Gebedsleven (III)

Spreken met God
Bidden is spreken met God!
Dat kan, dat mag: spreken met GOD!
Het is het grootste wonder van Gods ontfermende liefde, dat de Eeuwige, de heilige God wil luisteren naar de stem van een zondig, Hem vijandig mens. God geeft de mens niet over aan de door hemzelf over zich en zijn wereld ingeroepen vloek der zonde!
Hij laat hem niet als een eenzame zwerver, die wanhopig vechtend tegen de dreigingen van dood en verderf, zijn weg gaat naar de eeuwige nacht, aan zijn zelfverkozen lot over.
De rechtvaardige en heilige God heeft geen lust in ons verderf!
Wij geloven dat onze goede God, door Zijn wonderlijke wijsheid en goedheid, ziende dat zich de mens alzo in de lichamelijke en geestelijke dood geworpen en geheel ellendig gemaakt had, Zichzelf begeven heeft om hem te zoeken, toen hij al bevende voor Hem vlood, en heeft hem getroost, belovende hem Zijn Zoon te geven, die worden zou uit een vrouw, om de kop der slang te vermorzelen en hem gelukzalig te maken. (N.G.B. art. 17)
Dat is het geheim van onze God, dat we uitdrukken in het woord „welbehagen".
Onze God is niet de starre vertoornde en in Zijn straffende gerechtigheid zichzelf handhavende God. Hij is de bewogene in zichzelf, die God die liefheeft, vijanden liefheeft. Hij is de eerste en blijft de laatste en elk hart dat Zijn verlossende genade mag ervaren zal dan ook alleen maar kunnen roemen in Hem: door U, door U alleen om 't eeuwig welbehagen.
God is de eerste en omdat God tot mensen, tot ons spreekt, kunnen en mogen wij tot God gaan, tot God spreken, bidden.
Daarom wordt ons gezegd, en het is een van de grondregels van het gebed: „Want wie tot God komt, moet geloven dat Hij bestaat en een beloner is voor wie Hem ernstig zoeken" (Hebr. 11:6).
God is de eerste die spreekt.
Hij spreekt tot ons, komt tot ons met Zijn Woord, Zijn beloftewoord, veroordelend en behoudend.
God spreekt zó maar niet een Woord in het algemeen ongeadresseerd tot alle mensen, Hij heeft - en dat is het bijzonder verantwoordelijke voorrecht waarschijnlijk van verreweg de meesten die dit lezen - ons met onze kinderen opgenomen in Zijn Verbond.
Onder ede bevestigd, adresseert God Zijn Woord, Zijn beloften en bedreigingen, heel persoonlijk aan ons. En opdat wij niet vergeten noch er aan twijfelen, laat Hij Zijn beloften met het uiterlijk teken van het bloed van Christus aan onze eigen voorhoofden bezegelen!
God spreekt als de eerste tot ons. Hij spreekt ons persoonlijk aan.
Als je daarover gaat denken, dan wordt het een niet te verklaren wonder. De eeuwige GOD spreekt mij aan, denkt dus aan, mij en wie ben ik, nietig en klein en voor Hem zo onbetekenend mensje onder zo onnoemelijk velen?
En ik mag in mijn gebed Hem aanspreken, de eeuwig volmaakte heilige God, die naar mij luisteren wil!
Als je daar iets van beseft, dan wordt bidden toch wel wat anders, dan even bidden in een vormelijke sleur!
Wat maken wij er toch dikwijls maar wat van, wat oefenen wij ons weinig in de omgang met God. Wat hebben we de Geest der genade en der gebeden toch bitter hard nodig!
Als je recht ziet wat bidden is, dan wordt het toch wel een diep ootmoedige, heilige zaak die eerbied vraagt en bij alle gepaste vrijmoedigheid waartoe de Here ons uitnodigt schuchterheid in het naderen tot Zijn troon.
Maar dan komen voor het oprechte gebed hieruit ook direct twee elementen naar voren. Bidden wordt dan luisteren en antwoorden.
Niet eerst bidden, spreken tot God en dan luisteren of God ook antwoord geeft. Eerst luisteren voor wij gaan spreken, luisteren naar God voor wij spreken tot God.
God heeft mij wat te zeggen en Hij spreekt mij persoonlijk aan.
Daarom, zal ons gebed inhoudvol en zinvol, zijn dan zullen wij moeten leren luisteren naar en acht geven op Zijn Woord. Wat wij de Here te zeggen hebben in onze gebeden zal ten diepste een antwoord moeten zijn op wat Hij ons zegt.
Dan wordt ons bidden niet maar een spreken tot God waarbij wij afwachten en misschien wel betwijfelen of Hij ons hoort en er antwoord zal komen. Het wordt dan veelmeer een spreken mét God een gedurige omgang, een gesprek met de Here waarin wij eerst naar Hem en Hij naar ons wil luisteren. Een bidden waarin we de Here aangrijpen op Zijn eigen Woord!
Dan gaan we met de beloften naar de Belover en als er geen enkele grond in ons is dat God ons horen, laat staan verhoren, kan dan blijft die éne hechte grond: Here, U hebt het toch beloofd!
De innerlijke armoede, de weinige geloofskracht van vele van onze gebeden met soms een stille twijfel of bidden wel helpt en of het allemaal wel zin heeft, is voor een niet gering deel gelegen in het feit dat wij dikwijls in ons bidden alleen aan het woord zijn en God niet aan het Woord laten. En waar het gebed een alleenspraak is daar kan het psychologisch wellicht rustgevend zijn omdat we voor onszelf onze problemen en noden eens geformuleerd en uitgezegd hebben, maar daar ontbreekt de grond van het gelovig vertrouwen dat God ons hoort en om Christus' wil verhoren wil. Dat is de grond die we alleen maar gelovig hebben in Gods eigen Woord, en dat niet alleen het profeten woord van de oude dag, want Hij heeft in de laatste tijd, deze bedeling, tot ons gesproken door Zijn Zoon, Jezus Christus. Neem dan tijd om te knielen en spreekt dikwijls met God!

de B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen