De vruchten van de Geest (11)

Lankmoedigheid
Een van de vruchten die rijpen in het leven van hen die de Here vrezen, is de lankmoedigheid.
En dan wel de lankmoedigheid niet als een menselijke eigenschap in algemene zin, maar als vrucht van de innerlijke vernieuwing door de Heilige Geest. Er is veel verschil van karakter onder de mensen. De één is driftig, snel opvliegend, erg kort aangebonden en ongeduldig, terwijl de ander flegmatischer is, rustig de dingen eens aankijkt en overlegt voor tot een besluit of daad te komen.
Maar als Gods genade in Christus je hart vervult - al kost het mogelijk heel wat strijd tegen jezelf! - dan word je een lankmoedig mens!
Onze lankmoedigheid die we tegenover anderen betrachten, moet vrucht zijn van die innerlijke levensverandering, die leeft uit de verwondering over de lankmoedigheid Gods.
Het is in die zin een van de vruchten die Paulus noemt in Gal. 5 als hij in tegenstelling tot de werken van het vlees, laat zien wat het leven van een christen die door Gods Geest geleid wordt kenmerkend siert.
Lankmoedigheid - het komt als een wat ouderwetse term met een zekere ondertoon van een wat slappe levenshouding over. Tenminste in onze vaak zo harde en zogenaamd „zakelijke " wereld.
Toch is lankmoedigheid allerminst een zwakheid, een alles maar over zijn kant laten gaan in vergoelijking van de zonde! Het is geen afwachten in besluiteloosheid omdat men niet kan of niet durft ingrijpen en daarom maar aanziet wat er van komt.
Als Eli's zonen goddeloze praktijken er op nahouden in en bij het heiligdom van de Here en zo de dienst des Heren in discrediet brengen, dan is het geen lankmoedigheid van deze vader als hij alleen maar eens zegt: waarom doet ge dergelijke dingen; dat gaat niet mijn zonen! en verder hen laat begaan. Daarover oordeelt de Here anders: „want Ik heb hem te kennen gegeven dat Ik over zijn huis voor altijd gericht zal oefenen om de ongerechtigheid waarvan hij geweten heeft; immers zijn zonen brachten een vloek over zich en hij heeft hen niet eens berispt!" (vgl. 1 Sam. 2: 23, 24 en 3: 13)
Dit is een slapheid, een halfheid waarin het vuur van de liefde tot de Here niet brandt.
Maar lankmoedigheid vraagt juist een stuk innerlijke kracht, een geestelijk zichzelf kennen en kunnen beheersen.
In het oorspronkelijke woord zit de gedachte van een lang beheersen van de heftig opbruisende gemoedsbeweging als drift, toorn enz.
In deze vrucht van de Geest zit de brand van de liefde tot God, die ondanks veel de naaste wil behouden.
God is lankmoedig jegens u, schrijft Petrus (2 Petr. 3: 9). Immers er zullen spotters opstaan, die zeggen dat al die dreiging met vergelding, straf op de zonde en een laatste oordeel, maar bangmakerij is. Er verandert immers niets? Waar blijft dan de dag van die oordelende wederkomst? De wereld draait in een natuurlijke ontwikkelingsgang wel door en er is geen ingrijpen van een rechthebbend en daarom ook rechtdoend God.
Onjuist, zegt Petrus. Het is niet waar dat de wereld van de schepping af zo gebleven is. Die eerste wereld is in het oordeel van het water van de zondvloed eenmaal vergaan. Diezelfde God heeft gezegd, dat nog eenmaal, maar dan niet meer door water, maar in het alles doorlouterende en verterende vuur van het oordeel die grote dag van Gods eindbeslissing zich zal voltrekken. Dat zal de ondergang worden van al die goddeloze mensen.

Nu is God over deze wereld nog lankmoedig. En dat is geen talmen met de belofte alsof God zou weifelen om zijn eens gegeven belofte en zijn eens gesproken Woord waar te maken.
God, de eeuwige heeft de tijd, meer dan wij die ons haasten door dat kleine stukje levenstijd dat ons is toebedeeld. Een dag is bij Hem immers als duizend jaar en ook omgekeerd duizend jaar zijn voorbij als een dag.
Maar waarom laat God, die toch te rein van ogen is dan dat Hij het kwaad zou kunnen aanzien, al die zonde en goddeloosheid dan maar dag in dag uit, eeuw in eeuw uit begaan? Waarom maakt God er dan geen eind aan?
God is lankmoedig jegens ons daar Hij niet wil dat sommigen verloren gaan, doch dat allen tot bekering komen.
De Heilige kan de zonde niet en nooit gedogen, maar Hij wil het behoud van de zondaar en daarom - omdat Hij zondaren liefheeft - geeft Hij ze nog, lankmoedig verdragend al hun ongehoorzaamheid, hun boos opzet en tegenstand, tijd om zich te bekeren.
Houdt daarom de lankmoedigheid van onze Here voor zaligheid.
Want het is geen zwakheid dat God die wereld nog draagt en ons daarin nog verdraagt!
Niet dat God de zonde niet ziet, nog minder dat God het wel goed zou vinden en af en toe maar een oogje dicht doet. Zijn liefde is zo groot, dat Hij al die dagelijkse beledigingen, die smaad, die ongehoorzaamheid, zelfs welbewust soms en - hoewel in verblindheid - met boos opzet bedreven, nog verdraagt, omdat Hij in liefde de zondaar wil behouden.
En voor wie dat een wonder geworden is omdat hij persoonlijk alleen uit dat wonder van Gods zoekende en sparende liefde in Christus leven kan, die liefde die blijft roepen, kloppen, dragen, sparen en zegenen tot ons behoud . . . ja, dat wordt een lankmoedig mens!
Maar er zijn toch grenzen?
Lankmoedig? Best, maar je kunt toch niet altijd alles maar over zijn kant laten gaan? Recht is recht en de waarheid moet gezegd worden!
Kent u die houding niet die zo onvoorstelbaar veel onder de mensen kapot kan maken en de verhouding tussen God en mensen zo blokkeert?
Een schijnvroomheid die gespeend is aan alle liefde en in wezen hooghartig en koud?
Bij ons, in mijn huis gebeurt dat niet! Zonde is zonde en wat verkeerd is mag je niet gedogen of ongestraft laten. Ik eis gehoorzaamheid van mijn kinderen, en als ze niet willen luisteren en toch doen wat ik verbied - dan gaan ze er maar uit!
Want . . . o, ja, maar als God zo eens met u gedaan had of vandaag zou doen? Is dat niet veel meer onder de schijn van het gebod van God handhaven en een vrome wandel voor de mensen, jezelf laten gelden, dan dat ik er op uit ben - wetend wat een geduld God met mij moet hebben - om lankmoedig te verdragen en zo in liefde te trachten mijn kind te behouden?

Ik weet wel dat hier een erg moeilijk punt ligt. Hoe lang en hoe ver mag je het zondige, het verkeerde verdragen en gemeenschap hebben, omgang blijven houden met de zondaar? Waar ligt de grens van de lankmoedigheid in vermaan en uitoefening van de kerkelijke tucht? Vragen in de praktijk te over. De geoorloofde grens is overschreden daar waar de liefde tot de zondaar om hem/haar te behouden niet meer voortvloeit uit de liefde Gods, maar uitgaat boven die liefde omdat er banden zijn aan de naaste die onze liefde niet kan en wil loslaten. Dan kunnen en moeten we de zonde duidelijk en onomwonden signaleren en afwijzen, maar de zondaar in liefde trachten te winnen.
Het is juist hier dat zij die door genade navolgers van Christus geworden zijn Zijn Geest dagelijks nodig te hebben om lankmoedig te zijn. Immers: de lankmoedige is groot van verstand, maar wie kort aangebonden is hoopt dwaasheid op (Spr. 14: 29);
de lankmoedige doet de strijd bedaren (Spr. 15: 18);
een lankmoedig mens overtreft een held; wie zijn geest beheerst hem, die een stad inneemt! (Spr. 16: 32)

deB.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen