Licht ten tijde van de avond (5)

Een duistere avond
Al te lang is het geleden, dat we ons vorig artikel (no. 48 van ons blad) eindigden met een vraag.
Toch willen we, nu de oorzaken van de onderbreking achter de rug zijn, graag met u gaan denken over het antwoord.
Toen we schreven over de verzuchting: „kon ik het nog maar eens over doen" was de laatste zin, de vraag: „Is het vreemd, als er zulke schaduwen liggen over ons leven, dat ons hart het blijde licht mist ten tijde van de avond?" Hopelijk heeft u er eens over nagedacht en concreet in eigen leven gezocht naar oorzaken, die ons geestelijk een duistere levensavond kunnen bezorgen. Want als er schaduw valt, dan is het licht er, maar staat er iets tussen ons en het licht, waardoor wij in de schaduw komen.
En het Licht is er en het straalt vol van vergeving en troost in Hem, die in de duisternis van ons zondig leven op deze wereld wilde inkomen, opdat wij door Hem verlost in het geloof in Hem het licht des levens hebben zouden!
Als dan door genade dat licht onze troost is en geweest is in vroeger dagen, maar we nu zo in de schaduw leven, wat zit er dan tussen? Het is veel vruchtbaarder dit in eigen leven te onderzoeken biddend om Gods Geesteslicht bij Zijn Woord, dan te wroeten in het leven van anderen!
Het komt nl. nog al eens voor, vooral in tehuizen, waar de bejaarden zo dicht bij elkaar leven in een nogal besloten wereldje, dat er wel eens over elkaar gepraat wordt. Soms leent men maar al te grif het oor aan allerlei verhalen, zo in de trant van: weet je wel dat die, van kamer no. zoveel, vroeger . . . en dan worden de ondeugden, de misstappen, de zwarte bladzijden uit het levensboek van die ander, dikwijls nog met een vergrootglas, gelezen!
Het resultaat is dan dikwijls, naast bevrediging van eigen nieuwsgierigheid, een zekere zelfverheffing: zo, zo, die was dus vroeger ook al niet zo'n beste. Ik zou niet graag in zijn schoenen staan. 't Is toch wat, geen wonder dat hij nu heel wat te verwerken heeft en het eind naar zich toe krijgt!
Dat is dan die ander - en wie zich aan een ander spiegelt, spiegelt zich zacht!

Maar wijzelf? Hebben wij wel eens in de spiegel gekeken en dan niet dat befaamde spiegeltje aan de wand, maar de spiegel, die de Here ons voorhoudt in Zijn Woord? Hij zegt ons - en is Hij het niet waard? - dat Hij juist in de avond, als Hij door al zijn leidingen ons leven getrokken en geadeld heeft ons in het licht wil zien wandelen, als kinderen van het licht, met de blijdschap van het geloof en het uitzicht der hoop.
Of is het ook voor ons soms meer klacht dan vreugde, meer zuchten dan zingen, meer duisternis dan licht in de dagelijkse omgang met de Here?
Dan is het beter om in ons eigen levensboek de oorzaken na te speuren.
Want er kunnen in de avond concrete oorzaken liggen (en dan niet alleen) die als geloofsmoeilijkheden ervaren worden, maar een aanwijsbare achtergrond hebben in ons leven.
We noemden er de vorige maal enkele:

— het levenskruis, dat ons zo zwaar drukt, maar dat in feite te danken is aan het kiezen van eigen zondepaden, misschien al in de jaren van onze jeugd;
— onbeleden en verborgen zonden, waarop de duivel ons nu steeds wijst;
— bladzijden uit ons levensboek, die we er liefst maar uit zouden willen scheuren en waarover we ons nu diep schamen;
— barsten in ons huwelijk, - o, nee, het is nooit zichtbaar gebroken, maar het is ook nooit meer helemaal heel geworden, zodat man en vrouw stil, innerlijk voor elkaar gesloten, soms zelfs openlijk verwijtend naast elkaar leven;
— de onenigheid met een van de kinderen, eigen of aangetrouwd, met familieleden, die de drempel niet meer overkomen, want al weet je dat je diep in je hart moet erkennen niet helemaal in je recht te staan (en al zou je dat!), de minste en de eerste wil je toch op je oude dag zeker niet zijn! . . .

En de duivel lacht, en de Geest wordt bedroefd en we leven erover heen, al zó lang, dat we gewoon dreigen te raken aan de geestelijke duisternis.
Het gevaar kan zelfs aanwezig zijn, dat we dat nog schijn-vroom aankleden ook. We gaan niet zo gauw door de knieën! Want kijk, u behoort dan toch maar niet bij die mensen, die het altijd maar zo gemakkelijk en licht nemen, die altijd maar roemen kunnen en altijd lopen te getuigen en altijd maar licht hebben! U neemt het nogal nauw!
We kennen het gezegde nog wel - al raakt het jammer genoeg tegenwoordig wel in het vergeetboek -: een nauw leven geeft een ruim sterven!
Nu is het maar de vraag wat we onder een nauw leven verstaan. Dat is nog iets anders dan een leven dat altijd in de engte van de klacht zit en kijkt naar de klippen van de zonde.
Het is een leven dat zo nauw aan de Here verbonden is, dat zo dicht bij Hem leeft, dat het Zijn liefde. Zijn troost en vrede voor niets zou willen missen en zich daarom ver van de zonde houdt (of tracht te houden).
En die gemeenschap met de Here ligt zo teer. Daar kan en mag niets tussen zitten. Onze onbeleden zonden, onze zelfhandhaving, ons „niet de minste willen zijn" ons voortleven, zoal niet in haat en nijd, dan toch in ongenoegen met anderen, het is oorzaak dat de vreugde versterft, de vreugde wijkt en de duisternis op ons pad valt.
En als we mogen geloven, dat de Here het goede werk in ons begonnen heeft, als Hij die ons zo uitnemend heeft liefgehad ons geen vreemde is, dan kan het niet anders, dan hebben we er geen vrede mee.
Wat moet er dan gebeuren?
Dan zal de heiligmaking, door voortgaande ontdekking, steunend op de verlossing die in Christus Jezus is, alleen doorbreken met vrede en troost, als we ons daadwerkelijk bekeren!
Ruim de stenen op!
Geef de duivel geen plaats en maak rechte paden voor uw voet.
Keer weder tot mij zegt de Here en Ik zal tot u weerkeren.

De B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen