Getuigen

We kunnen 't wel eens moeilijk hebben met de juiste formulering van de betekenis van wat op het eerste christelijke Pinksterfeest gebeurde. Zeker, 't is ons wel duidelijk dat, toen de Heilige Geest werd uitgestort, Hij is komen wonen in de gemeente van de Here Jezus Christus, maar wat is de bedoeling daarvan geweest, wat is de boodschap van die uitstorting van de Heilige Geest?

We hebben 't met de formulering hiervan wel eens moeilijk, dunkt me, omdat we gevaar lopen om eenzijdig een bepaalde werkzaamheid van de Geest naar voren te brengen en daarmede een andere werkzaamheid van de Geest min of meer te verwaarlozen.

We leggen in de regel op het werk van de Heilige Geest deze nadruk, dat Hij ons deel doet hebben aan het heilswerk van Christus. Hij eigent ons toe wat Christus voor de Zijnen heeft verworven. Hij is het, die de wedergeboorte werkt, die het geloof werkt, die de bekering werkt, die ons leven vernieuwt. En dat is allemaal waar en noodzakelijk!

Maar wanneer dat eerste Pinksterfeest van de christelijke kerk aanbreekt, zijn we hiermee niet klaar! Die kleine gemeente van de Here Jezus daar in Jeruzalem bezat reeds de Heilige Geest. Haar leden waren door een oprecht, hartelijke liefde aan de Heiland verbonden, ze waren wedergeboren, ze waren bekeerd, ze geloofden in de Here, - en dat is allemaal van de Heilige Geest. Dus, dan moet dat komen van de Geest op de Pinksterdag een bijzondere betekenis en bedoeling hebben.
En aan die bedoeling worden we herinnerd door een woord van de Here Jezus, dat al te veel wordt vergeten, een woord dat Hij heeft gesproken op de dag van Zijn hemelvaart, toen Hij aan Zijn discipelen de opdracht gaf om te Jeruzalem te blijven wachten op de vervulling van de belofte dat zij de Heilige Geest zouden ontvangen, en dan voegt de Here daar deze woorden aan toe: „maar gij zult Mijn getuigen zijn". En daar hebben we de bedoeling en de betekenis van de uitstorting van de Heilige Geest!

In het werk van de Heilige Geest strekt Christus Zijn reddende handen uit naar de wereld, en in de uitstorting van de Geest wordt de kerk van Jezus Christus ingeschakeld in Gods heilsplan met de wereld. De kerk wordt mobiel gemaakt, ze wordt instrument van de wereldveroverende greep van Christus. Ze heeft deel aan Zijn heil, aan Zijn weldaden, en van daaruit krijgt ze nu ook deel aan Zijn verlossend werk, dat universele betekenis heeft. Elke verloste wordt nu „mede-arbeider Gods". Jezus Christus neemt hem in Zijn dienst. En dat alles geschiedt door de Heilige Geest, die de gelovigen toerust tot hun taak. Langs die weg wordt dan Gods plan met de wereld volvoerd.
Heel de uit elkaar geslagen wereld met al haar spanningen en tegenstellingen en conflicten en noden en ellenden moet eenmaal weer worden gemaakt tot een harmonisch geheel. De mensheid zelf kan dit nooit tot stand brengen; ze kan wereldrijken bouwen en met geweld eenheid proberen te scheppen, maar het zal altijd mislukken, want ze kan de zonde, die ontreddert en vernielt, niet te niet doen. God zelf zal het doen, en Zijn voornemen zal worden volbracht, in Christus Jezus, door de Geest.

In dat werk is de kerk mee opgenomen als middel in Gods hand, de kerk, die gebouwd is op het fundament van apostelen en profeten en die „goed ineensluitend, opwast tot een tempel, heilig in de Here, in de Geest", Ef. 2:20 v.d.

Met die bedoeling heeft de Here de Heilige Geest uitgestort in de gemeente te Jeruzalem.
Het gaat dus niet om die gemeente daar als zodanig, maar om vanuit en door die gemeente de aanval te openen op de wereld, om het evangelie te brengen onder de volken, opdat Christus een Koning zal zijn over een schare, die niemand tellen kan, uit alle geslacht en volk en natie, een schare, die Hem eenmaal de dank en de lof zal brengen: „Gij hebt ons Gode gekocht met uw bloed en Gij hebt ons onze God gemaakt tot koningen en profeten".

Vandaar, dat Petrus in zijn pinksterpreek er op wijst, dat het de verhoogde Christus is, die, om tot dat doel te komen, de Heilige Geest heeft uitgestort, opdat Zijn kerk het woord van de verzoening zou uitdragen over de wereld, en opdat zo langs de weg van verzoening en herschepping de Drieenige God weer zou geraken tot Zijn oorspronkelijk scheppingsdoel, namelijk dat Hij zal zijn alles en in allen.

Dat ligt in Pinksteren opgesloten.
Daarom betekent Pinksteren ook de doorbraak van het afgezonderd wonen van Israël. Pinksteren maakt de kerk tot „wereldkerk". Want van nu af aan gaat de Zoon van God niet alleen uit Israël de uitverkorenen vergaderen, met uitsluiting en terzijdestelling van de andere volken, maar uit het ganse mensengeslacht.
Pinksteren is het begin van het veroveren van de wereld voor Koning Jezus, opdat Hij, wanneer de Geest klaar is met Zijn werk, de door de Geest toebereide, versierde bruid aan de Vader zal voorstellen en met haar de nieuwe hemel en de nieuwe aarde zal bewonen.
Dat is 't perspectief van Pinksteren!

Wat een toekomst gaat Christus' kerk tegemoet!
Het is niet te geloven!
Maar wij GELOVEN het, want het Woord van de Heilige Geest, dat eeuwig zeker is, openbaar en verzekert het ons.
„Welzalig, die gelooft!"

L.(Lisse), B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen