Hij komt als verlosser voor Sion

Sion dankt zijn grootheid, zijn vrijheid of zijn toekomst niet aan zichzelf!
Sion zou een onbekende en onbelangrijke heuveltop zijn ergens in het Judeese bergland, verdwijnend in de schaduw van de Libanon, niet te tellen bij de hemelhoge bergen, die God doet pal staan door Zijn kracht, ware het niet dat God Sion juist verkoren had om aldaar geëerd Zijn heerlijkheid te tonen.
Zij die in Sion wonen, zijn in zichzelf niet beter dan zij die b.v. in Babel wonen!
Hebben zij niet allen gezondigd en derven de heerlijkheid Gods?
Wie zal bestaan in Sion en in Babel als Hij verschijnt?
Maar zij die in Sion wonen delen in dat wondere voorrecht dat zij mogen weten wie God is, dat zij Hem mogen kennen als die God die achter het bloed woont. Hij heeft Zich als de God van Zijn eigen beloften verbonden met een eed van trouw aan dit volk. Hij wil onder hen wonen, vanuit Zijn gemeenschap daalt een stroom van zegeningen over hen. Zij weten van genade en vergeving, van vrede en troost van toekomst en zaligheid voor allen die Slons Vorst erkennen als hun Heer, en vast op Hem vertrouwen.
Maar als je dat nu niet doet?
Als je Sions God plichtmatig het Zijne tracht te geven en Sions Vorst niet erkent, noch nodig hebt als het Lam, door Wiens bloed je alleen verzoend met God vrede en toekomst hebt?
Als je meent dat alleen het inwoner zijn van Jeruzalem, je ook „in Sion geboren" doet zijn en het leven onder de bediening der verzoening in het verbond met God, je verwachting geeft van overwinning en heil, verlossing en zaligheid, — dan bedriegen we onszelf, zoals de inwoners van het oude Jeruzalem in Jesaja's dagen.
Men leefde gerust in Jesaja's tijd, al was de dreiging groot en er in feite geen vergelijk is tussen Jeruzalem en Babel.
Jeruzalem was de kleine rest van een eertijds glorierijk Koninkrijk en Babel de oprukkende macht van een alles onder de voet lopend wereldrijk.
In Jeruzalem leeft een volk dat de weg der verlossing weet, de weg van ontkoming uit het oordeel van de Heilige, die Zijn genade vergevend openbaart; in Babel een volk dat bij zijn eigen goden zweert en hooguit de God van Israël aan deze gelijk acht of Hem tracht te onderwerpen aan de glorie van hun goden.
De ontstellende boodschap die Jesaja moet brengen is, dat, omdat het volk hun hart aan God onthoudt, ook al roken Zijn altaren nog in de voorhof, Babel triumferen zal en Jeruzalem ondergaan.
Verstommen dan hier de adventsklokken die eeuwenlang geluid hebben en hoop gaven?
Gaan de beloften van God nu hun vervulling missen?
Zal Gods verlossing dan falen en zal er dies geen toekomst meer zijn?
Gaat God Zijn barmhartigheên, door Zijn gramschap dan afsnijden?
Laat God de vijandige machten, de wereld die Hem veracht, het volk der beloften dan ten onder brengen en Zijn eer roven?
Zal de kerk, de strijd om haar bestaan dan verliezen? Zal het geloof in het Kind, dan vervangen worden door het geloof in het menselijk genie?
Zal de zondemacht in ons leven, dan de vervulling van Gods beloften te niet doen?
Laten we niet al te gemakkelijk rechtzinnig zeggen: dat kan niet!
Wie in het licht van Gods grote liefde zijn eigen leven ziet, wie in het licht van Gods trouw de dagelijkse ontrouw van zijn eigen bestaan ontwaart, is niet vreemd aan de klacht: kan er voor mij nog advent, nog verwachting zijn?
Maar als dan dat volk om zijn ontrouw en zonde straks, dragende zijn eigen rijkdommen als buit voor de vijand weggevoerd wordt de nacht van de ballingschap in, dan grijpt Jesaja het klokketouw van Gods wonderlijk evangelie!
Over dat volk in al zijn onmogelijkheden luiden de adventsklokken van Gods genade met blijde klank: er zal een Verlosser voor Sion komen!
Toch? Ja, toch, ondanks alles, toch verlossing, omdat God niet laat varen het werk van Zijn handen! De genade Gods zal triumferen en als toonbeeld niet van een trouw volk met grote prestaties, maar van een trouwe God die het doet om Zijn Naam alleen zal Sion eeuwig staan en zeker wonen!
God zal het opnemen voor dat door eigen zonde krachteloos, door eigen schuld ver weggedreven volk!
Daarom is er heil, ontkomen aan het gericht, toch toekomst voor elk geslacht nu en in de toekomst omdat God Zijn Woord gestand doet en het niet zal doen wijken van ons en onze kinderen (vrs. 21).
Er zal een Verlosser komen, alleen uit het welbehagen van God, voor Sion, maar dan zal er ook bekering moeten zijn in Sion!
Namelijk voor degenen, die zich bekeren van de overtredingen in Jacob.
Jacob, de naam van de zo puur menselijke, bedriegelijke stamvader, die alles alleen dankte aan de verrassende trouw van zijn God.
De Verlosser is gekomen!
God heeft het gedaan, toch gedaan in een Hem miskennende wereld waarin ook de Zijnen Hem niet aannemen!
De kerstklokken blijven nog luiden van genade, van Gods mogelijkheden, neen, van Zijn zekerheden!
Wie zich tot Hem bekeert, vastlopend in al de onmogelijkheden van zijn dwaze hart, wie zich voor die Koning, de Verlosser Gods, het Kind van Bethlehem buigt om gelovig te hopen op Zijn genade alleen, die wordt behouden, die is behouden.
Die hoort engelen zingen boven een nachtdonkere wereld en het gaat meezingen in zijn hart: vrede — maar dan door U door U alleen, om 't eeuwig welbehagen.

de B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen