Over het neen zeggen in het christelijk leven (6)

Altijd twee kanten
Het zou goed zijn nu in de verschillende nieuwtestamentische brieven van hoofdstuk tot hoofdstuk na te gaan, hoe daar het positieve zowel als het negatieve een plaats heeft. Er wordt telkens weer tot gehoorzaamheid opgeroepen, tot liefdebetoon en het letten op de ander. Tegelijkertijd treft ons dat ook gezegd wordt, wat er niet gedaan moet worden, wat nagelaten of zelfs bestreden moet worden.
Het is ondoenlijk dit alles in elk hoofdstuk van het Nieuwe Testament na te gaan. Daarom kiezen we een aantal voorbeelden. Er zijn in vorige artikelen al heel wat teksten genoemd. Nu wijzen we op nog weer andere facetten van het christelijke leven. In Romeinen 12: 9-21 vinden we een opwekking tot liefde. Paulus schrijft daar „zegent wie u vervolgen, zegent en vervloekt niet" (vs 14). „Weest onderling eensgezind, niet zinnende op hoge dingen, maar voegt u in het eenvoudige. Weest niet eigenwijs. Vergeldt niemand kwaad met kwaad" (vs 16-17). „Wreekt uzelf niet, geliefden, maar laat plaats voor de toorn" (vs 19). „Laat u niet overwinnen door het kwade, maar overwin het kwade door het goede" (vs 21). In Romeinen 13 vinden we hetzelfde patroon. De oproep om elkaar lief te hebben. Daarin wordt de wet vervuld. „Laten wij dan de werken der duisternis afleggen en aandoen de wapenen des lichts. Laten wij als bij lichte dag eerbaar wandelen, niet in brasserijen en drinkgelagen, niet in wellust en losbandigheid, niet in twist en nijd. Maar doet de Here Jezus Christus aan en wijdt geen zorg aan het vlees, zodat begeerten worden opgewekt" (vs 13-14).
Men ziet waarvoor Paulus de gemeente al niet waarschuwt, en waarvan de gemeente moet worden teruggehouden. Toch klinkt de toon in dit Schriftgedeelte zeer positief. Niemand kan denken, dat er in het christelijke leven niets mag. Alles mag mits in de liefde, tot God en de naaste. Tegenover de liefde staat de ongehoorzaamheid en de haat. Welnu, daartegen moet de gemeente zich verzetten. Dat is alleen mogelijk, als die zaken, die levenshouding en levensuiting met name wordt aangewezen. Dat doet Paulus dan ook heel duidelijk. Men zie hoe Paulus in Romeinen 14: 13-23 de gemeente er voor waarschuwt geen aanstoot te geven. Die waarschuwing is ingegeven vanuit de eis der liefde. Paulus wijst bepaalde praktijken dan heel duidelijk af.
We bladeren wat verder in het Nieuwe Testament. In 1 Korinthe 5 schrijft Paulus over grove zonde in de gemeente aldaar. „Uw roem deugt niet. Weet gij niet dat een weinig zuurdesem het gehele deeg zuur maakt. Doet het oude zure deeg weg, opdat gij een vers deeg moogt zijn" (vs 6-7). „Laten wij derhalve feest vieren, niet met oud zuurdeeg, noch met zuurdeeg van slechtheid en boosheid, maar met het ongezuurde brood van reinheid en waarheid" (vs 8).
Men zie hoe Paulus in 1 Korinthe 6: 1-11 de gemeente bestraft vanwege het recht zoeken bij ongelovigen. In 6: 12-20 wordt over vrijheid gesproken. Tegelijk maakt Paulus duidelijk dat vrijheid nooit gepaard kan gaan met losbandigheid. „Vliedt hoererij" (vs 18). Men denke aan 1 Korinthe 10: 1-13, waar Israël als waarschuwend voorbeeld ter sprake wordt gebracht. Het oordeel over Israël in de woestijn, is een waarschuwing aan de gemeente, om niet in de zonde van afgoderij, hoererij en opstand tegen God te vervallen.
In 2 Korinthe 6 lezen we de waarschuwing tegen heidense smetten. „Vormt geen ongelijk span met ongelovigen, want wat heeft gerechtigheid gemeen met wetteloosheid, of welke gemeenschap heeft het licht met de duisternis? Welke overeenstemming is er tussen Christus en Belial of welk deel heeft een gelovige samen met een ongelovige?" (vs 14-15). „Laten wij ons reinigen van alle bezoedeling des vleses en des geestes en zo onze heiligheid volmaken in de vreze Gods" (vs 18).
Over de tegenstelling vlees en geest in Galaten 5 schreven we reeds. In Galaten 6 schrijft Paulus: „Dwaalt niet. God laat niet met zich spotten. Wie op de akker van zijn vlees zaait, zal uit zijn vlees verderf oogsten, maar wie op de akker van de Geest zaait, zal uit de Geest eeuwig leven oogsten" (vs 7-8).
Het bekende gedeelte, Efeze 4: 17-32 is van de tegenstelling tussen oud en nieuw, zonde en gehoorzaamheid doortrokken. „Alle bitterheid, gramschap, toorn, getier en gevloek worde uit uw midden gebannen, evenals alle kwaadaardigheid" (vs 32).
Men zie ook de tegenstelling binnen de vermaningen van Efeze 5, vooral de waarschuwing: „Laat niemand u misleiden met drogredenen" (vs 6) met het oog op de wandel als kinderen van het licht.
Men zie hoe Paulus de tekening van de geestelijke wapenrusting inleidt. De vijanden tegen wie gestreden moet worden, zijn de overheden, de machten, de wereldbeheersers dezer duisternis, de boze geesten in de hemelse gewesten (Efeze 6: 12).
Ook in de tekening van het nieuwe leven in Kolossenzen 3: 5-17 worden de zonden genoemd. Gelovigen moeten dat alles weg doen: toorn, heftigheid, kwaadaardigheid, laster en vuile taal. De tegenstelling hiervan is: innerlijke ontferming, goedheid, nederigheid, zachtmoedigheid, geduld, vergevingsgezindheid en liefde.
Men denke aan de hartstochtelijke begeerlijkheid waarmee heidenen hun vrouwen zoeken: „Want God heeft u niet geroepen tot onreinheid, maar in heiliging" (1 Thess. 4: 7). In 2 Thessalonicenzen 2 wordt ons de komst en zelfs de heerschappij van de wetteloze getekend. Geen wonder dat de gemeente voor hem op zijn hoede moet zijn en hem moet weerstaan! Dat is - heel positief - alleen mogelijk „door het bloed van het Lam en het woord van hun getuigenis" (Openbaring 12: 11). Dan juist lezen we, dat wie zo de duivel overwonnen hebben, hun leven niet lief gehad hebben tot de dood!
Ik herinner aan de tekening van de dwaalleraars in 2 Timotheüs 3: 1-9. Men vergelijke hiermee 2 Petrus 2 en Judas: 3-15. Dit zijn schriftgedeelten, waarin de gemeente gewaarschuwd wordt. De ontmaskering van de boze vindt door heel het Nieuwe Testament heen volop plaats. Men denke ook aan 1 Johannes 2: 18-27, waar Johannes over de antichrist schrijft, en de oproep om de geesten te beproeven „of zij uit God zijn" (1 Joh. 4: 1-6). „Zij zijn uit de wereld; daarom spreken zij uit de wereld en hoort de wereld naar hen. Wij zijn uit God; wie God kent, hoort naar ons wie uit God niet is, hoort naar ons niet" (vs 5-6).
Ook Petrus tekent de tegenstelling heel duidelijk in 1 Petrus 4: 1-6. En even verder in dat hoofdstuk: „Laat dus niemand uwer moeten lijden als moordenaar, of dief of boosdoener of als een bemoeial" (vs 15).
Tenslotte zij herinnerd aan alles wat Christus bij zijn kerkvisitatie in de gemeente van Klein Azië aantreft: „Ik heb tegen u" (Openbaring 2: 4, 14, 20; vergelijk 3: 2, 15).
De konklusie kan geen andere zijn, dan dat in het Nieuwe Testament voortdurend op gehoorzaamheid, liefde, reinheid en heiliging wordt aangedrongen. Datgene wat daarmee in strijd is, wordt met name genoemd en afgewezen. De gemeente wordt er voor gewaarschuwd. Men kan geen christen zijn zonder neen te zeggen. Dat is wel duidelijk uit de nieuwtestamentische brieven. De ondertoon van dat neen is altijd een ja tegen God en zijn gebod.
Het komt er nu op aan, hoe we dit in praktijk brengen in het christenleven van de twintigste eeuw.

W.H. Velema

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen