Uitzicht door het venster van de hoop (5)

Het venster beslagen
Bij onze soms sterk wisselende temperaturen in een wisselvallig klimaat, kent u het wel, de beslagen ramen!
Hebt u normaal een ruim uitzicht door uw raam - het uitzicht is nu nihil. De ramen zijn beslagen.
De warmte en de vochtigheid binnen verdroegen zich niet met de kou daarbuiten. Als matglas zijn de ramen - geen uitzicht meer!
Zo kan ons levensvenster, waardoor het geloof met blijde hoop uitzicht heeft op Gods toekomst, beslagen zijn.
Het is zelfs een verschijnsel dat in veler leven voorkomt.
Zeker, de vreze des Heren is er dan wel. Er zijn ook tijden geweest dat er iets van een heimwee kon opklimmen in het hart, als het hoorde van de rijkdommen die God heeft weggelegd, daar waar we de kroon zullen leggen voor de troon van Hem die ons zo uitnemend heeft liefgehad. Uren, waarin het hart zo vervuld mocht zijn met de vrede en de liefde van Hem die alles is, dat alles goed was. „Toen kon ik zo wel heengaan . . . " Ja, toen, maar nu?
Die hemel die toen zo dichtbij was, schijnt nu weer zo heel ver weg!
Het uitzicht is verdwenen. Het geloof heeft geen zicht meer op de vastheden van de hoop, die verankerd ligt in de Here zelf en de waarachtigheid van Zijn beloften!
Het venster is beslagen en dan wordt onze wereld zo klein. Dan hebben we in ons wereldje van hier en nu alleen maar zicht op ons zelf en de dingen die van ons zijn Dingen waar we zó aan gehecht zijn en waar we zó voor leven en streven, dat we menen dat we onmisbaar zijn.
En als de dingen hier, de dingen van dit leven ons zo geheel in beslag gaan nemen dan is het venster naar wat straks komen gaat als we sterven gaan en de Here ons tot Zich zal nemen, ondoorzichtig geworden.
Het beslaat door de levenswarmte die wij koesteren en die zich niet verdraagt met de kille tocht van de dood, de pijn van het afscheid, de ondragelijke gedachte eens hier niet meer te zijn. Je man, je vrouw, je kinderen die je zielslief hebt, waaraan je met al de vezels van je bestaan verbonden bent . . . als je denken moet ze eens achter te moeten laten . . . dan wordt het je alleen maar benauwd en bang.
Afgedacht van het feit dat we allemaal het gevaar lopen om, ook al weten we dat de vergankelijke dingen niet en nooit waardevast zijn, in het hedendaags materialisme zo al niet meegesleept te worden, er toch een vleug van in ons denken mee te nemen. De dingen van het hebben en het verdienen en het genieten worden dan wel heel erg belangrijk in ons leven.
Maar ook als de vreze des Heren ons hart vervult, dan verdraagt de levenswarmte van het heden, nog zo vol mooie en goede en fijne dingen die God ons laat, zich niet met de kilte van het eenzaam worden, het afscheid, het alles moeten loslaten, met de ijskou van de dood!
De dood, dat is immers de laatste vijand?
En dat is ook zo. Het is de schriftuurlijke benaming, die Paulus gebruikt in 1 Cor. 15.
De dood is en blijft iets tegen-natuurlijks. De mens is niet geschapen om te sterven, maar om te leven!
Het is de consequentie van de door onze schuld geslagen breuk met de Bron van het leven, onze God. Ten dage als ge daarvan eet in ongehoorzaamheid aan Mijn Woord twijfelend, u van Mij afkeert en je oor leent aan de duivel, die je eigen grootheid voorspiegelt in het „als God zijn" - zult ge de dood sterven.
De dood is als afbraak van het door God ons geschonken, zo prachtig functionerende lichaam een verschrikking. En dat in feite niet alleen in de laatste strijd, maar dat is hij in heel de levensstrijd om niet ziek te worden, gezond te zijn en met allerlei hulpmiddelen en medicijnen je op de been te houden, om mee te kunnen in de volle stroom van het bonte leven.
Het „niet meer zijn in het land der levenden", d.w.z. niet meer deel hebben aan en gemeenschap hebben met hen die ons zo lief zijn en allen aan wie we ons zo verbonden weten, is een moeilijke en vaak af te bidden zaak!
Het betekent ook afgedaan hebben, geen enkele levensopdracht meer te vervullen, geen zorg meer te dragen voor de ander - waaronder je zuchten kunt, maar die je tegelijk een stuk eigenwaarde geeft en gevoel van onmisbaarheid en zinvol bestaan!
Is het voor velen in het verouderingsproces al zo moeilijk, laat staan dan als je er aan denken moet dat het voor goed alles uit je verstijfde handen vallen zal.
Je weet wel dat het eens komen moet, maar je zet het zo ver mogelijk van je. Het is de zwarte schaduw die nachtdonker valt over de weg naar de toekomst!
Zeker, het is prachtig met de gemeente te zingen: Maar na de dood is het leven mij bereid. God neemt mij op in Zijne heerlijkheid, maar. . . zelfs al ben je oud en neigt je gang naar het graf, je begeert te leven! Je kunt die laatste vijand alleen maar vrezen.
Je verliest het uitzicht op wat komt, je ziet er niet meer overheen.
Vanuit deze vrees vermindert het uitzicht der hoop op wat komt, taant de blijdschap der verwachting en vermeerdert het zich vastklemmen aan en nog zo opgaan in de dingen van ons tijdelijk bestaan.
Maar... is het dan toch wèl waar: dit is mijn enige troost, dat ik met lichaam en ziel in het leven - zeker, maar ook in het sterven! - niet meer mijns, maar mijns getrouwen Zaligmakers eigen ben . . . ?
Paulus noemt inderdaad in 1 Cor. 15 de dood de laatste vijand!
Maar niet om daarvoor te vrezen alsof hij ons nog wezenlijk schaden kan! Al zal al wat leeft een huivering houden voor de kilte van de dood!
Als Paulus hier in dit hoofdstuk over de dood spreekt dan is het het opstandingsevangelie dat hij verkondigt! Het is de Paastriumf van Paulus: 1 Cor. 15!
Jezus leeft! Christus is gestorven, zeker, maar Hij verrees als Overwinnaar van dood en graf. Hij is opgestaan! Zijn borgwerk is door de Vader volkomen bevonden.
Het is Pasen geweest! Nu jaagt de dood geen angst meer aan, want alles, alles is voldaan!
Wie vreesachtig op zichzelf ziet. . . ja, die kan alleen maar bang de toekomst inzien, maar wie door 't geloof op Jezus ziet, die kent geen vrees. Immers die liefdeband aan Hem drijft alle vrees buiten!
Nog woedt de dood om ons en in ons. Een wereld waarin de gevolgen van de zonde nog altijd doorwerken laat het ons dagelijks zien, hoe verschrikkelijk de gevolgen van de zonde zijn. Maar de Here heeft in Jezus Christus ons ook de rijkdom, de overwinnende kracht van het geloof laten zien. Hij leeft en wij zullen met Hem leven, die zeggen kon: de dood heeft aan Mij niets!
Jezus is Overwinnaar. De laatste slag is al gewonnen en de dood is tenslotte al een overwonnen vijand!
Paulus zet de dood dan ook in het licht van de Levende Koning!
Hij moet als koning heersen, totdat Hij al Zijn vijanden onder Zijn voeten gelegd heeft!
En de laatste vijand - die Zijn werk nog ongedaan zou kunnen maken? - neen, in der eeuwigheid niet! - De laatste vijand die onttroond wordt is de dood!
Als knecht van God kan hij de laatste banden breken, die binden aan een wereld der zonde, aan een bestaan waarin we, naar Paulus' woord, nog „uitwonen van de Here". Maar nimmer kan hij van één van die gekocht zijn door het bloed van het Lam en deswege de Here hier hebben leren liefkrijgen in al hun strijd, roven het zalig lot dat wacht daarboven bij God. Zij immers hebben eeuwig leven!
Laat daarom bij alles wat u hier bindt in levensrijkdommen van zegen en levenstaken die u als opdracht van de Here nog mag vervullen, oog en hart over de laatste schaduwen heen speuren naar de zekere levensoverwinning die vast ligt in Hem, die dood geweest is, maar die nu leeft tot in alle eeuwigheid.
De eeuwige woning is klaar, niet met handen gemaakt, maar eeuwig in de hemelen.

de B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen