Nog niet volmaakt, maar . . .

Allen, die de Heere leren vrezen, krijgen niet alleen Godskennis, maar ook zelfkennis. En . .. die zelfkennis leidt, als het goed is, niet tot zelfvoldaanheid. Let u maar op wat Paulus schrijft in zijn brief aan de Filippenzen.
Zeker, als wij lezen wat deze Apostel zoal gedaan heeft in de dienst des Heeren, zijn we onwillekeurig geneigd hem te gaan idealiseren. Als wij het ook maar eens zover gebracht hadden als Paulus . . . dan konden we toch wel tevreden zijn. Wat heeft hij om Christus' wil al niet prijs gegeven en verdragen. Geen offer was hem te groot, geen lijden te zwaar.
Maar. . . Paulus zelf kan daarmee niet tevreden zijn. En om nu ook bij zijn lezers alle verkeerde gedachten af te snijden, belijdt hij: „niet dat ik het reeds verkregen heb, of reeds volmaakt ben, maar ik jaag er naar. . ."
Immers, waar is het Paulus om te doen? Om de volle gemeenschap met Jezus Christus, Zijn Heere. Om de volle doorwerking en uitwerking van de kracht Zijner Opstanding in zijn leven, zodat hij zonder zonde, zonder gebrek, zijn Heiland gelijkvormig zijn mocht.
Echter, dat heeft hij nog niet verkregen. In zijn leden werkt nog tweeërlei wet: de wet der genade, maar ook de wet der zonde. Paulus staat nog in de strijd tussen vlees en Geest. Zolang dit het geval is, is hij nog niet volmaakt. Terecht . . . nooit is er reden om tevreden te zijn over onszelf. Als we dat wel zijn, deugt het niet. Bij het ware geloof past geen zelfvoldaanheid, geen hoogmoed, maar. . . ootmoed. Hoe verder Gods kinderen door de Heere geleid worden, hoe méér zij ervan doordrongen worden, hoe ontzaglijk veel er nog aan hun leven ontbreekt. Hoe ver zij nog af zijn van de volle gemeenschap met Jezus Christus. Neen, niet om zich dan achter die belijdenis van Paulus' onvolmaaktheid te gaan verschuilen. Maar om, met hem, gedrongen te worden, uit kracht, die God verleent, te jagen naar de volmaaktheid.
Waarin ligt die prikkel tot dit jagen? In het geheim van het zélf door Jezus Christus-gegrepen-zijn.
Maar. . . helaas, wat is er, niet in 't minst in onze tijd, een zoeken, een jagen naar de dingen van beneden. Wat komt in het leven van Gods kinderen vaak weinig openbaar de spanning van het geloof en het grijpen naar het door Christus gestelde levensdoel. Ligt hierin niet de oorzaak, dat zovelen, ook na ontvangen genade, in donkerheid hun weg gaan?!
Laten we dan toch letten op Paulus. Het was hem diepe, heilige ernst met de belijdenis van zijn onvolmaaktheid. Hij kón er geen vrede mee hebben. Juist het feit, dat hij de volmaaktheid nog niet bereikt heeft, is voor hem een stimulans om zich met inspanning van al z'n krachten te richten op Christus' volle gemeenschap en dienst, op het volkomen leven uit en met de Heere. Dat is het hoge doel, waartoe Christus hem gegrepen had en dat hem welbewust voor ogen staat.
Welnu, dat doel heeft Paulus op Gods tijd bereikt. Hoort wat hij schrijft aan het eind van zijn loopbaan: „Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb de loop geëindigd, ik heb het geloof behouden. Voorts is mij weggelegd de kroon der rechtvaardigheid, welke mij de Heere, de rechtvaardige Rechter, in die dag geven zal; en niet alleen mij, maar ook allen, die Zijn verschijning hebben liefgehad". Zeker, zonder strijd geen overwinning! Zonder kruis geen kroon! Maar, als we met Paulus leren grijpen naar het door Christus gestelde levensdoel, zullen we niet beschaamd worden. Paulus heeft zijn wens verkregen. Nu geniet hij ongestoord van het volmaakte dienen van de Heere!
Werd ú al zo'n door Christus gegrepen grijper?

Veenendaal, P. den Hartog

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen