Ik ben verzekerd (6)

Hierin is de liefde, niet dat wij God liefgehad hebben, maar dat Hij óns heeft liefgehad en Zijn Zoon gezonden heeft tot een verzoening voor onze zonden. Het is niet alleen de verwondering van Johannes, de apostel dien Jezus lief had, die tot deze lofzang komt (1 Joh. 4:10)!
Ook Paulus roemt in dit zelfde geheim, deze zekerheid van zaligheid.
De wegen die nodig waren in hun leven, om hen tot deze levens roem te brengen zijn wel heel verschillend geweest!
Maar of onze weg meer gelijkt op de geleidelijke weg van Johannes, die onder de prediking van de voorloper de rijkdom van Gods liefde in het Lam Gods, dat de zonde der wereld wegneemt, ontdekte, óf dat ook ons een plotseling halt op eigen weg is toegeroepen, als op Paulus levensweg, ieder die God vreest zal deze grondtoon van de zang der eeuwigheid leren zingen!
Maar daar ligt dan ook de enig volstrekte zekerheid biedende grond!
Het geloof, dat nooit zekerheid vinden kan in de verraderlijke diepten van ons eigen hart, kan en moet alleen zekerheid vinden in de rotsgrond van ons behoud: God, die ons liefhad, toen wij nog vijanden waren!
Het is de strijd van het wankelmoedig hart om te geloven, ondanks zichzelf, waar zo dikwijls, zo veel ons beschuldigen moet.
Niet onze woorden — mooie, vrome woorden, plechtige belijdenissen die wij afgelegd hebben — Gods Woord alleen is betrouwbaar en waarachtig.
Niet onze, zo oprecht gemeende beloften de Here gedaan, maar Gods beloften alleen zijn getrouw.
Niet onze liefde, maar Zijn liefde alleen is de grond waarop wij bouwen kunnen.
Paulus roemt niet: meer dan overwinnaars omdat wij liefhebben!
Ik ben verzekerd, dat niets ons zal kunnen scheiden van de liefde van God.
En God heeft Zijn onbegrijpelijke zondaars liefde geopenbaard in Christus Jezus, onze Here.
Daarom zal het geloof, door de liefde werkzaam, ook alleen zekerheid kennen naar de mate dat we ons verlaten op de waarachtigheid van Gods beloften, die ja en amen zijn in Jezus Christus.
Of is het niet het onuitsprekelijke wonder in Paulus' eigen leven geworden dat die liefde Gods in Jezus Christus hem een halt heeft toegeroepen voor Damascus' poort? Zeker hij kende de naam van Jezus, maar het was in zijn ogen een leider, die het volk misleidde op een totaal verkeerde weg. Het was voor hem een onverteerbaar evangelie, dat Jezus de op de borst slaande tollenaar, die om genade vraagt, stelt boven de in zijn gerechtigheid en werken roemende Farizeeër. Hoe kan Jezus zeggen, dat hoeren en tollenaren, alleen door genade zullen voorgaan bij hen, die gebod op gebod en regel op regel onderhouden om de gerechtigheid bij God te verwerven?
In het vrome, zo stipt nette, godsdienstige leven van deze Farizeeër was geen plaats voor een Zaligmaker, die zondaren zaligt om niet en vijanden met God verzoent. Paulus meende in al zijn ijver om God te dienen naar de wet, wat te zijn. Het moet hem wel een pijnlijke, maar noodzakelijke ontdekking geworden zijn in de logeerkamer bij Judas in de Rechte straat te Damascus toen het gebod levend werd en hij stierf, toen heel het mooie zorgvuldig opgesierde beeld van zijn gerechtigheid aan scherven ging en er niets anders overbleef, dan een in de duisternis knielende mens, die beleed „ik, de grootste der zondaren".
Daar, in die dagen en nachten van veroordeling en schuld bleef maar één hoop over: vergeving te vinden, genade bij Hem, die hij vervolgd had, omdat hij Hem niet kende, maar die zich nu als de levende Overwinnaar aan hem had geopenbaard.
Maar als dan ook die boodschap van vergeving in Jezus naam tot hem komt en hij gelooft het woord der prediking gebracht door Ananias, gaat het nooit te doorgronden wonder voor hem open: Gods liefde in Christus Jezus voor hem!
Hij heeft niets meer te roemen in zichzelf! Onverdiende zaligheen heeft hij van zijn God genoten en dies kan hij en wil hij alleen maar roemen in vrije gunst alleen.
Leest u maar in vrs. 32 van Rom. 8: „Die ook Zijn eigen Zoon niet gespaard heeft maar heeft Hem voor ons allen overgegeven".
Dat is het wonder van Gods liefde in Christus Jezus, die een volkomen Zaligmaker is! Hij heeft alle schuld betaald en vijanden met God verzoend.
Daarom roept God ons bij het Kruis, bij de openbaring van Zijn liefde in Christus Jezus, zoals Hij tot ons komt in het evangelie van het bloed van het kruis.
Daar straalt het enig licht, daar is het enig rustpunt voor een mens, die alle zekerheden zich ziet ontvallen en met lege handen en een hart vol schuld alleen maar op genade zich kan overgeven.
We worden niet zalig omdat wij het willen, maar omdat God het wil.
Het is die liefde Gods, die zich in Jezus naar ons uitstrekt. Hij roept ons met de ernst van het evangelie. Want God betoont ernstiglijk en waarachtiglijk in Zijn Woord, wat Hem aangenaam is; namelijk dat de geroepenen tot Hem komen. Hij belooft ook met ernst allen, die tot Hem komen en geloven, de rust der zielen en het eeuwig leven. (D.L. III-IV,8)
Het geloof, dat al meer leert afzien van zijn werk en Gods werk leert aanbidden in zijn leven, waar Christus alleen zijn leven wordt, groeit heen naar die zekerheid; Hij heeft het gedaan, want Hij heeft: mij liefgehad met een eeuwige liefde, en daarom heeft Hij ook mij geroepen en getrokken met koorden van goedertierenheid.

de B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen