Het feest van het leven

Het feit van de opstanding van Jezus Christus geeft reden tot feest voor de kerk des Heeren. Zij mag dan ook ten volle haar paasfeest vieren, dat is zich verblijden in het heil voor haar bereid. Het is dan ook een bijzondere trek in al wat de Schrift ons van het gebeuren rondom de opstanding mededeelt, dat er een uiterste inspanning te zien is om de jonge paaskerk tot de toonhoogte van het feestelijke leven op te voeren.
Daartoe arbeidt Christus in zijn vele verschijningen; daartoe arbeiden ook de engelen. En als wij met aandacht de gebeurtenissen volgen, zien we de blijdschap groeien. Een blijdschap die maar niet de uiting is van wat vage onbestemde gevoelens, maar die gefundeerd is in het feit van de verrijzenis van Jezus Christus uit de doden.
Er klinken in deze vreugde verschillende tonen mee maar vooral heeft het besef dat pasen het feest des levens is, de boventoon.
Dat was ook reeds het geval op het Joodse paasfeest, tegen de achtergrond waarvan het paasfeest van de kerk van het Nieuwe Testament alleen verstaan kan worden.
Het paasfeest in Egypte stootte de poort open naar een nieuw leven. Van achter de met bloed bestreken deurposten trad het volk Israël een nieuwe toekomst in. Geen wonder dat er straks liederen van bevrijding en leven opklonken. Er gingen nieuwe perspectieven open. God heeft door wond'ren ons bevrijd; dies juichen wij en zijn verblijd.
Hoe veel temeer geldt dit van het paasfeit van de nieuwe dag des heils.
God de Heere heeft zelf het feest vól gemaakt en al Zijn beloften heerlijk vervuld.
Ons Pasen is wel allereerst levensfeest omdat het de openbaring van de God des levens is in zeer bijzondere zin.
Ook de schepping was openbaring van Gods leven; Hij gaf een wereld vol leven. Het was uit Hem en door Hem; het zou ook tot Hem geweest zijn, had niet de zonde dit leven losgerukt van God en tot een voortdurende dood gemaakt.
Er is een groot verschil tussen leven en leven. Er is een bestaan dat leven heet maar het niet is, omdat het geen band aan God heeft. Het is alleen een bestaan in de sfeer van vervreemding van God. Hierover spreekt de Schrift harde woorden als van dood, oordeel, vloek, duisternis, een gestadige dood, waarin wij bestaan.
Ons bestaan, van de schepping uit gezien, is eigenlijk uitgestelde executie.
Ons paasfeest verzekert dat God wat nieuws begon. Hij openbaart de fundamenten van herschepping en herleving in de opwekking van Jezus Christus uit de doden.
Geen wonder dat heel het Nieuwe Testament het boek van het nieuwe leven is. Vooral een evangelie als dat van Johannes ziet dit als de bijzondere gave Gods, als het telkens de kwaliteiten van dit soteriologisch leven, dat is het leven zoals het uit het heil Gods gegeven wordt, bezingt. En dat leven wordt daar onlosmakelijk verbonden aan God die dit leven heeft geopenbaard in Christus Jezus. Er is een nieuw, een eeuwig leven, zoals Johannes het bij voorkeur noemt. Christus, die ons leven is, jubelt Paulus later. En Petrus vult hem aan als hij schrijft over de levende steen, die het fundament van de tempel van levende stenen is.
Naar de werking van de sterkte zijner macht — zo schrijft Paulus aan de kerk van Efeze — heeft God dit heil geopenbaard, toen Hij Christus uit de doden opgewekt heeft.
Geen wonder dat God daarvoor zijn eigen tijd kiest. Het is in de vroege morgen. De morgen is de tijd dat het leven ontwaakt en uittreedt. De dag is dan weer nieuw geworden. De scheppingsdag begon met de avond; de dag der herschepping begint als de zon opgaat. Dan worden de vensters opengestoten en vangt Gods licht de strijd aan met onze duisternis; dan gaat zijn leven onze dood overwinnen. God verandert de tijden en stonden. De eerste dag vangt aan. Dit zal de dag, de roem der dagen blijven voor Gods kerk van de nieuwe dag. De kringloop van het leven mag zich van nu af aan concentreren rondom deze dag des levens. Wij vangen onze weken aan met de dag der opstanding en keren afgemat van ons werk weer daarheen terug. Zo kunnen wij van zorg ontslagen. Hem roemen die ons blijdschap geeft, En door deze dag klinkt het door alle lagen van het leven: Houdt in gedachtenis dat Jezus Christus uit de doden opgewekt is.
Maar God, die het leven in Christus openbaart, kiest daarvoor ook zijn eigen plaats. Hij doet het in de graf-hof, het particuliere kerkhof van Jozef van Arimathea.
Het morgen-levensfeest is een graffeest. God maakt inbreuk op de regels van de dood. Het graf en de grafsteen hebben iets onherroepelijks. Het was wel erg menselijk dat de vrouwen meenden dat deze koude onherroepelijkheid van de dood zich ook van Jezus had meester gemaakt.
Maar de hemel heeft het anders getoond. De tweede Adam ging wel in onze dood in, maar Hij kon, omdat hij de Levende is, onze dood in zijn werk zijn kracht doen verliezen en het leven en de onverderfelijkheid aan het licht brengen.
Er schuilt hemelse ironie in de vraag van de engel aan de verbaasde vrouwen: Zoekt gij de Levende bij de dóden? Hij kon de dood aan.
Ten derde dage ging zijn graf weer open. Met de vierde dag trad, naar het bijbels denken, de definitieve doodsituatie in (zie Joh. 11:39).
God zelf zond zijn engel om de steen af te wentelen en het levensrecht van Jezus te proclameren. Waar aan ál de eisen Gods voldaan is kan de dood geen recht meer laten gelden. De tweede Adam is de Levende, die de dood overwon omdat Hij aan het recht Gods voldoening gaf. De hemel antwoordt op zijn: „Het is volbracht” door Hem de poort des levens te openen.
En Hij zal zijn levensrecht niet maar voor zichzelf behouden. Hij zal het als levenskracht openbaren in de zijnen. Duidelijk en krachtig belijdt de Catechismus dit als zij zegt: wij worden door Zijn kracht opgewekt tot een nieuw leven.
Vanuit het heils-leven van Christus leren wij door de Geest van Christus nieuw leven kennen dat Hij voortdurend onderhoudt. Zó onderhoudt, dat het in ons lijden en sterven en begraven worden niet ten ondergaat maar eeuwig blijft. Hier komen de perspectieven van het eeuwige leven voor heel ons bestaan in zicht, waarover het Woord Gods in het Nieuwe Testament zulke rijke beloften geeft.
Hier krijgt de levensverwachting vaste grond. Petrus, die op de dag van Jezus' opstanding, bij de tocht naar het graf, achterbleef bij zijn vriend Johannes, omdat hij lood in de schoenen had, jubelt later dat zij wedergeboren zijn tot een levende hoop door de opstanding van Jezus Christus uit de doden. Hij heeft de vensters der levensverwachting zien opengaan.
Is het wonder dat er een ononderbroken pogen is van Christus zelf om tot de vreugde over dit nieuwe Gods te leiden. Bijzonder rijk klinkt dat door in de groet waarmede Jezus de vrouwen, die verbaasd en verbijsterd ronddwalen, tegemoet treedt. Zijn „weest gegroet” is eigenlijk een opwekking: verheugt u! Hij rust niet eer zij op dit levensfeest de levensvreugde over dit nieuwe leven kennen, dat zij buiten zich zelf in Jezus Christus mogen vinden.
Een rijke kroon vindt dit levensfeest in de levensgemeenschap, die groeit rondom de opgestane Christus. Een Engelse lekeprediker heeft gezegd dat christenen net als koolplanten zijn; zij gedijen het best wanneer zij niet te dicht bij elkaar staan. Dit woord, dat van een sterk individualisme getuigt, wordt wel duidelijk weersproken op het levensfeest der opstanding. Zij komen al dichter bij elkaar te staan naarmate zij meer uit de nieuwe levensbron Christus gaan leven. Zij komen nu echt over de brug. Zij krijgen allen hun opdracht en zien hun levenstaak, voor de broeders, voor Jeruzalem, voor alle volken.

Het levensfeest opent wijde — geen vage — verten!

Want nu de Heer is opgestaan
Nu vangt het nieuwe leven aan;
Een leven door Zijn dood bereid,
Een leven tot in eeuwigheid.

Kremer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen