Maar Christus leeft in mij

Met de belijdenis „maar Christus leeft in mij" is Paulus niet in zijn leven begonnen. Zeker, Paulus was niet een ongodsdienstig mens, eer hij de woorden van Galaten 2 vs. 20 neerschreef. Hij was zelfs zeer godsdienstig. Een verbondskind, dat hoge idealen had en najoeg.
Hij had ook heel wat in zijn leven, waarop hij kon roemen. Hij was besneden ten achtste dage uit het geslacht Israëls, van de stam van Benjamin, een Hebreeër uit de Hebreeën, naar de wet een Farizeeër, naar de ijver een vervolger der gemeente, naar de rechtvaardigheid, die in de wet is, zijnde onberispelijk. Dat was Paulus' roem eertijds.
Hij joeg er naar door wetsonderhouding zijn zaligheid te verdienen. Daar zette hij alles voor in. Van Christus moest Paulus niets hebben. Hij haatte Christus. Door genade zalig worden, daar ergerde Paulus zich aan. Hij vervolgde Christus, zelfs in zijn volgelingen. Fel zelfs.
Dit is niet zo gebleven. De onttroning van zijn godsdienstig ik greep plaats op de weg naar Damascus. De wolf werd een lam aan Christus' voeten.
In de donkere kamer in Damascus, als ik het zo zeggen mag, werd het beeld van Christus in Paulus' hart en leven ontwikkeld. De godsdienstige zelfdienaar werd een slaaf van Christus. Hij belijdt: „Ik ben met Christus gekruisigd". De kruisiging zette zich door in zijn leven, maar ook Christus' opstandingskracht. Het werd Paulus leven.
„Maar Christus leeft in mij". Het is Paulus tot een verwondering gebleven. Deze verwondering spreekt hij uit als hij zegt: Die mij lief gehad heeft en zichzelf voor mij overgegeven heeft. Paulus is er nooit over uitgedacht geraakt. Paulus mag in Gods liefdehart blikken, in Christus' liefdehart. Gods ontferming is hem een aanbiddelijk wonder. Een wonder hem, die Christus zo gehaat had. „Maar Christus leeft in mij".
Dit is in Paulus leven niet verborgen gebleven. Zijn leven, zijn handelen, zijn doen en laten toonden het. Neen, het is niet waar, wanneer Christus ons leven wordt, dat we dan slappe mensen worden.
Dat stelt de duivel zo voor. In Christus krijgt het leven echt haar bestemming. Hoe rijk komt het in Paulus' leven uit. De onttroning van het eigen ik, maakt geen slappezaam leven. Het is Paulus' lust in Christus' bezield. Nooit heeft een verbondskind zo intens Christus gediend. De vurige geestdrift van vroeger is er in zijn leven gebleven. Maar deze geestdrift is geheiligd door Christus. De vlammen Gods slaan uit het leven van Paulus. „Christus leeft in mij" is een bezield leven door Christus. Een werkzaam leven. Het is Paulus' lust in Christus' dienst bezig te zijn. Het boek Handelingen en zijn brieven laten het zien. Bezielend heeft hij Christus gepredikt. Zei Christus: Paulus je moet met het kruisevangelie de halve wereld rond, dan was Paulus bereid. Zelfs als hij het evangelie niet meer bovengronds kan prediken, zingt hij met Silas in de gevangenis te Filippi. „Maar Christus leeft in mij", werd naar buiten openbaar. Een gezegend leven door en tot zegen gesteld in Christus. Hoe begeerde Paulus het om zijn Christus, die zich voor hem overgegeven had, te dienen. Liefde tot Christus en het redden van zondaren, zie daar Paulus' leven. Het is vrucht van Christus' genade in zijn leven. Dat was Paulus groot.
Wij hebben hier een proeve van wat Christus' genade bewerkt in het leven van een zondaar. Paulus' leven werd een dienen door Christus.
Dat komt er in ons leven als Christus ons leven wordt. Hij wordt het middelpunt van het leven. Zijn we op leeftijd gekomen, Christus' werk zal niet onvruchtbaar in ons leven zijn.

Wat is de inhoud en het doel van ons leven? Waar leven wij uit en bij? Wat houdt ons bezig? De wereld leeft bij eigen gedachte- idealen. En die zijn vele. Te veel om hier weer te geven. Maar wij? Leven wij uit Christus? Is ons leven een bezield leven door Christus geworden?
Dat is nog iets anders dan godsdienstig te zijn. Dat was Paulus eertijds ook. Aan genade ergerde hij zich toen. Verbondskinderen hebben ook genade nodig om te leren leven uit en door Christus. Niet ieder wordt op de wijze als Paulus bekeerd. Maar bij alle verschil is er een zaak die gemeen is, het met Christus gekruisigd worden en met Christus opstaan tot een nieuw leven. Daar heeft Paulus nooit spijt van gekregen. Wel smart er over, dat hij Christus zo gehaat had. Daarom was Christus' ontferming hem zo diep en groot.
„Maar Christus leeft in mij". Gaan wij te veel beweren, dat dit te weinig in het leven uitkomt van hen die Christus kennen? We gaan al te zeer mank aan het beleven. De geloofsblijdschap is er veelal ook zo weinig. De zekerheid des geloofs wordt te weinig openbaar. Het getuigen is te weinig de beoefening der gelovigen. Leesbare brieven van Christus zijn, is tot Christus' eer. Christus heeft er recht op. Paulus was een leesbare brief van Christus.
Christus was zijn leven, zijn denken, zijn handelen, zijn gehele leven werd door Christus bepaald en beheerst, En wij? Hebben wij het capituleren geleerd aan Christus' voeten? Paulus' ik werd onttroond. Christus kwam in zijn leven. Het werd: niet meer ik, maar Christus leeft in mij. Het werd een schone strijd door Christus. Een bezield leven, een gehoorzaam leven. Het in Christus zijn komt dan uit. Het raakt al de verbanden van het leven.
Het geeft levensinhoud, levensvolheid, levenstoekomst. Met Paulus zeggen we dan in het geloof: hetgeen wij nu in het vlees leven, leven we de Zoon van God, die ons liefgehad heeft en Zich voor ons overgegeven heeft. Christus is ons alles. De een zegt het dan vrijmoedig. Een ander schuchter. Maar daar waar Christus het leven werd, is de belijdenis: het is uit Hem.

H.U. Westerterp

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen