Het gebed voor de vervolgde kerk

Vreemd?
De teneur van deze brief is: welke kerk beantwoordt nu meer aan het beeld dat de Heiland ons van de kerk geeft: is de situatie van de vervolgde kerk abnormaal of is onze situatie in het Westen de normale toestand voor een kerk, die wil leven naar Gods Woord?
Een boeiende kwestie.
Wij zijn zo gewend aan onze vrijheid en we vinden het zo vanzelfsprekend dat we een plaats hebben in ons land; dat met de kerk gerekend wordt; dat dienaren der kerk op hun tijd erkend worden, ridderorden krijgen, hun geen stroobreed in de weg gelegd wordt, dat we meewarig het hoofd schudden wanneer we horen van vervolging, haat, vijandschap, arrestatie, broodroof, marteling en wat dies meer zij. Maar is dit in feite niet de normale behandeling waarop zij, die van Christus zijn moeten rekenen?
Heeft Christus Zelf niet gezegd: Zij hebben Mij gehaat; ze zullen ook u haten. En: Ik zend u als schapen temidden van de wolven.
Staat het niet duidelijk in de Bijbel; die godzalig willen leven zullen vervolgd worden? En: in de wereld zult gij verdrukking hebben?
Om nog een woord te citeren van de apostel Petrus: Laat de vuurgloed die tot beproeving dient, u niet bevreemden, alsof u iets vreemds overkwame. En direct daarop: Integendeel, verblijdt u naarmate gij deel hebt aan het lijden van Christus. De geciteerde teksten, die met andere te vermenigvuldigen zijn, maken heel duidelijk dat beproeving en vervolging, smaad en laster om Christus' wil geen vreemde zaak is in het christelijke leven. Zalig zijn zij die vervolgd worden om der gerechtigheid wil.
Het is goed dat wij herinnerd worden aan deze kant van het christelijke leven, die wij dreigen te vergeten of die misschien in ons gedachten- en leefklimaat geen rol meer speelt. Wij zijn het normale abnormaal gaan vinden en wij vinden het abnormale normaal. Wij hebben het zo lang goed gehad als christenen. Wij kennen geen vervolging op welke manier ook sinds in ons land de Afgescheidenen werden vervolgd. Wij delen in de rechten van de mens en verheugen ons in de vrijheid van geweten en van meningsuiting.
Maar de christenen achter het IJzeren Gordijn leren weer iets van het eigenlijke van het christen-zijn verstaan. Zij weten wat het zeggen wil het kruis van Christus te moeten en te mogen dragen en zij worden teruggeworpen op het wezenlijke van het christelijke geloof.

Onze situatie
Onze situatie is geheel anders met als consequentie dat wij bezig zijn te verleren wat het zeggen wil christen te zijn. Wij denken dat wij als christenen recht hebben op een leven vol vrijheid. Wij schuwen de beproeving. Ook in ons persoonlijk leven. Het komt nog teveel voor dat kerkleden God de schuld geven van allerlei tegenslag en maar niet kunnen begrijpen dat je als christen in diepe wegen geleid wordt. Terwijl het juist een teken van Gods zorg en opvoeding kan zijn, wanneer de Here ons apart neemt en Zijn eigen weg met ons gaat.
Het kan niet genoeg worden gezegd: die de Here liefheeft kastijdt Hij. In die kastijding te delen is een bewijs van het kindschap. Dan zijn wij geen bastaarden!
En wat het leven van de christenen betreft in het vrije Westen: wij zijn wel erg verwend en daardoor wereldgelijkvormig geworden.
Wij zijn geen vervolgde kerk. Wij menen dat er gebeden moet worden voor de vervolgde kerk. En dat is juist. Alleen laten we niet bidden uit meewarigheid alsof de vervolgde kerk iets vreemds overkwam. Laten wij bidden om kracht in de beproeving, opdat zij volharden mogen. En laten wij tegelijk bidden voor hen, die hen vervolgden. Blijft het gebod niet gelden: Bid voor hen, die u geweld aandoen? Zouden we niet heel concreet moeten bidden voor de bekering van Mao en Podgorny?
Daarbij dient tegelijk allerminst vergeten te worden dat wij zelf misschien nog wel meer gebed nodig hebben dan de vervolgde christenheid.
Wij? - vraagt u verwonderd.
Ja, wij, vrije kerk in West-Europa.
Wij, die zondag aan zondag in vrijheid kunnen opgaan naar Gods huis, maar die het niet meer waarderen en daarom van dit voorrecht niet genieten en het als christenheid in zijn geheel niet meer als een voorrecht zien.
Welke kerk zou meer in nood zijn - de kerk in Rusland of de kerk in Nederland? Vermoedelijk is onze geestelijke nood groter dan die van de kerk in landen, waar het geloof in feite wordt verboden.
Met al onze vrijheden zwerven wij van het geloof af en gaan wij onze eigen weg; wij vergeten God of wij passen Bijbel en geloof aan onze eigen gedachten aan.
Wij willen God dan nog wel dienen, maar het moet ons niet teveel kosten en we moeten geen offers behoeven te brengen.
Wij willen voor onze godsdienst graag wat terugzien.
En als we dat niet krijgen, dan is Holland in last en dan heeft de kerk het gedaan en dan is het geloof een bedenkelijk ding.
Maar de kerk die vervolgd wordt en die ondanks dat trouw blijft, die wordt teruggeslagen op het meest wezenlijke van het geloof; die weet weer waar het om gaat en wat de eigenlijke kracht van ons geloof is.
Zoals in ons persoonlijk leven dagen van tegenspoed niet de slechtste zijn voor ons geloof zo is het ook met de kerk in haar geheel. Niemand behoeft de tegenspoed naar zich toe te halen en niemand behoeft de Here de weg voor te schrijven. Maar feit blijft dat we bij tijden kunnen verlangen naar een andere tijd, waarin het wat minder gemakkelijk gaat om kerk en christen te zijn. Misschien dat we het dan gingen waarderen.
Daarom is er gebed nodig voor de geestelijke nood, waarin wij ons vandaag bevinden.
Gebed voor de vervolgde kerk?
Ja, maar geen egoïstisch gebed; geen gebed in de zin van de laatste regel van ps. 33: 11: Weer steeds alle smart. Dat vind ik altijd een onjuiste ongeestelijke berijming. Laten we liever zingen: heilig alle smart.
Omdat we graag smart willen hebben? Neen, dat niet - niemand begeert dat. Maar het belangrijkste is dat de smart die in ieders leven een plaats krijgt - gezien of ongezien - geheiligd wordt.
Zo bidden we ook voor de vervolgde kerk: niet laat het a.u.b. spoedig ophouden, maar heilig het kruis van de vervolging.
Bovenal bid voor de kerk in deze landen, bid voor eigen kerk en voor heel de christenheid, opdat we niet in geestelijke slapheid en onverschilligheid ondergaan. Laat er geestelijke kracht openbaar komen in deze tijd.
Zoals het moeilijker is om in voorspoed dankbaar dan in tegenspoed geduldig te zijn, zo is het moeilijker om in een tijd van welvaart echt een levende kerk te zijn dan in een tijd van vervolging.
De geestelijke gevaren die ons bedreigen zijn groter dan de gevaren, waarin een vervolgde kerk deelt.

Op die kant van de medaille te wijzen was het doel van dit artikel.

J.H.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen