Geen zegen voor het Koninkrijk Gods?

De verdeeldheid
Het commentaar op dit voor de voorstanders van de E.O. verheugend bericht, vestigt de aandacht op de verdeeldheid, die er is tussen christenen in de breedste zin van het woord. Er is een Nederlandse Christelijke Radio Vereniging, opgericht in de twintiger jaren; er is een Evangelische Omroep, enkele jaren geleden opgericht en sedert 1 april 1970 enkele uren per week in de ether, maar nu per 1 oktober a.s. C-omroep en dientengevolge over meer zendtijd beschikkend.
In de kolommen van ons blad hebben we geen intensieve propaganda gemaakt voor de E.O. Eerst heeft de schrijver dezes zich zelfs critisch opgesteld toen de eerste berichten over de E.O. - toen nog D.E.O. genoemd - gepubliceerd werden. Toen er daarna een duidelijke mogelijkheid van een gereformeerde inbreng bleek te zijn, welke ook werkelijkheid werd en verschillende zaken recht werden getrokken heb ik me persoonlijk anders opgesteld en van harte meegewerkt in een bepaalde rubriek in deze omroep.
Van meetaf stond ik op het standpunt dat de opkomst van de E.O. naast de N.C.R.V. begrijpelijk was. Steun van de E.O. behoeft niet te betekenen oppositie voeren tegen de N.C.R.V. De N.C.R.V. heeft zeer zeker grote betekenis gehad en in verschillende opzichten heeft ze die betekenis nog voor de verbreiding van het Evangelie.
Het zou bepaald onjuist zijn de zegen te ontkennen die de N.C.R.V. vele jaren lang heeft verspreid.
Het is begrijpelijk dat velen onder ons de N.C.R.V. steunen en een critische houding innemen tegenover de E.O. Het zou zeker onjuist zijn om de zuiverheid van iemands kerklidmaatschap te laten afhangen van zijn politieke keuze, zijn dagbladabonnement en zijn omroep-lidmaatschap.
Zoals er geen kerk meer is in Nederland wier leden dezelfde krant lezen of op dezelfde partij stemmen of van dezelfde radiovereniging lid zijn, zo is dat van het begin af ook in onze Chr. Geref. Kerken het geval geweest. Men kan het betreuren dat we niet dezelfde consequenties trekken uit hetzelfde kerklidmaatschap. Maar hier spelen zoveel factoren een rol dat het niet mogelijk is om hierin zodanige veranderingen aan te brengen dat we gelijk stemmen, lezen en luisteren.
Dat betekent uiteraard niet dat geloof en kerklidmaatschap niets met genoemde zaken te maken hebben, maar de mondigheid van de christen brengt mee dat hem niet wordt voorgeschreven welke weg hij precies moet gaan. Hij moet en mag zelf zijn keuze bepalen, mits hij zijn keuze niet bindend aan zijn medebroeder oplegt en die keuze niet normatief gaat maken.
Om deze reden heb ik in de afgelopen maanden kunnen constateren dat velen van ons zowel de N.C.R.V. als de E.O. steunen.
Intussen de verdeeldheid in de ether onder christenen is een feit en komt door het besluit van minister Engels, die de wet heeft gehandhaafd en daar niet mee heeft gemarchandeerd, scherp onder de aandacht.
Maar was die verdeeldheid er in feite niet reeds?
Zou het niet zinniger zijn om naar de oorzaken af te dalen dan nu publiek aandacht op het verschijnsel als zodanig te vestigen?
De innerlijke verdeeldheid van de christenheid is een feit; de oprichting van de E.O. is een van de symptomen van deze situatie; niet het enigste, misschien wel een van de duidelijkste.

De achtergrond
Welke achtergrond heeft deze feitelijke verdeeldheid van de christenheid?
Het is duidelijk dat die oorzaak niet in enkele slagwoorden is aan te geven als bv. links en rechts, horizontaal en vertikaal, al hebben die er wel iets mee te maken, maar ze dekken het verschijnsel lang niet in z'n geheel.
Men kan eerst vragen: de verdeeldheid in de ether is erg, maar is de verdeeldheid van de kerken niet veel erger? Als de grote Hogepriester heeft gebeden: „opdat zij allen één zijn, gelijk Gij, Vader, in Mij en Ik in U, dat ook zij in Ons zijn; opdat de wereld gelove, dat Gij Mij gezonden hebt" dan is de kerkelijke verdeeldheid in de genoemde gedachtengang evenmin te taxeren als een zegen voor het Koninkrijk Gods.
Nu kan men zeggen: goed, die kerkelijke verdeeldheid is verschrikkelijk, maar we hadden dan tot dusver nog één grote Christelijke Radiovereniging. En nu zijn er twee omroepen, die elk op hun wijze het Evangelie willen uitdragen, althans vanuit de achtergrond van het Evangelie door de ether zich presenteren. En hier komen nu juist de verschillen openbaar, die m.i. steeds meer zullen doorwerken en die een geestelijke achtergrond hebben. Het zijn verschillen, die nu niet zo vaak worden geformuleerd; die meer worden aangevoeld, dan uitgesproken. Het is m.i. het verschil over de vraag: is het voldoende dat een christen zijn werk etc. doet en is de zaak daarmee af of moet een christen zijn werk etc. ook christelijk doen?
Zijn we klaar met te zeggen: wij zijn christenen en zij zijn ook christenen en nu zijn wij samen één en is deze betuiging zonder meer genoeg? Of zullen die christenen elkaar ook op hun christen-zijn kunnen aanspreken en zullen zij samen ook christelijk bezig zijn?
Is het voldoende om te verklaren: de Bijbel is Gods Woord en ik geloof in de God van de Bijbel of moet die gehoorzaamheid aan het Woord van God ook uitkomen in al mijn doen en laten, mijn werk en ontspanning?
De gevolgen van het verschillend benaderen en beantwoorden van deze vragen komen hoe langer hoe meer openbaar.
We constateren vandaag een voortgaande verwereldlijking, „een ongeestelijke instelling", een wijze van spreken, leven, handelen, christen- zijn, waarin we het specifieke van het geloof niet meer ontdekken. We gaan veralgemenen. Het bijzondere wordt het algemene. En dit algemene is het zuiver menselijke. Deze gedachtengang is „in". De grenzen worden daardoor uitgewist; het christelijke gaat verbleken. Genade is geen wonder meer.
Tengevolge hiervan gaat er een nog niet scherp getekende, maar toch langzamerhand duidelijk wordende scheidslijn openbaar worden.
Dit ligt m.i. op de achtergrond van de verdeeldheid, ook in de ether.
Uiteraard is dan een vraagteken te zetten achter de uitspraak dat deze verdeeldheid geen zegen voor het Koninkrijk Gods is. Dat kan geen N.C.R.V. en geen E.O. en niemand uitmaken en vaststellen, als ieder getrouw is. De Bijbel is in dat opzicht ruimer.
Gelukkig ook maar.

De praktijk
Het zal er in de toekomst om gaan dat de innerlijke verdeeldheid, die christenen en kerkleden scheidt, overwonnen wordt. Dat is een zin, die gemakkelijk wordt neergetikt, maar die in werkelijkheid het hele probleem is van deze tijd. Het houdt immers in dat de tendenzen van de verwereldlijking die in pers en radio, in school en politiek doordringen, worden verdreven; dat de veralgemening wordt teruggedrongen; dat het geloof in de Here Jezus Christus in al z'n kracht wordt gezien en dat dit geen algemeen kerkgeloof, maar een persoonlijk levend geloof moet zijn, geworteld in een persoonlijke keuze; dat de vreze des Heren het beginsel is van alle wijsheid en richtinggevend voor alle ethische en culturele vragen.
Het was m'n bedoeling in dit artikel alleen maar aan te stippen. Hier zit heel veel aan vast. Het is altijd jammer dat we over de consequenties van het geloof niet te veel spreken, maar onze eigen weg gaan. Of betreft het alleen maar de details? Ik hoop het. Als we dan in de hoofdlijn maar één zijn en weten waar het om gaat. Dan is een verschillende keuze niet het ergste en herkennen we elkaar toch.
Overigens - de moeilijkste tijd komt nu aan voor de E.O. Deze omroep zal nu moeten laten zien dat zij vanuit het Evangelie zich anders presenteert dan haar collega.

J.H.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen