Geestelijke groei (12)

. . . en de kracht van Zijn opstanding
Paulus levend uit de genade van de Here Jezus Christus, die hemzelf verschenen is op de Damascusweg - zou Paulus Jezus niet kennen?
Hoeveel jaar heeft hij nu al, naar de roeping waarmee Jezus hem riep en de opdracht hem gegeven: „om Mijn naam te brengen voor heidenen en koningen en de kinderen Israëls", die Naam van Jezus uitgedragen en bekend gemaakt?
Hij begeert toch niet anders, naar zijn eigen getuigenis te weten in de gemeenten dan Jezus Christus en dien gekruisigd?
Zoveel jaar zendeling, vele jaren in het ambt, zolang gepreekt en . . . ken je dan de Here Jezus nog niet?
Nee, je kunt ook niet zeggen dat het bij Paulus een stuk traditie en opvoeding is, dat hij van huis uit heeft meegekregen. Zo ooit dan kan hij vertellen van de wonderen die de Here in zijn leven deed. Dag en uur en plaats kan hij aanwijzen waar Jezus zelf hem tegenhield en neerwierp op de weg die hij in eigengerechtige vroomheid, maar verblind voor God meende te moeten gaan.
Hij heeft het zelf uit Zijn mond gehoord, hij mag delen in de troost van de vergeving van zijn zonden en roemen; wij worden dan om niet gerechtvaardigd door het geloof. En wij dan gerechtvaardigd uit het geloof hebben vrede bij God, door onze Here Jezus Christus.
Ja, en toch!
Er is een sterke begeerte, een voortdurend hunkeren in zijn leven: dat ik Hem kenne!
Alles wat hem winst was heeft hij schade geacht, om dat éne, om Christus' wil.
Zeker, zo schrijft hij in Fil. 3 aan de gemeente van Filippi, ik acht zelfs alles schade, omdat de kennis van Jezus Christus mijn Here dat te boven gaat.

Om zijnentwil heeft Paulus dan ook al die creditposten in zijn leven leren afschrijven: zijn afkomst, zijn vroomheid, zijn studie, zijn Farizeër- zijn in voorbeeldige en stipte gehoorzaamheid, zijn leven waarvan hij zelf zonder grootspraak durft zeggen dat het voorbeeldig was, onberispelijk.
Dat alles, hoe rijk je met zovele voorrechten boven anderen in je leven ontvangen, ook bent, is het niet! Het moge in de ogen van mensen je een aureool van vroomheid geven en er moge voor je zelf de verleiding inzitten om er toch wel een grond van te maken om voor God te kunnen bestaan, zodat je zonder vrees de eeuwigheid tegemoet gaat in een valse rust - Paulus weet nu wel anders!
Door de ontdekkende genade, toen Jezus in zijn leven kwam - Jezus die hem plots voor de Damascuspoort zijn ellende deed kennen, heeft hij gezien dat je met al die vermeende eigen gerechtigheid, hoe hoog je ze ook opstapelt in werken van eigen vroomheid, de hemel nooit kunt bereiken.
Voor de heilige en rechtvaardige God kan alleen bestaan de Borggerechtigheid in alle delen volmaakt van Jezus Christus.

En één ding begeert hij nu, alles geeft hij daarvoor prijs - dar niet zijn levensbalans sluitend zal moeten worden door de winst-posten van zijn kant! Dat éne is zijn diepst begeren dat door het bloed van Jezus, door Zijn volkomen gerechtigheid, al zijn schuld bij God voldaan is en hij niet met de eigen gerechtigheid, maar met Christus' verdiende gerechtigheid voor God kan bestaan.

Opdat ik Christus moge gewinnen en zo in Hem geborgen zijn door het geloof, dat ik in Hem mag blijken niet een eigen gerechtigheid uit de wet te bezitten, maar de gerechtigheid door het geloof van Christus. Alleen die gerechtigheid is voldoende en houdt het in het vuur van Gods rechtvaardig oordeel, want die is uit God. En die gerechtigheid, aangebracht door de van God zelf gegeven Zaligmaker die Borg voor mij wil staan en al mijn schuld voldoen - wordt mij toegerekend op grond van het geloof, dat rust in God en Zijn beloften alleen! (Fil. 3:9).

Nu is het Paulus' begeren niet alleen zover in de kennis, verkregen uit verstandelijk inzicht en logische conclusies, in dat geestewerk van God te komen, dat hij weet - al wat de Here zegt en belooft is waar, door de genade van Jezus Christus ook voor mij; op zichzelf een geweldige geloofsrijkdom!
Maar dat geloof wordt door Gods Geest gewerkt en gevoed in levensverbondenheid met Hem die ons leven is.
De rank aan de wijnstok is een levende eenheid met de stam en leeft uit dat wonder functioneren van het leven, dat de rank de levenssappen opzuigt uit de wijnstok en de wijnstok die sappen stuwt in de ranken! Zo alleen worden het levende en ook vruchtdragende ranken.
Het is in het leven van een zondig mens, die iets gaat leren verstaan van het feit, dat hij God zal moeten ontmoeten en daarom met die God verzoend moet worden, van groot belang levendgemaakt te worden, maar dat is niet alles! Dat nieuwgeboren leven, geboren uit God, dat leeft en groeit door Hem, wil ook leven voor Hem! Dat is het wonder van het nieuwe leven dat heel ons geestelijk zijn beheerst wordt en wil worden door de liefde tot Hem. Het is dan ook de droefheid brengende strijd, dat er zoveel is dat aftrekt en uit de oude wortel der zonde nog opwelt. Dat ik Hem kenne!
Die geloofskennis van de Here Jezus is niet alleen een verstandelijke, maar een kennis uit de totale levensverbondenheid met Hem, d.i. een bevindelijke kennis, een ervaringskennis, die vreugdevolle uren doet kennen, maar waarin ook tranen van droefheid en berouw geschreid worden, die wenen doet en juichen. Die arm maakt en toch rijk, die bedroefd maakt en toch altijd blij!
En die heel ons bestaan, heel ons zieldoorleven rakende kennis van de Here, raakt niet alleen ons kennen en ons gevoelsleven in al zijn affecten, maar ook onze wil wordt vernieuwd en erdoor gedreven, zo dat we metterdaad als nieuwe mensen, andere mensen, als discipelen van Jezus en kinderen van God in deze wereld begeren te leven.
Dat zijn mensen die niet alleen roemen in de vergeving der zonden maar die er naar jagen of ze dat ook grijpen mogen, het ideaal waartoe ze gegrepen zijn. Die begeren nu in liefde volmaakt voor Hem te leven. Ze zouden zo graag in hun goede uren - want ze zijn ook uit de aarde aards! - boven de zonde uitkomen. Zo geheel verenigd met Christus leven, Hij in ons en wij in Hem, dat we de smaad van de wereld in het lijden met vreugde dragen als getuigen van Hem, maar ook dat we staan mogen in die overwinnende kracht waarin het leven heerst over alle macht en schaduw van de zonde en de dood.

Een onmogelijkheid?
Of weten wij misschien zó goed in theorie dat we zondaren blijven tot onze laatste snik, dat we in de praktijk van ons leven van de heiligmaking maar weinig een ideaal maken en er maar weinig van terecht brengen?
Laten we de zonde maar voortsudderen in ons leven om het geheel te verduisteren en de glans er van te doven?
Dat ik Hem kenne en die overwinnende levenskracht van Hem, waarmee Hij de dood verslonden heeft!
Om Hem te kennen en de kracht Zijner opstanding en de gemeenschap aan Zijn lijden, of ik, aan Zijn dood gelijkvormig wordende, zou mogen komen tot de opstanding uit de doden.
Het heilig ideaal, ik dacht van de oprechte liefde tot Hem, om overwinnend alle macht der zonde, er uit, er bovenuit te zijn en geheel met Hem en voor Hem te mogen leven.
Een blijvende bron van droefheid te bemerken dat ook in ons nog zoveel woont dat ons voor Hem en voor elkaar en voor de wereld ver beneden de maat doet blijven!
Een gedurige noodzaak èn verlangen, door Zijn Geest almeer Hem te kennen die uit genade ons leven is en blijft. Hij zal eens zijn duur gekochte bruid de Vader zonder vlek en rimpel voorstellen.

Ja, ondanks al onze nederlagen tóch meer dan overwinnaars door Christus die ons krachten geeft!

deB.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen