De wet van het tarwegraan

In hoofdstuk 12 van zijn Evangelie zegt Johannes, dat het volk zich opmaakt om het Paasfeest te vieren. In vs. 20 deelt hij mee, dat er ook enige Grieken naar Jeruzalem opgekomen waren, opdat zij op het feest zouden aanbidden. Deze Grieken behoorden tot die heidenen, die zich tot Israëls godsdienst aangetrokken gevoelden. Zij mochten in het voorhof der heidenen verkeren. Het deelnemen aan de Paasmaaltijd was hun verboden. De middelmuur des afscheidsels was nog niet weggenomen. Maar weldra zal Christus het bewerken.

Deze Grieken nu, zegt vs. 21 gingen naar Filippus. Zij stellen Filippus een vraag: „heer, wij wilden Jezus wel zien". Zij verlangen een gesprek, een onderhoud met Jezus. Filippus vindt het verzoek niet zo eenvoudig. Zal Jezus deze Grieken willen ontvangen? Filippus zit met het verzoek. Hij gaat met de vraag naar Andreas. Na onderling overleg brengen zij het verzoek aan Jezus.
Johannes deelt ons echter niet mee, dat Jezus deze Grieken ook ontvangen heeft. Van een rechtstreeks antwoord aan hen lezen we al evenmin.
Toch heeft de vraag van de Grieken Jezus diep getroffen en ontroerd. Hier komen heidenen naar Hem vragen. Het opent voor Christus een wijd vergezicht. De profetie zal in vervulling gaan. Het zal de heerlijkheid van Christus zijn.
Na het verzoek van de Grieken richt Christus zich tot de Apostelen in een antwoord: „De ure is gekomen, dat de Zoon des Mensen zal verheerlijkt worden."
Deze heerlijkheid zal er niet komen door zich als koning te laten huldigen onder vervalsing van Zijn Koningschap. Zijn heerlijkheid zal komen door Zijn lijden en dood heen. Zijn borgtochtelijk lijden en sterven zal vrucht dragen. Het zal ook tot zegen voor de heidenen worden.
Christus zal de weg van het tarwegraan gaan. Die ure is nu gekomen. Christus maakt duidelijk, dat het niet zal gebeuren op aardse wijze, maar op een bijzondere manier. De heerlijkheid zal komen naar de levenswet van het tarwegraan. Vlak voor Zijn sterven zegt Hij: „Voorwaar, voorwaar, zeg Ik u, indien het tarwegraan in de aarde niet valt en sterft, zo blijft het alleen; maar indien het sterft, zo brengt het veel vrucht voort".

Het bijzondere in de ontwikkeling van de graankorrel is, dat de korrel sterven moet om vrucht voor te brengen. Als de landbouwer het graan op de zolder bewaart, blijft het op zichzelf.
De graankorrel moet de grond in. De korrel moet sterven. Eerst dan als de graankorrel sterft, brengt zij vrucht voort. De halm moet ook eerst verdorren om de vrucht te doen rijpen. De stervenswet van de graankorrel is haar levenswet. In de weg van het sterven komt de oogst. Uit haar sterven wordt leven geboren. Haar sterven dient zo haar leven. Deze levenswet van de graankorrel was er in het paradijs al. Daar was ook haar stervenswet haar levenswet. Nu, in de graankorrel ligt de drang om zich te vei meerderen. Blijft zij op zichzelf, dan is er geen oogst te verwachten. Sterft zij, dan komt er een rijke oogst. Door te sterven brengt zij leven, vrucht voort, dertig-, zestig-, honderdvoud. Het ruisende graan op de akker wordt geoogst.
Nu in dat teken staat het werk van Christus. Hij is het ware tarwegraan. Was Christus bij de Vader gebleven, was Hij als de graankorrel gespaard, bewaard gebleven, dan was Hij onvruchtbaar gebleven. Zijn leven zou zondaren in hun geestelijke dood hebben gelaten. Zijn leven was hun dood.
Maar wonderlijke genade, nooit te peilen liefde, Christus is de weg van het tarwegraan gegaan.
Zijn lijden, Zijn sterven, Zijn ondergaan is smartelijk en toch brengt het geen smart, maar leven. Hij sterft de Borgdood, om leven aan te brengen. Hij zal zaad zien. Door te sterven draagt Hij veel vrucht. Christus, de stervende graankorrel brengt een oogst voort, die niet uit te drukken is in procenten. Een nieuwe mensheid uit joden en heidenen is Zijn vrucht, Zijn heerlijkheid.
En deze gang van Christus naar de wet van het tarwegraan als een wet van het koninkrijk Gods werd nodig. Nodig om onze zonde, om onze doodstaat, waar wij van nature in verkeren. Onze staat des doods maakte Zijn borgwerk nodig. Wij zouden nooit het ware leven kunnen terug ontvangen, wanneer Hij niet als Borg de weg van het tarwegraan gegaan was. Dit is nu wel zeer ontdekkend en vernederend voor hoogmoedige mensen. De joden wilde deze weg niet. Zij hebben zich er aan geërgerd. Het ging tegen hun vlees en bloed in. In de weg van wetsbetrachting, zochten ze het leven. Hun hoogmoedige hart kwam tegen een stervende Christus in verzet. De discipelen wilden deze weg ook niet. Zij hebben Christus' gang moeten leren zien. Ons hart ligt het al evenmin. Onszelf leren zien, zoals wij waarlijk zijn, is ons hart afkerig van.
Als we in geloof Christus' gang van het tarwegraan leren zien, dan valt onze hulpeloosheid, onze zonde, onze geestelijke ontreddering door de zonde open.
Uit onszelf is er dan niets te verwachten. Maar uit Christus is alles te verwachten. In Zijn sterven ligt het leven. Zijn liefde bloeit dan voor ons open. Hij verwierf het leven. Hij geeft het ook. Zo lief had Hij zondaren, dat Hij voor hen stierf. Deze liefde zal verwondering wekken bij wie haar leert kennen. Een liefde uit enkel ontferming.
In vs. 25 zegt Johannes in zijn Evangelie: „Wie zijn leven liefheeft, zal het verliezen; en wie zijn leven haat in deze wereld, zal het bewaren tot het eeuwige leven". Wie wil blijven leven naar eigen natuurlijke bestaan, zal het leven verliezen. Het niet willen sterven aan eigen ik, aan de zonde, aan de wereld, zal alles doen verliezen. Het leven zal ten gronde gaan. Zelfbehoud is zelfverlies. Wie niet met Christus sterft, met Hem gekruisigd wordt, zal ook niet met Hem opstaan.
Hoe hard zijn we als we nog onbekeerd leven. We gaan tegen Zijn liefde in, die zondaren zoekt.
Hard tegen ons zelf, omdat we de dood kiezen boven het waarlijke leven.
Er is een veiliger weg. Wie zijn leven haat in deze wereld, om Christus wil er aan sterft, zichzelf verliest, die zal het bewaren tot het eeuwige leven.
Zelfverlies, is zelfbehoud. Het zal in de weg van het ware geloof, van de goede strijd alleen kunnen. Wie het geestelijk sterven leert, zal eeuwig leven. De groeve der vertering wordt voor de ware christen tot een Godsakker, tot een zaaiveld, waar Christus de zaadkorrels zaait, opdat op Zijn dag de vrucht van Zijn werk eeuwig openbaar zal komen.
In Hem kan het, mag het.
Hier zal dan ook de heiligmaking moeten zijn door Hem. Staan wij daar naar?
In het koninkrijk Gods is de gang: sterven aan ons zelf. Christus zegt: „hierin is Mijn Vader verheerlijkt, dat Gij veel vrucht draagt". Dragen wij vrucht door Hem, die de weg van het tarwegraan ging? Is het ons begeren, vragen, zoeken, jagen, om Zijn onuitsprekelijke liefde, waar Hij Zijn kinderen mee lief heeft, te bezitten?
Er is een doodslijn en een levenslijn.
Ongeloof, onvernieuwd leven, is de doodslijn.
Geloven in Hem, die de wet van het tarwegraan ging, is de levenslijn. Door sterven, leven.
In Christus kan het alleen, mag het ook door Zijn liefde. Eens zal de oogst op de akker der eeuwigheid ruisen.

H.U. Westerterp

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen