eén steen? Eén zonde? Eén macht?
We zijn op de levende Christus aangewezen. Die alleen alles in ons leven moet veranderen opdat wij zullen uitzien naar de ommekeer van alle dingen.
Paasvorst — maak het waar!

J.H.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen