Het spreken in tongen volgens het Nieuwe Testament (III)

In het vorige artikel zagen we, dat door de gemeente van Corinthe het spreken in tongen sterk op de voorgrond geplaatst werd. Hiermee hing samen, dat die leden van de gemeente die deze gave niet bezaten niet voor „vol" werden aangezien. Zij kenden ook minderwaardigheidsgevoelens ten opzichte van hen die deze gave wel bezaten. Dat blijkt heel duidelijk uit het beeld van het ene lichaam met de vele leden dat Paulus gebruikt in 1 Cor. 12:12-27. De verschillende leden van het lichaam mogen elkaar niet minachten, omdat zij niet hetzelfde bezitten. Dat gebeurde dus kennelijk in Corinthe. Zij die niet hetzelfde bezaten als anderen werden daarom geminacht. Gezien het expliciet naar voren halen van het spreken in tongen door Paulus zal bij dit „gemis" waardoor sommigen in de gemeente van Corinthe geminacht werden, wel primair gedacht moeten worden aan het gemis van de gave van de tongentaal. Geen wonder, dat zij die deze gave misten daar tot iedere prijs - d.w.z. ten koste van de liefde - naar streefden. In 1 Cor. 14:12 spreekt Paulus in het algemeen over het streven naar „geestelijke gaven". In het verband waarin deze uitdrukking staat moet Paulus daarbij evenwel toch in het bijzonder aan het streven naar de gave van het spreken in tongen denken.
Tegen dit hele klimaat waarin in de gemeente van Corinthe het spreken in tongen terecht gekomen was verzet Paulus zich fel. De een mag in de gemeente niet op de ander neerzien, omdat niet allen dezelfde gave van de Geest ontvangen hebben. De Geest deelt aan ieder in de gemeente zijn gaven uit gelijk Hij wil (1 Cor. 12:11). „Want de een wordt door de Geest gegeven met wijsheid te spreken en de ander met kennis te spreken krachtens dezelfde Geest; de een geloof door dezelfde Geest en de ander gaven van genezingen door die ene Geest; de een werking van krachten, de ander profetie; de een het onderscheiden van geesten en de ander allerlei tongen en weer een ander vertolking van tongen" (1 Cor. 12:8-10). Daar komt Paulus in het slot van het hoofdstuk opnieuw op terug: „En God heeft sommigen aangesteld in de gemeente, ten eerste apostelen, ten tweede profeten, ten derde leraars, verder krachten, daarna gaven van genezing, bekwaamheid om te helpen, om te besturen en verscheidenheid van tongen. Zijn zij soms allen apostelen? Allen profeten? Allen leraars? Allen krachten? Hebben soms allen gaven van genezing? Spreken soms allen in tongen? Vertolken zij soms allen?" (1 Cor. 12:28-30).
Het mag ons opvallen, dat in beide opsommingen van de gaven van de Geest, zoals Paulus die geeft in 1 Cor. 12 de gave van het spreken van tongen en de daarmee verbonden gave van de vertolking van tongen het laatst genoemd worden. Met name uit 1 Cor. 12:28-30 is duidelijk, dat Paulus in zijn opsomming ook een zekere rangorde aangeeft. Het spreken in tongen dat - zoals we zagen - bij de Corinthiërs bovenaan stond, wordt door Paulus op de onderste plaats gezet. Paulus ontkent niet, dat het spreken in tongen een gave van de Geest is. Er zijn evenwel nog veel meer gaven van de Geest. Hierbij staat de gave van het spreken in tongen niet voorop, maar komt ze achteraan.
Met de verscheidenheid van zijn gaven bedoelt de Heilige Geest het welzijn van de gehele gemeente (vgl. 1 Cor. 12:7). Juist door deze verscheidenheid is ieder in de gemeente op de ander aangewezen. Wie slechts naar één bepaalde gave streeft, staat de Heilige Geest in de weg. De Heilige Geest weet wat Hij aan een ieder in de gemeente moet geven. Wie uit waarachtige liefde niet de eigen grootheid, maar het welzijn van de gemeente zoekt, zal ook niet streven naar één bepaalde gave die hijzelf graag wil bezitten. Hij zal streven naar één bepaalde gave waarmee hij voor allen het meest dienstbaar kan zijn. Dat is dus de eerste beperking die Paulus ten aanzien van het spreken in tongen aanbrengt: Het spreken in tongen is een gave van de Geest die de Geest schenkt aan wie Hij wil.
Een tweede beperking die Paulus aanbrengt heeft betrekking op het gebruik van het spreken in tongen in de samenkomsten van de gemeente. Wanneer het spreken in tongen niet gepaard gaat met een vertolking die uitleg van het gesprokene geeft, mag het in de samenkomsten van de gemeente zonder meer niet plaatsvinden. Categorisch zegt Paulus: „Is er . . . geen uitlegger, dan moet men zwijgen in de gemeente, maar tot zichzelf en tot God spreken" (1 Cor. 14:28). Paulus stelt dit zo, omdat het spreken in tongen zonder uitlegging het welzijn van de gemeente niet dient. „. . . indien gij met uw tong geen verstaanbare volzin spreekt, hoe zal men het gesprokene begrijpen? Gij zoudt immers in de lucht spreken? Er zijn wie weet hoe vele soorten van klanken in de wereld en niets is zonder zijn eigen klank. Indien ik nu de betekenis van een klank niet ken, zal ik voor iemand die spreekt een vreemde zijn en de spreker zal voor mij een vreemde zijn" (1 Cor. 14:9-11). Juist in dit opzicht is er een prioriteit van het profeteren boven het spreken in tongen. De profetie is wel - anders dan de tongentaal- direkt te verstaan en daarom dienstbaar aan het welzijn van de gemeente. „En nu, broeders, als ik tot u kom en spreek in tongen, wat nut zal ik u brengen, als ik mij niet tot u richt, of met een openbaring, of met kennis, of met profetie, of met onderricht?", zo vraagt Paulus (1 Cor. 14:6).

J.P. Versteeg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen