Huwelijksbepalingen (X)

Ten zesde. Bij artikel 70 van de Kerkorde vinden we ook nog een bepaling betreffende schuldbelijdenis bij wat men gewoonlijk) een gedwongen huwelijk noemt. Wij willen alleen deze bepaling overnemen zonder verder op deze kwestie die vele aspecten heeft in te gaan. De bepaling luidt aldus: Bij een gedwongen huwelijk zal de schuldbelijdenis zo spoedig mogelijk plaatsvinden. Wanneer geen bijzondere redenen daartoe aanwezig zijn, zal de schuldbelijdenis niet in het openbaar geschieden, maar voor de Kerkeraad. Van deze schuldbelijdenis zal naar het oordeel des Kerkeraads aan de gemeente mededeling worden gedaan. Verder volgen dan nog de bij schuldbelijdenis te stellen vragen.
In 1953 heeft de generale synode in bovenstaande bepaling de woorden naar het oordeel des Kerkeraads ingevoegd. Deze aanvulling geschiedde om deze bepaling in overeenstemming te brengen met artikel 75 van de Kerkorde. Elke kerkeraad beslist ten aanzien van de schuldbelijdenis; er is geen voorschrift meer dat dwingend de bekendmaking oplegt.
Ten zevende. Tot slot willen wij hier nog opnemen de belangrijke besluiten die de generale synode van 1959 nam betreffende de kerkelijke houding inzake echtscheiding en tweede huwelijk.
Op de generale synode van 1956 was een instructie die deze zaak aan de orde stelde. De synode benoemde toen een studie-commissie, die op de synode van 1959 rapporteerde. Dit rapport vindt men in de Acta van de generale synode van 1959 als bijlage XLVIII (Acta blz. 199-213). Met een enkele kleine wijziging nam de synode de door de commissie aangeboden richtlijnen aan. Zij luiden:
1. het huwelijk is een instelling Gods, waarbij naar scheppingsordinantie één man en één vrouw in hun totaliteit aan elkander verbonden worden;
2. omdat het huwelijk een scheppingsordinantie is, behoort het tot de taak van de overheid de huwelijks-, en echtscheidings- en familiewetgeving en -rechtspraak vast te stellen; zij heeft dit te doen als ,,dienaresse Gods" in gebondenheid aan zijn ordinantiën;
3. de kerk zal de overheid moeten oproepen om in die wetgeving en rechtspraak gestalte te geven aan hetgeen God over de goede orde van het huwelijk heeft geopenbaard;
4. in de regel zal de kerk de beslissing van de overheid in echtscheidingsgevallen erkennen, althans zeker voor wat de rechtsgevolgen daarvan betreft;
5. niettemin behoudt de kerk het recht tot een eigen oordeel over zulk een echtscheiding;
6. echtscheiding op grond van overspel is, hoewel niet geboden, zeker geoorloofd; een tweede huwelijk van of door de onschuldige partij is geoorloofd en kan zonder bezwaar kerkelijk bevestigd worden;
7. ontbinding van het huwelijk religionis causa mag niet worden gezocht door de gelovige partij; wil de ongelovige partij de andere toch verlaten, dan behoeft de gelovige dit niet ten koste van alles te verhinderen;
8. de vraag of na een dergelijke huwelijksverlating (sub. 7) de gelovige partij een nieuw huwelijk mag aangaan zolang de andere partij leeft en niet hertrouwd is, kan niet met voldoende zekerheid bevestigend worden beantwoord;
9. omdat de vraag of een huwelijk in geval van kwaadwillige verlating mag ontbonden worden, en of in dat geval een nieuw huwelijk (door de onschuldige partij) mag worden aangegaan zolang de andere partij leeft, niet met voldoende zekerheid uit de Schrift bevestigend kan worden beantwoord, is het raadzaam, dat bij de beoordeling en behandeling van dergelijke gevallen grote voorzichtigheid worde betracht;
10. de kerk zal nooit mogen aandringen op echtscheiding noch die adviseren; zij zal integendeel moeten wijzen op de noodzakelijkheid van bekering t.o.v. datgene wat het huwelijk heeft ontwricht of dreigt te ontwrichten, opdat er verzoening tot stand kome; de kerk zij verkondigster van de vergevende liefde Gods in en door Jezus Christus, en van de mogelijkheid van huwelijksherstel door de vernieuwende kracht van Gods Geest en genade; pastorale bearbeiding en adviezen kunnen hier, onder Gods zegen, leiden tot herstel van gebroken verhoudingen;
11. Indien echtscheiding plaatsvindt op volgens de kerk onschriftuurlijke gronden, zal de kerkelijke tucht moeten worden toegepast op de schuldige partij (en);
12. wanneer na een volgens de kerk ongeoorloofde scheiding een nieuw huwelijk volgt, zal hieraan geen kerkelijke medewerking kunnen worden verleend, zolang de vorige (echtgenote) nog leeft en nog niet hertrouwd is;
13. hoewel herstel van het door de zonde ontstane kwaad hier veelszins niet mogelijk is, kunnen leden der kerk, op wie in verband met het sub 11 en (of) 12 gestelde de kerkelijke tucht is toegepast, in hun volle rechten hersteld worden na getoond berouw, bewezen christelijke levenswandel en gedane schuldbelijdenis;
14. betreft het personen, op wie het sub 11 en (of) 12 genoemde van toepassing is en die tijdens de kerkelijke behandeling als leden der kerk hebben bedankt, maar weer toegang vragen tot de gemeenschap der kerk, of personen, die voor het eerst toegang tot de gemeenschap der kerk verlangen, dan zal dat niet kunnen geschieden dan nadat gedurende een genoegzame proeftijd — door de kerkeraad te stellen na advies van de classis — aan de sub 3 genoemde voorwaarden is voldaan.

Ziehier de door de synode vastgestelde richtlijnen.
Wij willen allen die belangstelling hebben voor de kwestie van echtscheiding en tweede huwelijk of die in zulk een kwestie beslissingen moeten nemen de bestudering van het bovengenoemde rapport aanbevelen.
En hiermede sluiten wij onze bespreking van artikel 70 van de Kerkorde af.

A.(Apeldoorn), H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen